του Τάκη Γκλιούμα*
Παρακολούθησα δι’ ολίγον την Κ.Ε. της ΔΗΜΑΡ του προηγούμενου Σαββατοκύριακου.
Σ’ αυτήν αναδείχθηκε η ένδεια στρατηγικής, της ηγετικής ομάδας του κόμματος που δέχθηκε σκληρά πυρά από τη δεξιά και την αριστερή τάση του κόμματος.
Μεϊμάρογλου, Μπίστης κλπ. από την πρώτη τάση, έθεσαν το ζήτημα της πολιτικής επιβίωσης του κόμματος, τώρα που οι δημοσκοπήσεις είναι άκρως ανησυχητικές και δεικνύουν τη ΔΗΜΑΡ συνεχώς μειούμενη. Λύση κατ’ αυτούς η προσχώρηση στη «μεγάλη» αγκαλιάς της κεντροαριστεράς, με το ΠΑΣΟΚ και τα λοιπά δορυφορικά σχήματα για να υπάρξει ο πόλος μεταξύ Ν.Δ. και ΣΥΡΙΖΑ.
Λίγες μέρες μετά όχι τυχαία, ο Πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ με την επιστολή του στον Πρόεδρο της ΔΗΜΑΡ, ζήτησε τη συμμετοχή άλλου κόμματος στις προσυνεδριακές διαδικασίες του κόμματός του, με το σκεπτικό της συμμετοχής και των 2 κομμάτων στην ίδια κυβέρνηση και την προφανώς όχι διακριτή διαφοροποίησή τους στις πολιτικές επιλογές αυτής. Η αρνητική απάντηση της ΔΗΜΑΡ μεταθέτει το πρόβλημα δεν το επιλύει.
Από την άλλη, οι σύντροφοι του Αριστερού Δικτύου στην Κ.Ε. ζήτησαν την απαγκίστρωση της ΔΗΜΑΡ από την κυβέρνηση, αφού το προεκλογικά λεχθέν περί απαγκίστρωσης από το μνημόνιο, μόνο ως ανέκδοτο μπορεί να ακουστεί. Η κυβέρνηση αυτή ήταν ειδικού σκοπού (για την παραμονή της χώρας στο ευρώ) και όχι με ορίζοντα 4ετίας, καθότι η ΔΗΜΑΡ δεν είναι στρατηγικός εταίρος της Ν.Δ. Τίποτε από αυτά δεν δέχθηκε το κείμενο της πλειοψηφίας.
Αυτοί είναι οι 2 δρόμοι της ΔΗΜΑΡ.
Ο πρώτος με πρόσχημα την τακτική πολιτική επιβίωσης, οδηγεί στρατηγικά την ΔΗΜΑΡ στο κέντρο.
O δεύτερος προτείνει την επιστροφή της ΔΗΜΑΡ στις συνεδριακές της θέσεις και τις πολιτικές της επιλογές μέχρι τον Ιούνη του 2012, ως κόμμα της σύγχρονης ανανεωτικής και δημοκρατικής αριστεράς.
Τα κόμματα είναι εκφραστές πολιτικών και κοινωνικών δυνάμεων. Με αυτό το πρίσμα της κοινωνικής δυναμικής πρέπει να δούμε το εγχείρημα της κεντροαριστεράς.
Το ΠΑΣΟΚ ανήλθε στην εξουσία ως εκφραστής της ανερχόμενης τη δεκαετία του 1980 μεσαίας τάξης.
Ένα υπέροχο τραγούδι του Δήμου Μούτση το 1980 νομίζω έλεγε: «Η μεσαία τάξη θέλει κι αυτή να διατάξει να γίνει άρχουσα δηλαδή».
Υπάρχει σήμερα μεσαία τάξη να εκφράσει το εγχείρημα αυτό;
Ο Φώτης Κουβέλης με την έναρξη της κρίσης, διέβλεψε την προλεταριοποίηση της μεσαίας τάξης και αυτήν βιώνουμε σήμερα με την τρομακτική ανεργία και την ύφεση που θα συνεχιστούν και οι δήθεν τελευταίες απλωτές και κάβοι, μόνο ως ανοησίες μπορούν να αναγνωσθούν.
Πολιτικό υποκείμενο χωρίς οπαδούς, με μόνο παράγοντες και παραγοντίσκους που ζητούν κολυμπήθρα εξάγνισης, δεν μπορεί να υπάρξει.
Αντίθετα η προλεταριοποίηση τεράστιου αριθμού συμπολιτών μας, κάνει πολύ επίκαιρη σήμερα τη ρήση του Μιχάλη Παπαγιαννάκη, ότι η κοινωνία παράγει συνεχώς αριστερούς (και σε τεράστιους αριθμούς σήμερα), που η αριστερά και τα πολιτικά υποκείμενά της δεν πρέπει να απογοητεύσουν.
Έχει ενδιαφέρον η συνέχεια του έργου. Σε μια τρικομματική κυβέρνηση που όλο και περισσότερο μοιάζει μονοκομματική, που βασιλεύει ο νόμος και η τάξη του Δένδια και όχι τυχαία, καθότι υπάρχει μεγάλο πολιτικό ακροατήριο εμφορούμενο από αυτές τις πρακτικές και απόψεις και δη της Χρυσής Αυγής και του Καμένου, η ΔΗΜΑΡ αμήχανη παρακολουθεί τις εξελίξεις.
Θα πάρει πολιτικές πρωτοβουλίες για την αλλαγή του πολιτικού συστήματος που κατέστρεψε τη χώρα, στην επερχόμενη συνταγματική αναθεώρηση; Θα παλέψει για την καθιέρωση της απλής και άδολης αναλογικής, πάγιο αίτημα της αριστεράς μετά την μεταπολίτευση, που θα αποδυναμώσει την καρικατούρα δικομματισμού που βιώνουμε σήμερα μεταξύ Ν.Δ. και ΣΥΡΙΖΑ; Ίδωμεν.
Σε λίγες ημέρες κλείνουν 101 χρόνια από τη βύθιση του ΤΙΤΑΝΙΚΟΥ. Ο τιμονιέρης του πλοίου όταν είδε μπροστά του το παγόβουνο, έστριψε το τιμόνι όλο αριστερά για να το αποφύγει. Ήταν όμως πολύ αργά και για το πλοίο και για τους επιβάτες του.
Ο τιμονιέρης της ΔΗΜΑΡ θα προκάνει να στρίψει το πλοίο αριστερά;
Το παγόβουνο, η λαϊκή ετυμηγορία, είναι μπροστά μας.
*Ο Τάκης Γκλιούμας είναι μέλος της Γραμματείας της ΔΗΜΑΡ Β΄ Αθήνας.
