του Γιώργου Λακόπουλου
Ίσως ποτέ άλλοτε στον δημόσιο βίο δεν απελευθερώθηκε τόση πολλή λαϊκιστική ανοησία, όση παρατηρούμε να εκπέμπεται, αυτές τις ημέρες, από πολλές πλευρές. Από τις ιαχές εκείνων που πανηγυρίζουν για το «περήφανο όχι» που είπε ο κυπριακός λαός, μέχρι τις αλαλούμ αναλύσεις διαφόρων μαϊντανών που βλέπουν «διάλυση της Ευρώπης» και άλλα κουραφέξαλα.
Στην πραγματικότητα, αυτό που υπάρχει είναι μια εν δυνάμει ήττα για την Κυπριακή Δημοκρατία. Οι χειρισμοί που έκανε ο Πρόεδρος Αναστασιάδης έχουν βάλει την Κύπρο σε έναν δρόμο στο τέλος του οποίου υπάρχει μόνο μια επιλογή. Ή θα κάνει τούμπα ή θα βγει από την ευρωζώνη. Σε κάθε περίπτωση, βγαίνει αποδυναμωμένη.
Οι αφελείς, που πίστευαν ότι υπάρχει και ο δρόμος της Μόσχας, προφανώς το φυσάνε και δεν κρυώνει. Και ο Κ. Καραμανλής είχε ανοικτή γραμμή με τους Ρώσους, αλλά ήξερε τι έκανε, είχε σχέδιο και με κανέναν τρόπο δεν τα έσπασε με τους Ευρωπαίους – το αντίθετο. Οι Αμερικανοί, είναι άλλη υπόθεση.
Είναι ολοφάνερο ότι το πρόβλημα δημιουργήθηκε από τον τρόπο που χειρίσθηκε το θέμα ο νεοεκλεγείς Πρόεδρος της Κύπρου, ο οποίος παραβίασε πολλές γραμμές ταυτόχρονα και επέτρεψε να αρχίσει ο χορός των δαιμόνων. Ο καθένας, αυτή τη στιγμή, παρεμβαίνει για να προσθέσει ένα ακόμη στοιχείο στην παραπληροφόρηση και τη σπέκουλα. Η πολιτική αφασία της Ευρώπης οδήγησε σε επικοινωνιακό Βατερλό την Ευρωζώνη.
Κάποιοι έχουν τους λόγους τους, άλλοι δεν καταλαβαίνουν τι συμβαίνει και ορισμένοι βρήκαν την ευκαιρία να κερδοσκοπήσουν πολιτικά. Ας δούμε ορισμένες όψεις αυτής της διαταραγμένης κατάστασης.
Πρώτον. Είναι γνωστό ότι οι Ευρωπαίοι θεωρούν την Κύπρο πλυντήριο κεφαλαίων με προέλευση τη Ρωσία, κυρίως. Δεν είναι φήμη. Υπάρχει διατυπωμένο στην αποφαση του Γιούρογκρουπ. Αλλά το δέχονται και οι Ρώσοι επίσημοι, αν κριθεί από τις πληροφορίες ότι ο Πούτιν προσπαθεί να βάλει στο χέρι τη λίστα με τους συμπατριώτες του που έχουν λεφτά στις κυπριακές τράπεζες. Άρα, λοιπόν, ένα πρόβλημα που θέλει -δικαίως- να λύσει η Ευρώπη είναι και η αποκατάσταση της διαφάνειας σε αυτό το τμήμα της Ευρωζώνης.
Δεύτερον. Είναι γνωστό ότι η κυπριακή οικονομία καταρρέει με έμφαση στην τρύπα των τραπεζών και το δημόσιο χρέος. Εκ των πραγμάτων η ευρωζώνη έχει τον πρώτο λόγο στη διάσωσή της γιατί αυτό προβλέπουν οι συνθήκες που έχει υπογράψει η Κύπρος για να γίνει μέλος της. Κανείς, όμως, δεν μπορεί να διανοηθεί ότι θα πλήρωναν όλοι οι άλλοι στην Ευρώπη εκτός από τους Κυπρίους. Πώς θα πλήρωναν οι Κύπριοι, είναι ζητούμενο. Αλλά να μην καταβάλουν κανένα κόστος για τη σωτηρία τους -αυτοί που έχουν ανάγκη σωτηρίας- δεν γίνεται.
