της Αγγελικής Σπανού
Είναι βολική η συζήτηση για το αν και πότε θα κλείσει η δεύτερη αξιολόγηση, θα γίνουν ανασχηματισμός και εκλογές, θα αναλάβει τη διακυβέρνηση η ΝΔ και με ποιες συμμαχίες, πότε θα μας μειώσουν το χρέος. Είναι βολική γιατί εντάσσεται στο πλαίσιο της ελληνικής ρουτίνας στα χρόνια της κρίσης:
Μέσος όρος διάρκειας κάθε κυβερνητικής θητείας τα δύο χρόνια, και αυτά προεκλογικά από άποψη ατμόσφαιρας και πόλωσης, μοναδικό οικονομικό σχέδιο το μνημόνιο και μοναδική πολιτική η προσπάθεια υπεκφυγής από το μνημόνιο, είτε με κολπάκια (περίπου εφαρμογή) είτε με οδυρμούς πριν και μετά (μέθοδος Σπίρτζη). Κάπως έτσι, η ελληνική κρίση παρατάθηκε όσο γινόταν και δεν τελειώνει σε αντίθεση με ό,τι έχει συμβεί σε όλες τις άλλες ευρωπαϊκές χώρες που δοκιμάστηκαν μέσα στον φαύλο κύκλο της ύφεσης και της λιτότητας και δεν έχουν ακόμη ξεφύγει από τα δεινά του νεοφιλελευθερισμού για τους αδύναμους, αλλά σε καμία περίπτωση δεν βρίσκονται στο δικό μας χάλι.
Τόσο η κυβέρνηση όσο και η αξιωματική αντιπολίτευση βολεύονται με τα κλισέ της παραδοσιακής κομματικής αντιπαράθεσης: Είστε αγκιστρωμένοι στην εξουσία/κοίτα ποιος μιλάει, είστε καθεστώς/ο λαός δεν ξεχνά τι σημαίνει δεξιά, δεν μπορείτε να βγάλετε τη χώρα από την κρίση/εσείς μας φτάσατε ως εδώ.
Οι πρωταγωνιστές του πολιτικού παιχνιδιού είναι ευχαριστημένοι. Ο Αλ. Τσίπρας επενδύει πάλι στην πολιτική διαπραγμάτευση κορυφής, τραβάει κόκκινες γραμμές και θέτει προθεσμίες στους πιστωτές, ενώ περιμένει τον Ομπάμα. Ο Κ. Μητσοτάκης υπόσχεται φοροελαφρύνσεις, βρίσκει τις εσωκομματικές του ισορροπίες και περιμένει πότε οι εταίροι θα τραβήξουν το χαλί κάτω από τα πόδια του πρωθυπουργού για να φέρει το κόμμα του, ίδιο και απαράλλαχτο με αυτό που ξέραμε, στην εξουσία.
Στο μεταξύ έρχεται ένα εκλογικό έτος για την ΕΕ (Αυστρία, Ολλανδία, Γαλλία, Γερμανία, ίσως Ιταλία) και αυτό εκ των πραγμάτων ευνοεί τη στασιμότητα και την ακινησία που έχει καταλήξει εθνικό δόγμα.
Η πραγματικά δύσκολη συζήτηση θα γίνει όταν τελειώσει το τρέχον πρόγραμμα χωρίς να είναι εφικτή η έξοδος στις αγορές. Τέταρτο “πακέτο”, πιθανότατα, δεν θα μας δίνουν οι χώρες της ευρωζώνης, οπότε δεν θα έχουν και κανένα νόημα οι δικές μας αποκηρύξεις του τέταρτου μνημονίου. Η αναδιάρθρωση του χρέους, ακόμη και αν γίνει, δεν αρκεί για να ορθοποδήσουμε και, αναγκαστικά, θα πέσει τότε στο τραπέζι η πρόταση Σόιμπλε για βελούδινη έξοδο από την ευρωζώνη.
Το αντάλλαγμα θα είναι ισχυρό: Είτε κούρεμα και άντε γεια, όπως προέβλεψε η γερμανική εφημερίδα Die Welt, είτε ένα σοβαρό ποσό ως ανθρωπιστική – αναπτυξιακή βοήθεια το οποίο θα επιτρέψει στην (όποια) κυβέρνηση να διαχειριστεί το χάος σε πρώτη φάση.
Κι αυτό δεν συνδέεται τόσο με το ποια κυβέρνηση θα έχουμε όταν έρθει η ώρα αυτών των αποφάσεων. Η ΝΔ που νομίζει ότι όταν επιστρέψει στην εξουσία οι αγορές θα μας αγαπήσουν γιατί θα έχουμε και πάλι mainstream ηγεσία σε μια ΕΕ που στρίβει όλο και δεξιότερα μάλλον υπεραισιοδοξεί. Γιατί οι έξω θα διαβάσουν το συνολικό μήνυμα που θα εκπέμπει το επόμενο κοινοβούλιο, πόσες δηλαδή θα είναι οι δυνάμεις της δραχμής.
Έτσι, τόσο η βιασύνη της ΝΔ να προκαλέσει εκλογές κάνοντας φασαρία όσο και η επιμονή του Μεγάρου Μαξίμου στους τακτικισμούς ως υποκατάστατο της πολιτικής, διευκολύνουν τους σχεδιασμούς όλων εκείνων που θέλουν τη χώρα εκτός σκληρού πυρήνα ΕΕ, ίσως και εκτός πρώτου κόσμου, δεδομένου ότι δεν υπάρχει εδώ πολιτική και οικονομική ελίτ με την ικανότητα (αν όχι και τη βούληση) να διαχειριστεί τόσο δύσκολα πράγματα.
Το πρόβλημα θα είναι ότι, όταν οι δείκτες του ρολογιού δείξουν μεσάνυχτα, ο Σόιμπλε μπορεί να μην είναι καθόλου μόνος στην υποστήριξη της ιδέας του για το σπάσιμο του ελληνικού κρίκου στην αλυσίδα της ευρωζώνης, γιατί έτσι κι αλλιώς θα συζητιέται μια νέα αρχιτεκτονική για το κοινό νόμισμα, γιατί η κόπωση των εταίρων θα είναι βαθιά, θα έχει εμπεδωθεί η αίσθηση ότι η χώρα μας είναι αμεταρρύθμιστη και απροσάρμοστη και θα έχει αναπτυχθεί δυναμική παραίτησης από την προσπάθεια για το ελληνικό ζήτημα.
Ακόμη χειρότερα, θα έχει ενισχυθεί στο εσωτερικό ο αντιευρωπαϊσμός, η κοινωνική εξουθένωση θα έχει εξελιχθεί σε εκνευρισμό και ένα εξαντλημένο και θυμωμένο πλήθος θα αναζητά μια οποιαδήποτε διέξοδο. Καλύτερα ένα φρικτό τέλος παρά μια φρίκη χωρίς τέλος, που λέει και το διαχρονικό μας σύνθημα.
Αν έτσι έρθουν τα πράγματα, ο Σόιμπλε θα είναι ο άνθρωπός μας. Θα θέλει ό,τι θέλουμε κι εμείς, τον αποχωρισμό – και μετά θα δούμε. Για λίγο θα φαίνονται όλα καλύτερα. Ούτε μνημόνια, ούτε τρόικες, ούτε ζωή και θάνατος ανάλογα με το αν εκταμιεύεται ή παγώνει η δόση. Αργότερα, θα εισβάλει η πραγματικότητα. Και τότε θα είμαστε εμείς και ο Θεός.
Αν πράγματι δεν υπάρχει, θα έχουμε πρόβλημα.
Via : http://tvxs.gr
