του Θόδωρου Μιχόπουλου
Το δεξιό DNA του Μαξίμου συναντά το δίκτυο 21
Το Μαξίμου έχει κάνει τις επιλογές του. Στρατηγική της σύγκρουσης απέναντι στον ΣΥΡΙΖΑ αλλά και μετωπική με τους εργαζόμενους. Το δεξιό DNA του Αντ. Σαμαρά και των συνεργατών του (από την εποχή της Πολιτικής Άνοιξης) επανήλθε στην επιφάνεια. Δεν είναι τυχαίο, άλλωστε, ότι την προηγούμενη βδομάδα ο πρωθυπουργός είχε πολύωρη συνάντηση με τον Φαήλο Κρανιδιώτη – το εθνικοπατριωτικό δίκτυο 21 επανενώνεται.
Τεχνητοί εχθροί
Είναι φανερή η τακτική του Μαξίμου, η οποία χρεώνεται σε Χρ. Λαζαρίδη και Γ. Μουρούτη, τον υπεύθυνο Τύπου του πρωθυπουργικού γραφείου – μαζί τους οι Δημ. Σταμάτης, Σ. Κεδίκογλου, κ.ά. Τακτική που, εκτός από εσωτερικές συγκρούσεις (κυρίως μεταξύ Μουρούτη και Κεδίκογλου, καθώς ο τελευταίος “διαμαρτύρεται” ότι αναγκάζεται να υποστηρίζει ενέργειες που δεν συμφωνεί…), κατασκευάζει γεγονότα, διαστρεβλώνει δηλώσεις και πλαστογραφεί βίντεο.
Ο Αντ. Σαμαράς κατασκευάζει έναν τεχνητό εχθρό – όποιον κάθε φορά θεωρεί πιο ευάλωτο. Στη συνέχεια, και αφού έχει προετοιμάσει την κοινωνία με ελεγχόμενα δημοσιεύματα, προκαλεί τεχνητή σύγκρουση. Και ο ίδιος, με τη βοήθεια των δυνάμεων καταστολής, έρχεται να εγγυηθεί την «ασφάλεια» στους νοικοκυραίους. Ταυτόχρονα, το Μαξίμου προσπαθεί να ενεργοποιήσει τον κοινωνικό αυτοματισμό για να φέρει αντιμέτωπες κοινωνικές ομάδες – τελευταίο παράδειγμα οι εργαζόμενοι στο μετρό, είχαν προηγηθεί οι εργαζόμενοι στη Χαλυβουργία. Τακτική που θα επαναληφθεί και με τις κινητοποιήσεις των αγροτών που από χθες βρίσκονται στους δρόμους. Παράλληλα, εκτιμά ότι και την ατζέντα καθορίζει, και τον ΣΥΡΙΖΑ απομονώνει από τους “νοικοκυραίους”.
Όμηρος το ΠΑΣΟΚ
Ο Αντ. Σαμαράς, που επενδύει, με “εκτελεστικό βραχίονα” τον Ν. Δένδια, στην (εικονική) τρομοκρατία, την οποία και προσπαθεί να χρεώσει στον ΣΥΡΙΖΑ, κάνει επίδειξη δύναμης. Θεωρεί ότι με τη δόση εξασφαλισμένη και τον κίνδυνο εξόδου της χώρας από το ευρώ να έχει απομακρυνθεί, μπορεί να εξαπολύσει επίθεση απέναντι στην κοινωνία. Στο πλευρό του ο “όμηρος”, λόγω μη παραπομπής του, Ευ. Βενιζέλος και η ΔΗΜ.ΑΡ. που, ανεξάρτητα αν χαρακτηρίζει την επιστράτευση ως “ακραία επιλογή διαχείρισης της κρίσης”, με τη στάση της δεν δημιουργεί το παραμικρό πρόβλημα στη συνοχή της συγκυβέρνησης.
Οι “διαφωνίες” Ν.Δ., ΠΑΣΟΚ και ΔΗΜ.ΑΡ. είναι πλήρως ελεγχόμενες και τα όποια προβλήματα στη ΔΗΜ.ΑΡ. αφορούν τα εσωτερικά της. Για παράδειγμα, η (αναμενόμενη στη συνεδρίαση της Κ.Ε. του κόμματος στις 8, 9 και 10 Φεβρουαρίου) αποχώρηση του Α. Νεφελούδη και ορισμένων ακόμα στελεχών της ΔΗΜ.ΑΡ. δεν επηρεάζει στο παραμικρό τη στάση του κόμματος, ενώ οι (τηλεφωνικές) διαμαρτυρίες στελεχών της προς κυβερνητικά στελέχη δε αποτελούν καμιά ουσιαστική πίεση. Η ΔΗΜ.ΑΡ. χρειάζεται αλλαγή πλεύσης, κάτι που σήμερα, τουλάχιστον, δεν διαφαίνεται.
