του Γιάννη Παντελάκη
Ο Γιάννης Στουρνάρας και η παρέα του, έχουν μια ιδιαίτερα επικίνδυνη αντίληψη: Ότι οι παραλίες της χώρας είναι ιδιωτική τους περιουσία. Με μια τέτοια αντίληψη έφεραν και ένα νομοσχέδιο που τους δίνει τη δυνατότητα να κάνουν ό,τι ακριβώς θα έκανε ένας ιδιώτης στην ιδιωτική του περιουσία. Να παραχωρούν, για επιχειρηματικούς σκοπούς, τις παραλίες της χώρας χωρίς κανέναν απολύτως περιορισμό, να καταργούν την ελεύθερη πρόσβαση των πολιτών, να επιτρέπεται η επιχωμάτωση (μπάζωμα) θαλάσσιου χώρου για την εξυπηρέτηση επιχειρηματικής δραστηριότητας. Και κάτι επιπλέον. Όσοι έχουν χτίσει αυθαίρετα κτίσματα σε αιγιαλούς και τα χρησιμοποιούν για επιχειρηματικές δραστηριότητες, να μπορούν να τα νομιμοποιούν!
Στα παραπάνω δεν υπάρχει ούτε μισή δόση υπερβολής. Το σχετικό νομοσχέδιο προβλέπει ακριβώς όλα τα προαναφερόμενα, όποιος θέλει μπορεί να το αναζητήσει και να πεισθεί. Το πρόβλημα είναι άλλο. Πως για όλα τα παραπάνω πρωτοφανή που προβλέπονται δεν έχουν ξεσηκωθεί ακόμα και οι πέτρες. Και στην προκειμένη περίπτωση, «πέτρες» θα έπρεπε να είναι όλοι οι υποψήφιοι δήμαρχοι (ιδιαίτερα περιοχών με παραλίες), όλα τα κόμματα, όλοι οι περιφερειάρχες, ολόκληρη η κοινωνία.
Αν δεν το έχουμε αντιληφθεί, το νομοσχέδιο αυτό μπορεί να δημιουργήσει φρικαλέες καταστάσεις. Φανταστείτε έναν επιχειρηματία, ο οποίος κλείνει μια ολόκληρη παραλία, χωρίς κανέναν απολύτως περιορισμό, βάζει ό,τι νομίζει σ’ αυτήν (ομπρέλες, ξαπλώστρες, μπαρ κ.α.) και σε οποιονδήποτε δεν θέλει να τον πληρώσει, απαγορεύει την πρόσβαση στην παραλία. Ουσιαστικά το κράτος, μεταβιβάζει τις παραλίες σε επίδοξους επιχειρηματίες. Τους δίνει αυτό που αποτελεί δημόσια περιουσία και αποκλείει τους πολίτες που δεν θέλουν να κάνουν τον επιχειρηματία πλούσιο ή επιθυμούν να απολαμβάνουν μια παραλία χωρίς επιχειρηματικές δραστηριότητες.
Έως τώρα, παραλίες υπό κατάληψη από επιχειρηματίες υπήρχαν και υπάρχουν. Και πολλές φορές, οι επιχειρηματίες αυτοί είτε σε συνεννόηση με δημάρχους ή χωρίς αυτήν, επέκτειναν τις δραστηριότητές τους (τις οποίες πληρώνουν ακριβά οι πολίτες), ακόμα και πέρα απ’ όσα οι συμβάσεις τους με δήμους ή κράτος προέβλεπαν. Απαράδεκτο φαινόμενο, αλλά τουλάχιστον υπήρχε η δυνατότητα μιας σχετικής νομικής ή άλλης αντιμετώπισης των όποιων παρανομιών. Τώρα, με το συγκεκριμένο νομοσχέδιο, δεν θα υπάρχει η βάση μιας ατομικής ή συλλογικής αντίδρασης. Οι προβλέψεις του σχεδίου νόμου είναι σαφέστατες. Στην ισχύουσα νομοθεσία υπάρχει ένας περιορισμός στην παραχώρηση της έκτασης, να μην είναι δηλαδή μεγαλύτερη των 500 τ.μ., ενώ υπάρχει και υποχρέωση δημιουργίας ελευθέρων ζωνών 100 μέτρων. Με το σχέδιο νόμου, αυτά καταργούνται, κανένας περιορισμός, καμία υποχρέωση ελεύθερης ζώνης και πρόσβασης.
