του Αντώνη Λιάκου , ΣΧΟΛΙΟ, 23 Ιουνίου 2015
Το περιεχόμενο της νέας συμφωνίας με τους δανειστές μένει να αποσαφηνιστεί. Ασφαλώς θα συζητηθεί και θα γίνει αντικείμενο σκληρής αντιπαράθεσης. Εκείνο όμως που σκέφτομαι, ως πρώτη αντίδραση, είναι ότι στην εξέλιξη των κοινωνιών μία από τις σημαντικότερες παραμέτρους είναι ο χρόνος. Ο χρόνος όχι αφηρημένα, ως μετρήσιμος, αλλά ο χρόνος ποιοτικά, ως προοπτική. Ως αίσθηση προόδου ή παρακμής, ως επιθυμίας αλλαγής ή φόβου καταστροφής, ή ακόμη χειρότερα ως ασφυξία χωρίς προοπτική, ως απώλεια προοπτικής. Τη νέα συμφωνία πρέπει να τη δούμε και μέσα από αυτή τη διάσταση, ή, θα έλεγα, από πολιτική άποψη, προπαντός μέσα από αυτήν: προσφέρει προοπτική; Ποια προοπτική; Την προοπτική τη χρειάζεται η χώρα για να μην καταλήξει στον αμοραλισμό και στην αβουλία – που καταστρέφουν την πολιτική ζωή. Οι ανατολικές χώρες είναι παράδειγμα μιας κυνικής πολιτικής των ελίτ και μιας αβουλίας των απογοητευμένων και δίχως προοπτική μαζών. Αλλά την προοπτική αυτή τη χρειάζεται και η Αριστερά γιατί έως τώρα συγκροτούσε η ίδια την έννοια της προοπτικής αυτής. Τι θα απογίνει αν την απεκδυθεί; Είχα υποστηρίξει πριν από δύο χρόνια ότι η κρίση είναι σαν τον Μινώταυρο που κατασπαράσσει τις πολιτικές δυνάμεις. Κατασπάραξε το ΠΑ.ΣΟ.Κ., το ΛΑ.ΟΣ., τη ΔΗ.ΜΑΡ., ακρωτηρίασε τη Ν.Δ. Θα ήταν εφιαλτικό το ερώτημα, αν η μοίρα και της Αριστεράς είναι ένας σωρός κόκαλα σε κάποια στροφή του Λαβύρινθου. Η συγκρότηση ή η καταστροφή της προοπτικής είναι το σημαντικότερο πολιτικό επίδικο ζήτημα. Με γνώμονα αυτό πρέπει να κρίνουμε τα πράγματα, αλλά και τον δικό μας εννοιολογικό εξοπλισμό με τον οποίο τα κρίνουμε. Το «Μένουμε Ευρώπη» ή «Η δημοκρατία δεν εκβιάζεται» των πλατειών, όπως και στις δύο περιπτώσεις το μαρτυρά η μέση φωνή της εκφοράς, είναι στατικό, παθητικό, δεν έχει προοπτική να προσφέρει. Χρειάζεται όμως μια φράση σε ενεργητική φωνή και σε χρόνο μέλλοντα.
Via : www.chronosmag.eu