Τρίτο. Η πρόταση του Γιούρογκρουπ -πρόταση, όχι απόφαση, αφού για να ισχύει χρειάζεται περαιτέρω έγκριση- ήταν βάσιμη: επειδή δεν γίνεται να πληρώνουν Ευρωπαίοι για να σωθούν τα ρωσικά λεφτά στις κυπριακές τράπεζες, είναι λογικό να πληρώσουν οι Ρώσοι καταθέτες οι οποίοι, πέραν των άλλων, απολαμβάνουν και υψηλά επιτόκια. Λογικό και πάντως καθόλου εναντίον της πλειοψηφίας των Κύπριων. Και από ό,τι ξέρουμε η ιδέα ήταν να φορολογηθούν οι καταθέσεις άνω των 100 χιλιάδων ευρώ.
Τέταρτο. Η κρίσιμη στιγμή είναι η συνεδρίαση του Γιούρογκρουπ, την περασμένη Παρασκευή. Οι Ευρωπαίοι έθεσαν το θέμα της φορολόγησης των άνω των 100 χιλιάδων καταθέσεων, που αφορά κυρίως τα ρώσικα κεφάλαια. Αλλά ο… ίδιος ο Αναστασιάδης ζήτησε να ισχύσει για όλους τους καταθέτες, κατά τις πληροφορίες. Και, πάντως, με κανέναν τρόπο δεν αντέδρασε, αν υποτεθεί ότι δεν ήταν δική του η ιδέα. Ότι στη συνέχεια δεν ψήφισε ούτε ένας στην κυπριακή Βουλή, αυτό που ο ίδιος εισηγήθηκε, δείχνει το κύρος του.
Πέμπτο. Αν κάνουμε τον λογαριασμό με βάση τα παραπάνω, προκύπτει ότι η κυπριακή ηγεσία λειτούργησε με κριτήριο να μη χάσουν πολλά οι ξένοι καταθέτες. Για να μην επιβαρυνθούν πολύ οι Ρώσοι, προτίμησαν να μεταφέρουν το κόστος στις πλάτες όλων των Κυπρίων. Ακόμη και οι λύσεις που τώρα αναζητούν, αυτής της λογικής είναι. Να μην πληρώσουν οι μεγαλοκαταθέτες, από τον φόβο μη φύγουν. Αυτό θα είχε ένα νόημα, αν δεν συνέβαινε η Κύπρος να είναι μέλος της Ευρωζώνης, στην οποία οι κανόνες είναι συγκεκριμένοι.
Έκτον. Η ευθύνη της Ευρωζώνης έγκειται στο ότι πήρε μια πολιτική απόφαση την οποία, στη συνέχεια, δεν μπορούσε να διαχειριστεί, με αποτέλεσμα να ανοίξουν από παντού οι ασκοί του Αιόλου και να ακουστούν οι πιο απίστευτες παραδοξολογίες. Αλλά στην πολιτική και στην οικονομία η ουσία βρίσκεται στο αποτέλεσμα, όχι στον θόρυβο που μπορεί να κάνει ο ένας και ο άλλος. Και αυτή τη στιγμή αποτέλεσμα για την Κύπρο δεν υπάρχει. Αλλά, σε κάθε περίπτωση, η θέση της στο εξής θα είναι δυσμενέστερη από πριν. Όποιος δεν το καταλαβαίνει αυτό, ας πάει με τον Αρχιεπίσκοπο Κύπρου και τον ημέτερο Καμμένο να αρχίσουν αντάρτικο εντός της Ευρωζώνης.
Έβδομο. Οι συνέπειες στην Ελλάδα θα είναι ανυπολόγιστες, αλλά όχι για τους λόγους που προβάλλονται, αυτή τη στιγμή. Το κυπριακό «όχι» τροφοδοτεί το αντιευρωπαϊκό κλίμα που δημιουργούν πολλοί από καιρό. Ήδη ο Αλέξης Τσίπρας λέει -με άνεση, πλέον- «εμείς και η Ευρώπη». Σαν να είναι η Ευρωπαϊκή Ένωση… εχθρική δύναμη προς την Ελλάδα. Και από κοντά ό Βενιζέλος έκανε μια ακόμη πατάτα κινούμενος στη… γραμμή Τσίπρα. Μόνο που -αν αυτές, οι αντιευρωπαϊκές κορώνες, βρουν ακροατές- ο ελληνισμός θα ζήσει ένα δράμα για το οποίο δεν θα έχει καμιά δικαιολογία.
Via : www.protagon.gr
