Αυτό που διακυβεύτηκε με τον πρόσφατο ανασχηματισμό δεν είναι η αλλαγή ενός προσώπου. Αλλωστε ο Κώστας Γαβρόγλου έχει ταυτόσημες απόψεις με εκείνες του Νίκου Φίλη στο επίδικο ζήτημα των σχέσεων Κράτους και Εκκλησίας.
Εκτός βέβαια αν αρκεί η τοποθέτηση του Κώστα Ζουράρι στη θέση του υφυπουργού προκειμένου να καταλαγιάσει το μένος των κάθε λογής Αμβρόσιων.
Το επίδικο ζήτημα υπήρξε –για μία ακόμα φορά στη σύγχρονη πολιτική ιστορία– σε ποιο βαθμό μια κυβέρνηση και ένας πρωθυπουργός είναι υποχρεωμένοι να «συγκυβερνούν» με θεσμούς (ή, καλύτερα, μηχανισμούς) όπως η Εκκλησία (και άλλες φορές ο Στρατός ή η Δικαιοσύνη) οι οποίοι δεν αντλούν τη νομιμοποίησή τους από την ψήφο των πολιτών αλλά από την ιστορική διαπλοκή τους με το κράτος.
Πρόκειται για το ελληνικό «βαθύ κράτος», το οποίο βλέπουμε να εξεγείρεται κάθε φορά που θίγονται τα υλικά του συμφέροντα ή απλώς διαβλέπει κάποιο κίνδυνο να αμφισβητηθούν τα κεκτημένα του.
Και αυτή τη φορά δεν τηρήθηκαν ούτε τα προσχήματα. Δεν μπορούσε κανείς να προσάψει κάτι άλλο στον αποπεμφθέντα υπουργό Παιδείας, εφόσον είχε να επιδείξει αξιόλογη αποτελεσματικότητα σε όλους τους τομείς ευθύνης του. Χρειάστηκε να προηγηθεί η συνέντευξη του κ. Ιερώνυμου στον «Σκάι», αυτό που ο κ. Φίλης ονόμασε «συμβόλαιο πολιτικού θανάτου» σε βάρος του, και η υπαναχώρηση του πρωθυπουργού μπροστά στον ωμό εκβιασμό.
Αλλά μ’ αυτή την επιλογή, επιβραβεύτηκε η πιο ακραία στροφή της Ιεραρχίας. Για πρώτη φορά ακούστηκαν από χείλη αρχιεπισκόπου τα περί «προβληματικού» υπουργού, τα περί «βοήθειας μόνο σε Ελληνες», τα περί «μουσουλμανοποίησης» της χώρας από τους πρόσφυγες, το «όχι» στο τζαμί που είχε εγκρίνει ο Χριστόδουλος, ενώ δεν έλειψε και η δημόσια ταύτιση με την ακροδεξιά πτέρυγα των νοσταλγών της χούντας στο εσωτερικό της Ιεραρχίας.
Via : www.efsyn.gr
