Στο τρένο, χθες κατά τις 10 το πρωί, από Κηφισιά-Μοναστηράκι. Ως το Ηράκλειο είχε γεμίσει το βαγόνι μας. «Ποιοι είμαστε;», θα αναρωτήθηκε ο καθένας από μέσα του. Τι δουλειές κάνουμε; Που πάμε τέτοια ώρα; Γιατί είναι το βλέμμα μας τόσο άδειο;
Στον επόμενο σταθμό, μπήκε ο πρώτος φουκαράς. «Κυρίες και κύριοι ζητώ την προσοχή σας. Έχω παιδί άρρωστο στο Λαϊκό. Να και πιστοποιητικό από τους γιατρούς…». Η φωνή του έσβησε μέσα στην απάθεια αλλά και στην βεβαιότητα ολονών μας ότι ψεύδεται. Κατέβηκε με άδεια χέρια.
Η επόμενη δυστυχία είχε γυναικεία μορφή. Η παράσταση ήταν πιο δραματική, ο ρόλος το ίδιο τραγικός. Κι’ άλλο άρρωστο παιδί. Αλλά «κι άλλα πέντε στο σπίτι, που δεν έχουν να φάνε». Μας ζήτησε συγγνώμη «για την ενόχληση μέσα στη κρίση, αλλά τη βοήθειά σας εκλιπαρώ για να σώσω το παιδί μου». Πάλι κοιτάξαμε αλλού. Και βαρύναμε πιο πολύ ακόμα…
Ώσπου, στον Άγιο Νικόλαο, μεγάλη η χάρη του, μπήκε στο βαγόνι μας ο Ντάνι, ξανθό αγόρι, όχι παραπάνω από 20. «Από την Νορβηγία, κυρίες και κύριοι», μας αυτοσυστήθηκε στα αγγλικά, και μας ευχήθηκε καλή μέρα και καλή χρονιά. Έπειτα, άρχισε να πετάει έγχρωμα μπαλάκια στον αέρα, όσο ψηλά δηλαδή του επέτρεπε το ταβάνι του βαγονιού, υπό τους ήχους μιας χαρούμενης μουσικής του Λιρόϊ Άντερσον. Έπιανε όσες μπορούσε και τις ξαναπέταγε.
Οι μισές μπάλες του έπεσαν. Οι κοντινοί του επιβάτες έσπευσαν να του τις μαζέψουν. Όλοι στο τέλος του χαρίσαμε ένα πλατύ χαμόγελο (που εκείνος, πρώτος, μας είχε ήδη χαρίσει), και γεμίσαμε το καπέλο του με όσα ψιλά βρήκαμε. Μας αποχαιρέτισε μ’ ένα «thank you», και μια ωραία υπόκλιση.
Σκέφτηκα, τότε, ότι θα πάει πίσω στη χώρα του και θα πει στους φίλους του back home ότι μέσα στη βαθιά κρίση τους, οι Έλληνες έδωσαν σ’ έναν πιτσιρικά από την πλούσια Νορβηγία λίγα ψιλά, και ένα μεγάλο κομμάτι από την ψυχή τους.
Ήταν ο χειρότερος ζογκλέρ που είδα στη ζωή μου. Αλλά ο καλύτερος ψυχοθεραπευτής που μπήκε ποτέ σε αμαξοστοιχία των ΗΛΠΑΠ. Πήρε από λυγισμένους ανθρώπους ένα μέρος του βάρους τους και τους έκανε ξανά, έστω για έναν-δυο σταθμούς, ανάλαφρους. Οι άλλοι, οι «θεατρίνοι της δυστυχίας», μας πούλησαν ένα πρόσωπο, που ίσως νάναι και το δικό μας, που δεν το θέλουμε πια. Δεν μας αρέσει. Προτιμούμε την αλήθεια του αθώου σφάλματος, παρά το ψέμα της ένοχης ορθότητας!
Όχι άλλα ψεύτικα πιστοποιητικά…
Via : www.protagon.gr
