ποια αριστερά;

Τι αντίτιμο είναι κανείς έτοιμος να πληρώσεις προκειμένου να μην οδηγηθεί η χώρα σε εκλογές; Είναι εθνικό ή κομματικό το συμφέρον που επιτάσσει τη μη προσφυγή στις κάλπες; Κυβερνώσα αριστερά λέγεται αυτή που είναι έτοιμη να κυβερνήσει ή αυτή που επιθυμεί να συμμετέχει σε κυβερνήσεις;

Τα παραπάνω είναι μερικά από τα ερωτήματα που μπορεί κανείς να θέσει σε όσους από τους μετριοπαθείς αριστερούς του μεταρρυθμιστικού χώρου ταυτίζουν την ευθύνη της αριστεράς απέναντι στον τόπο και την ιστορία του με τη συμμετοχή στην κυβέρνηση, σε τέτοιο βαθμό ώστε πολλοί να τους κατηγορήσουν – άδικα; – για κυβερνητισμό. Εξηγούμαι ότι είμαι υπέρ των κυβερνήσεων συνεργασίας και της πολιτικής σταθερότητας. Συνεργασία όμως σημαίνει ελάχιστο κοινό σχέδιο, σεβασμός αλλήλων και διαρκής συνεννόηση. Είμαι επίσης υπέρ των κυβερνήσεων συνεργασίας όταν πρόκειται να εξυπηρετηθεί υπέρτατο εθνικό συμφέρον. Στη δεύτερη περίπτωση, ο στόχος πρέπει να είναι καθαρός, η συμμετοχή όσο το δυνατόν ευρύτερη και η διάρκεια του εγχειρήματος, συγκεκριμένη.

Τι από τα παραπάνω έχουμε σήμερα;

Αν υποθέσουμε ότι η συγκυβέρνηση ακολουθεί έναν ελάχιστο κοινό πολιτικό σχεδιασμό, αυτός συναποφασίσθηκε από τους κυβερνώντες απούσης της αριστεράς της ευθύνης, είτε γιατί το επέλεξε (περίπτωση ΔΗΜΑΡ) είτε γιατί θεσμικά δεν ήταν υποχρεωμένος κανείς να την ερωτήσει. Να ερωτήσει εξάλλου ποιος ποιον; Οι μεν υπάρχουν ως εκλογικές πολιτικές οντότητες, οι δε ως επιθυμητό στο μυαλό ορισμένων. Οπότε τι ακριβώς στηρίζει η αριστερά της ευθύνης και μάλιστα το κάνει εν λευκώ;

Αν υποθέσουμε ότι η παρούσα κυβέρνηση υπηρετεί έναν εθνικό στόχο, ποιος είναι αυτός και πώς ακριβώς τον υπηρετεί; Στον βαθμό που η χώρα είναι οι πολίτες της και οι πολίτες που θα έρθουν στο μέλλον, πώς εξυπηρετείται η επιβίωσή της από την παρούσα συγκυβέρνηση; Ποιες αλλαγές έχουν γίνει ή έχουν δρομολογηθεί ώστε να αλλάξει άρδην η δομή και ο τρόπος λειτουργίας του κράτους με στόχο τη μέγιστη αποτελεσματικότητα με το ελάχιστο δυνατό κόστος; Ποιες πρωτοβουλίες έχουν αναληφθεί ώστε να λειτουργήσουν οι θεσμοί; Τι έχει γίνει ώστε το κράτος να αποκτήσει χαρακτηριστικά κράτους δικαίου; Ποιες πράξεις οδηγούν σε εκ θεμελίων αναδιοργάνωση του λεγόμενου «κοινωνικού κράτους»; Πολύ φοβάμαι ότι οι απαντήσεις στα παραπάνω ερωτήματα είναι κόλαφος για την παρούσα κυβέρνηση. Όχι ότι για τις προηγούμενες θα ήταν ύμνος ή έστω χάδι, αλλά δεν είναι αυτό το θέμα μας.

Ποιος στρατηγικός στόχος λοιπόν, εξυπηρετείται από την παροχή εν λευκώ στήριξης – λεκτικής, γιατί στην πράξη η «αριστερά της ευθύνης» δεν έχει άλλη δύναμη – στην παρούσα κυβέρνηση; Η αποφυγή της χρεοκοπίας; Ποιος αλήθεια πιστεύει σε αυτό σήμερα; Η είπσραξη μετρητών για τη συνέχιση της λειτουργίας ΑΥΤΟΥ του κράτους; Άλλος; Ποιος;

Άποψή μου; Κανείς. Μόνο ο φόβος του εκλογικού αποτελέσματος ωθεί τους περισσότερους να στηρίζουν μια αποτυχημένη κυβέρνηση και το γεγονός τής αποτυχίας το παραδέχονται ιδιωτικά όλοι. Έγινε πολιτική σημαία «το μη χείρον βέλτιστον». Είναι βάσιμος ο φόβος αυτός; Σαφέστατα, αλλά δεν ξέρω κατά πόσο αφορά το μέλλον της χώρας ή το μέλλον των προσώπων που φοβούνται. Αυτό μόνο ο χρόνος θα το δείξει. Σε κάθε περίπτωση, αντιτίθεται στην αριστερή λογική ο φόβος της λαϊκής ετυμηγορίας, στον βαθμό που η αριστερά και η δημοκρατία είναι έννοιες ταυτόσημες – και για τη δική μου αριστερά, είναι – και στον βαθμό που η λαϊκή ετυμηγορία είναι θεμέλιο της δημοκρατίας.

Μήπως ο φόβος αυτός αναπαράγει και διαιωνίζει την ιδέα του κράτους – κομματικού λάφυρου που καταλαμβάνεται και κατέχεται από κομματικούς στρατούς μετά από κάθε εκλογική αναμέτρηση; Μήπως αντί των κραυγών ή των φόβων θα έπρεπε να αναληφθούν εκείνες οι πολιτικές πρωτοβουλίες οι οποίες θα ενδυνάμωναν τα χαρακτηριστικά τού κράτους που δεν πρέπει να επηρεάζονται από κυβερνητικές εναλλαγές; Γιατί δεν αναλαμβάνονται; Γιατί κανείς δεν θέλει να αναληφθούν. Γιατί το κράτος είναι κομματικό βιλαέτι και τέτοιο πρέπει να παραμείνει. Όπως υπάρχουν συνδικαλιστικά βιλαέτια, για την καλή υγεία των οποίων φροντίζει μέρος της αντιπολίτευσης. Σε αυτό το πάρε – δώσε θέλει να συμμετέχει η αριστερά της ευθύνης; Αυτό είναι το ιδανικό της; Μήπως έχει μπερδέψει τη μετριοπάθεια με τον συντηρητισμό; Μήπως στέρεψε από ιδέες, παλμό, ορμή και η μόνη της έγνοια είναι η πολιτική επιβίωση σχηματισμών και προσώπων;

Ελπίζω πως όχι.

Το ξέρω πως όχι.

Έχω – πολλοί έχουμε – υπομονή και επιμονή.

Δεν μας έμεινε εξάλλου κάτι άλλο να δώσουμε ή να χάσουμε.

Via : www.o-klooun.com