Δέκα μέρες μετά την πρώτη συνεδρίαση του νέου υπουργικού συμβουλίου, αρκετοί δεν έχουν αποκωδικοποιήσει ακόμα τον αφορισμό με τον οποίο ο πρωθυπουργός νουθέτησε τους υφισταμένους του: «Τα υπουργεία δεν σας ανήκουν. Ανήκουν στον ελληνικό λαό». Υπήρχαν πολλοί άλλοι τρόποι για να τους θυμίσει πως είναι προσωρινοί, αναλώσιμοι της Ιστορίας και όχι αφέντες της. Πως ο εντολοδότης λαός τούς ελέγχει αυστηρά και διαρκώς, έτοιμος να αποσύρει την εμπιστοσύνη που τους επιδαψίλευσε, με τη μισή του καρδιά γενναιόδωρη και την άλλη μισή κριτικότατη. Πως είναι υπηρέτες, όπως το λέει και ο τίτλος τους· κωπηλάτες και όχι ανέμελοι καπεταναίοι. Και πως τους ανατίθεται μια δουλειά. Δεν τους προσφέρεται η ευκαιρία να καλλιεργήσουν τον εγωκεντρισμό ή όποιον άλλον –ισμό αποτελεί τον δαίμονα του καθενός.

Δεν είπε τίποτε παρόμοιο ο κ. Αλέξης Τσίπρας, ίσως και με την ανάμνηση των εγκαινίων του υπουργικού συμβουλίου τον Γενάρη· με την ανάμνηση δηλαδή των οδηγιών του, που ήταν σαν να γράφτηκαν στο χιόνι, ιδιαίτερα εκείνη που αφορούσε την τηλεοπτική δίαιτα στην οποία όφειλαν να υποβληθούν οι υπουργοί. Αντίθετα, επέλεξε να στείλει το μήνυμά του με μια φράση που η λογική της γειτονεύει στη λογική ενός διάσημου για τον υπερλαϊκισμό του αποφθέγματος του Ανδρέα Παπανδρέου: «Μόνος θεσμός ο λαός».

Δεν ξέρω αν έχει νόημα να αναζητήσουμε νόημα -ένα απτό, πρακτικό νόημα- στην πρωθυπουργική απόφανση. Πιθανόν πρόκειται για ένα επιπλέον από τα φενακιστικά κλισέ της ιδιολέκτου της εξουσίας, που ο γδούπος τους είναι βαρύτερος από τη σημασία τους. Ας θυμηθούμε για παράδειγμα, και μένοντας στο κόμμα των πρασίνων που ηγεμόνευε μια φορά κι έναν καιρό, το άδειο σύνθημα «το ΠΑΣΟΚ στην κυβέρνηση, ο λαός στην εξουσία». Ή τη «λαϊκή εξουσία» που μονότονα ευαγγελίζεται το ΚΚΕ, εις μνήμην των «λαϊκών δημοκρατιών» της Ανατολικής Ευρώπης, η νομενκλατούρα των οποίων επέμενε να ισχυρίζεται μέχρι τέλους ότι δεν κυβερνάει η ίδια αλλά ο λαός.

Η φράση «τα υπουργεία είναι του λαού» θέλει να πει πολλά και σπουδαία και δεν λέει τίποτε που να ’χει κόκαλα και μεδούλι. Υπάρχουν άραγε πιθανότητες να την εννοήσει ο λαός, αυτοπροσδιοριζόμενος, σαν προσκλητήριο άμεσης εισόδου του στα υπουργικά γραφεία και ανάληψης της εξουσίας; Μηδενικές. Αντιλαμβάνεται άλλωστε ότι πρόκειται για ένα επιπλέον «σχήμα λόγου» λαϊκισμού σημαντικό, σαν κι εκείνο το «θα καταργήσουμε το Μνημόνιο με έναν νόμο». Τουλάχιστον έτσι το είχε χαρακτηρίσει μέσα Μαΐου η κ. Ζωή Κωνσταντοπούλου. Λίγο πριν της συμβούν όσα συνέβησαν στον Παύλο στη Δαμασκό.

Ο κ. Καμμένος πάντως το δικό του υπουργείο το θεωρεί τιμάριό του. Εγώ ο στρατός, θα σκέφτεται, εγώ και ο λαός, οπότε… Γι’ αυτό και δεν δίνει καν τα έρημα στρατόπεδα για τους έρμους πρόσφυγες. Αν αυτός σηκώνει δικό του μπαϊράκι, γιατί να μην τον μιμηθούν κι άλλοι υπουργοί; Κι αυτοί «λαός» μπορούν να πουν πως είναι.

Via : www.kathimerini.gr