του Σταύρου Καπάκου
Όλη αυτή η ιστορία με τη στάση των ηγετών της Ευρωπαϊκής Ένωσης και τα δημοσιεύματα των Financial Times φέρνουν στον νου την άποψη του Κέινς για τις τρεις γενιές επιχειρηματιών. Ο διάσημος οικονομολόγος, που επηρέασε όσο κανείς άλλος τη μεταπολεμική οικονομική πορεία των δυτικών χωρών, υποστήριζε ότι η πρώτη γενιά επιχειρηματιών δημιουργεί, η δεύτερη -τα παιδιά- τρώει από τα έτοιμα και η τρίτη -οι εγγονοί- ρίχνουν τις επιχειρήσεις έξω!
Εξαιτίας αυτής της αντίληψης ο Κέινς, με το γνωστό βρετανικό του φλέγμα, ευχόταν να κάνουν κάποιο λάθος τα αμερικανικά βομβαρδιστικά και, αντί για τη χιτλερική Γερμανία, να χτυπήσουν τις βιομηχανικές περιοχές του Λάνκαστερ, υπό την προϋπόθεση ότι στα εργοστάσια θα βρίσκονταν μόνο οι επιχειρηματίες και τα στελέχη. Ο Κέινς πίστευε στην «ενθαρρυντική απειρία» της νέας γενιάς επιχειρηματιών, που θα έχτιζε νέες παραγωγικές επιχειρήσεις κόντρα στις νεοπλουτίστικες αντιλήψεις, όπως θα λέγαμε σήμερα.
Ασφαλώς η αντίληψη του Κέινς είναι απλουστευμένη, αλλά δεν απέχει από την πραγματικότητα. Δείτε τώρα τις αναλογίες της αντίληψης του Κέινς με τη σημερινή πραγματικότητα της τρίτης γενιάς ηγετών της Ευρωπαϊκής Ένωσης, οι οποίοι με την τιμωρητική αντίληψη και τις μηχανορραφίες κινδυνεύουν να τινάξουν στον αέρα τη συνοχή της Ευρωζώνης. Θα μου πείτε σιγά μη γνώριζε ο Κέινς ότι η Μέρκελ, ο Μπαρόζο, ο Σαρκοζί, ο Σόιμπλε, ο Τρισέ κ.ά. με την πολιτική τους θα οδηγούσαν την Ευρωζώνη στο απροχώρητο.
Ο διάσημος οικονομολόγος μπορεί να μην γνώρισε τη σημερινή γενιά των ηγετών της Ε.Ε., είχε όμως την «τύχη» να αντιπαρατεθεί στην εποχή του με οικονομολόγους που υποστήριζαν ανάλογες αντιλήψεις με αυτές της Θάτσερ ή της Μέρκελ. Ο Κέινς υποστήριζε ότι το κράτος πρέπει να παρεμβαίνει με στόχο την πλήρη απασχόληση, ενώ οι αντίπαλοι, οι λεγόμενοι νεοκλασικοί, αντιπρότειναν περικοπές δαπανών, όπως οι σημερινοί νεοφιλελεύθεροι. Η Ιστορία έδειξε ποιος έχει δίκιο, όπως νωρίτερα και με τις κυρώσεις κατά της Γερμανίας με την περιβόητη συμφωνία των Βερσαλλιών, την οποία απέρριπτε μετά μανίας ο Κέινς. Όμως η ιστορία γράφεται εκ των υστέρων…
Το πρώτο δίδαγμα από την τιμωρητική πολιτική των σημερινών ηγετών της Ε.Ε. είναι ότι τίθεται σε κίνδυνο η συνοχή της Ευρωζώνης. Η τιμωρητική πολιτική προκαλεί, όπως είναι φυσικό, αντιδράσεις. Πολύ περισσότερο που η πολιτική αυτή -όπως απεκαλύφθη- συνδυάζεται με παρασκηνιακές παρεμβάσεις, που ευτελίζουν τις δημοκρατικές αξίες και επιβάλλουν κυβερνήσεις – μαριονέτες.
Το δεύτερο δίδαγμα είναι η διαφορά μεταξύ της πολιτικής της Ουάσιγκτον και αυτής του Βερολίνου για την αντιμετώπιση της κρίσης. Η Ουάσιγκτον και η FED ακολούθησαν μια έντονα παρεμβατική πολιτική, για την αντιμετώπιση της κρίσης των επισφαλών δανείων, διατηρώντας μάλιστα το δολάριο ανταγωνιστικό. Αντίθετα στην Ευρωζώνη επιβλήθηκε η τιμωρητική λιτότητα για την κρίση χρέους, ενώ χρειάστηκε να κινδυνεύσει με κατάρρευση η Ιταλία για να παρέμβει η ΕΚΤ και να δώσει ρευστότητα. Η πολιτική αυτή δεν αντιμετώπισε την κρίση. Αντιθέτως εκτόξευσε την ανεργία, ενώ ταυτόχρονα διατήρησε το σκληρό ευρώ. Όταν η Ιστορία τους καλούσε να γίνουν Ρούσβελτ, οι Ευρωπαίοι ηγέτες προτίμησαν να μιμηθούν τον Χούβερ…
Το τρίτο στοιχείο που πρέπει να προσέξουμε είναι να διαχωρίζουμε τον ψυχολογικό πόλεμο και τις στοχευμένες διαρροές απειλών από τις πραγματικές δυνατότητες διαπραγμάτευσης. Τα όρια και οι δυνατότητες διαπραγματεύσεων και προωθητικών συμβιβασμών διευρύνονται όσο αλλάζουν οι συσχετισμοί και ενισχύεται μια γνήσια εναλλακτική πρόταση. Η «ενθαρρυντική απειρία» από μόνη της δεν αρκεί…
Via : www.avgi.gr