Πίεση στην κοινωνία
Ο Αντ. Σαμαράς, έως σήμερα, πράγματι και την καθημερινή ατζέντα ελέγχει, και τον ΣΥΡΙΖΑ, έως έναν βαθμό, θεωρεί ότι απομονώνει, εν μέσω περισπάσεων, από τους “νοικοκυραίους”. Εκτιμά ότι οι δημοσκοπήσεις τού βγαίνουν και αυτό τον οδηγεί να επιμείνει, ακόμα περισσότερο, στη σκληρή τακτική απέναντι στους εργαζόμενους. Η διάκριση, όμως, γράφει ο Ν. Ξυδάκης (“Καθημερινή”, 26.01.13), των εννοιών επιστράτευση ανθρώπων και επίταξη πραγμάτων “θα βοηθούσε την κυβέρνηση να αντιληφθεί ότι η επιστράτευση των απεργών στις συγκοινωνίες ουσιαστικά πιέζει ένα ασυμπίεστο στρώμα: οι άνθρωποι έχουν όριο, πολύ πιο εύθραυστο από τις μηχανές και τα κτήρια”.
Πράγματι, η πίεση σε μια κοινωνία που συνεχώς βρίσκεται σε άμυνα και βιώνει τη μεγαλύτερη εξαθλίωση, δύσκολα αντέχεται για μεγάλο διάστημα. Και δύσκολα ελέγχονται οι αντιδράσεις της, όταν ξεσπάσουν – “είναι λάθος”, όμως, γράφει Μιχ. Σπουρδαλάκης (“Εποχή”, 27.01.13), “να θεωρούμε ότι το οργανωμένο σχέδιο κοινωνικής ένδειας θα οδηγήσει σε αντιδράσεις που θα είναι σε προοδευτική ή και αριστερή κατεύθυνση”. Η αντίδραση, ωστόσο, των εργαζομένων στα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς δημιουργεί τις προϋποθέσεις για επανένωση του εργατικού κινήματος. Και είναι ακριβώς αυτό που φοβάται το Μαξίμου. Δεν είναι τυχαίο ότι σε δημοσκόπηση (Rass για την εφημερίδα “Παραπολιτικά”) μόνο το 54,1% είναι υπέρ της επίταξης στο μετρό και 41,9% κατά, παρ’ όλη την προπαγάνδα των μέσων ενημέρωσης για την ταλαιπωρία του επιβατικού κοινού. Οι πολίτες μπορεί να ταλαιπωρήθηκαν, αλλά έχουν συνειδητοποιήσει ότι σύντομα μπορεί να έρθει και η σειρά τους.
Οι δημοσκοπήσεις
Οι δημοσκοπήσεις πράγματι δείχνουν μια στασιμότητα, μια υποχώρηση του ΣΥΡΙΖΑ, σε μια περίοδο, όμως, ιδιαίτερα προνομιακή για τη συγκυβέρνηση. Ωστόσο, το Μαξίμου δεν διαβάζει σωστά τις δημοσκοπήσεις. Δεν είναι η σκληρή τακτική απέναντι στους εργαζόμενους που του έδωσαν τις “ανάσες” που εμφανίζονται στις δημοσκοπήσεις (1,7% η διαφορά Ν.Δ. με ΣΥΡΙΖΑ, σύμφωνα με την Κάπα Research, 1,1% δίνει η MRB,1,5% η Alco και μόλις 0,4% η Rass), αλλά μια σειρά από γεγονότα ευνοϊκά για την ίδια. Την είσπραξη της δόσης και το κλίμα χαλάρωσης που δημιούργησαν τα συστημικά μέσα ενημέρωσης και, βεβαίως, την απουσία του ΣΥΡΙΖΑ από την καθημερινή κινηματική του δράση εδώ και μήνες. Προσθέστε και τα ταξίδια/απουσία του Αλ. Τσίπρα για μεγάλο διάστημα σε κρίσιμη, όπως αποδείχθηκε, περίοδο και το σκηνικό ολοκληρώνεται.
Η συγκυβέρνηση, όμως, τώρα έχει μπροστά της τα δύσκολα. Το κυνήγι της φοροδιαφυγής για την οποία την εγκαλεί ακόμα και η τρόικα (Πολ Τόμσεν: “Η φοροδιαφυγή θα οδηγήσει σε νέες περικοπές”, “Νέα”, 26.01.13), την ανεργία που συνεχώς διογκώνεται (στο 35% θα φτάσει το 2013 η πραγματική ανεργία), την εξαθλίωση της κοινωνίας (κατά 75% μειώθηκε η κατανάλωση πετρελαίου), τα 947 ενεχυροδανειστήρια που άνοιξαν την τριετία 2010-2012, τις απολύσεις στο δημόσιο, κ.ά. Η αναπάντεχη περίοδος χάριτος της συγκυβέρνησης τελείωσε. Το σημερινό ταξίδι του Αντ. Σαμαρά στο Κατάρ, η επίσκεψη του Φρ. Ολάντ στην Αθήνα (18 Φεβρουαρίου) και άλλα παρόμοια επικοινωνιακά παιχνίδια δεν αντέχουν για καιρό. Η κοινωνία αντιλαμβάνεται ότι την εξαθλίωσή της τροφοδοτεί η πολιτική της Δεξιάς που εκπορεύεται από το Μαξίμου με τη σύμφωνη γνώμη της ΔΗΜ.ΑΡ. και του ΠΑΣΟΚ.
Via : www.avgi.gr