Αν ψηφιστούν αυτές οι διατάξεις μπορείτε εύκολα να κάνετε μια παράσταση στο άμεσο μέλλον και μια προσομοίωση της εικόνας που θα συναντάμε στις πιο όμορφες παραλίες της χώρας. Κατάληψη από επιχειρήσεις, «αλμυρό» εισιτήριο, κατασκευές στον αιγιαλό, συρματοπλέγματα και φράκτες που θα κρατάνε εκτός, όσους δεν θέλουν ή δεν μπορούν να πληρώσουν. Και στις κατασκευές στους αιγιαλούς, μην περιορίζετε τη φαντασία σας μόνο σε ομπρέλες, ξαπλώστρες, κακόγουστα μπαράκια. Αφήστε τη να δημιουργήσει εικόνες με κατασκευές κάθε είδους, ό,τι το μυαλό του επιχειρηματία ονειρευτεί. Και μάλιστα κατασκευές με μόνιμο χαρακτήρα. Οι διατάξεις του νόμου είναι και εδώ σαφείς. Διευκολύνεται η δημιουργία μόνιμων κατασκευών με μοναδική προϋπόθεση η παραχώρηση να κρίνεται από τον γενικό γραμματέα αποκεντρωμένης διοίκησης, απαραίτητη για την επίτευξη του επιχειρηματικού σκοπού. Να το πούμε πιο πρακτικά; Οι παράκτιες ξενοδοχειακές και άλλες μονάδες, μπορούν να επεκτείνουν μόνιμα τις εγκαταστάσεις τους στη ζώνη από την παραλία έως και τη θάλασσα. Τόσο απλά.
Είναι αλήθεια, πως από τη Μεγάλη Πέμπτη που δόθηκε σε δημόσια διαβούλευση το σχέδιο νόμου έως τώρα, υπήρχαν κάποιες αντιδράσεις από κόμματα και κάποιους φορείς. Ωστόσο, θύμιζαν περισσότερο τις «συνήθεις αντιδράσεις», αυτές δηλαδή που γίνονται ως ενός είδους υποχρέωση. Ας βγάλουμε μια ανακοίνωση για να μην πουν ότι δεν μιλάμε. Ως εκεί. Και αυτό, έχει και την ερμηνεία του. Παράκτιες περιοχές υπάρχουν άπειρες στη χώρα. Είμαστε η χώρα με τη μεγαλύτερη ακτογραμμή στην Ευρώπη. Με τα περισσότερα νησιά. Και σ’ αυτές τις περιοχές και νησιά, υπάρχουν ανάλογα οικονομικά συμφέροντα τα οποία φυσικά διαπλέκονται και με τοπικά πολιτικά συμφέροντα. Το πρόβλημα με δυο λόγια έχει έναν διακομματικό χαρακτήρα. Πολιτικοί κάθε χρώματος, έχουν σοβαρούς λόγους να κρατάνε το θέμα σε χαμηλούς τόνους, να μην το κατατάσσουν ιεραρχικά στις πρώτες θέσεις.
Η μοναδική ελπίδα, είναι η ίδια η κοινωνία. Δεν χρειάζεται να ζητήσει κάτι υπερβατικό. Απλώς, την τήρηση του Συντάγματος και μιας σειράς κοινοτικών οδηγιών ή ελληνικών νόμων. Ήδη, ένα σεβαστό κομμάτι αυτής της κοινωνίας αντιδρά. Μια σχετική σελίδα στο facebook (STOP στην καταστροφή των ελληνικών αιγιαλών), μέσα σε λίγες ημέρες συγκέντρωσε τη συμμετοχή χιλιάδων πολιτών. Ας το συνεχίσουμε αυτό. Είτε αντιδρώντας άμεσα όπως ο καθένας νομίζει, είτε εκμεταλλευόμενοι τις επικείμενες εκλογές. Κόμματα και υποψήφιοι έχουν ανάγκη την ψήφο μας. Ας τους ζητήσουμε δεσμεύσεις και αντιδράσεις για να το κάνουμε. Διαφορετικά, σύντομα, πολύ σύντομα, θ’ αναζητούμε παραλίες αλλά θα συναντάμε συρματοπλεγμένες περιοχές, με φουσκωτούς να μην επιτρέπουν την πρόσβαση άνευ διόλου ευτελούς τιμήματος. Και τότε θα είμαστε άξιοι της μοίρας μας…
Via : www.protagon.gr
