Photo: Greg Morgan wildlife/Flickr
της Γιούλας Ράπτη
Εκδρομή: Λέξη ξεχασμένη στις τσέπες της σχολικής ποδιάς. Μεγαλώνοντας πας διακοπές, κάνεις week end, στην καλύτερη περίπτωση φεύγεις για ένα μακρινό ταξίδι. Αλλά ελάχιστες φορές νιώθεις τη χαρά και την ανεμελιά της εκδρομής. Κι όλο σου έρχεται στο μυαλό ο Καβάφης, λες κι έγραψε σήμερα το «είπες θα πάγω σ΄ άλλη γη, θα πάγω σ΄ άλλη θάλασσα, μια πόλις άλλη θα βρεθεί καλύτερη απ΄ αυτή» αλλά και η συνέχεια «Η πόλις θα σε ακολουθεί. Στους δρόμους θα γυρνάς τους ίδιους… έτσι που τη ζωή σου ρήμαξες εδώ στην κόχη τούτη τη μικρή σ’ όλην τη γη τη χάλασες».
Ξεκίνα! Αν φύγεις οι κουρασμένες αισθήσεις σου ξυπνάνε και πιάνουν δουλειά: η ματιά γεμίζει, η όσφρηση συλλαμβάνει ξεχασμένες μυρωδιές, η ακοή πιάνει άλλους ήχους, η γεύση θυμάται και η αφή συνεργάζεται με όλες τις άλλες με προθυμία. Γίνεσαι ένα σώμα που υπάρχει, ανοιχτό, ευαίσθητο, που παίρνει από παντού μηνύματα. Και το μυαλό, το όπλο αλλά και ο δυνάστης σου σταματάει για λίγο να ξέρει τα πάντα και κάθεται ήσυχο στη γωνία. Και μια και ξεκίνησα ποιητικά, ας πάω στον Ελύτη: «…και να ‘χεις την ψυχή σου στα δάχτυλα, στα μάτια, στα ρουθούνια, στα χείλη. Από ‘κει μιλάει ο κόσμος. Από ΄κει βρίσκεις την ιδιωτική σου οδό».
Απλότητα: Έχουμε γίνει κάτι πολυσύνθετα κομπιούτερ, υψηλής ταχύτητας, που με σύνθημα την «επικοινωνία», ούτε να σταθούμε σε κάτι και να εμβαθύνουμε προλαβαίνουμε, ούτε και να επικοινωνήσουμε ουσιαστικά. Κι έτσι, το απλό μπερδεύεται με το απλοϊκό, το λαϊκό με το λαϊκίστικο και χάνουμε στο τέλος τα αυγά (που θέλουμε να τα σπάσουμε, για να κάνουμε ομελέτα) και τα καλάθια (που δεν χωράμε σ΄ αυτά, αλλά και στα κοφίνια περισσεύουμε)…
Αλεπουδάκι και πανσέληνος! Σαν να ήμουν οπερατέρ σε ντοκιμαντέρ του Νάσιοναλ Τζεογκράφικ. Ώρα 2 τα ξημερώματα καθόμαστε με φίλους στις ξαπλωτές πολυθρόνες στο απομονωμένο και ήσυχο σπίτι, χαζεύοντας κάτω μακριά τη θάλασσα και ψηλά την πανσέληνο. Μου έχουν πει ότι έχουν ως… pet ένα αλεπουδάκι, που τους πλησιάζει σε απόσταση αναπνοής και κάθεται μαζί τους, αλλά μέχρι να δω τη φουντωτή ουρά του δεν το πίστευα. Στάθηκε για λίγο απέναντι, ήταν μικρό και χαριτωμένο, πλησίασε μετά ήσυχα, μας κοίταξε, κάθισε σαν να ήταν το σπίτι του, μετά μάλλον κατάλαβε ότι μέσα στο σπίτι ήταν σκυλί (το οποίο δεν πήρε χαμπάρι), και σιγά-σιγά απομακρύνθηκε. Δεν πρόλαβα να το τραβήξω φωτογραφία, φοβόμουν και μην το τρομάξω και φύγει… Οι φίλοι μου υποσχέθηκαν ότι θα το φωτογραφίσουν και θα μου το στείλουν. Μοναδική εμπειρία!
Via : www.protagon.gr
