Η χτεσινή σύλληψη του πρώην προέδρου του Ελληνικού Ερυθρού Σταυρού και του «Ερρίκος Ντυνάν», επιχειρηματία Ανδρέα Μαρτίνη, που κατηγορείται για μίζα, έγινε γνωστή. Αυτό που δεν έγινε γνωστό, ως συνήθως, είναι τα ονόματα των παραγόντων του δημοσίου συμφέροντος, που συνοδεύουν την υπόθεση.
Το βάρος στην πιο πάνω φράση είναι στο «ως συνήθως» και όχι τόσο στα ονόματα που τη συνοδεύουν. Επειδή στην Ελλάδα ακόμα και όταν γίνονται γνωστά τα ονόματα επιχειρηματιών που κατηγορούνται για σκάνδαλα διαπλοκής, σχεδόν ποτέ δεν γίνονται δικαστικώς γνωστά τα ονόματα εκείνων που διαπλέκονται με τους επιχειρηματίες.
Στις εξαιρέσεις ανήκουν οι περιπτώσεις όπου ακούγονται ονόματα πολιτικών προσώπων από τον ανεμιστήρα και μέχρις εκεί, όπως στις περιπτώσεις Μαυρίκου. Οι οποίες τελειώνουν στην κολυμβήθρα του Σιλωάμ της Βουλής. Και στις υπερεξαιρέσεις, οι περιπτώσεις Παπαγεωργόπουλου, Αθανασόπουλου, Κουτσόγιωργα, Τσοβόλα, Πέτσου σε μια εποχή «δικαστική» χωρίς προηγούμενο οι τελευταίες. Και, φυσικά, το πλυντήριο όλων των ανομιών του ΠΑΣΟΚ, η μοναδική υπόθεση Τσοχατζόπουλου! Σε διάρκεια 35 ετών βεβαιωμένης διαφθοράς του πολιτικού και κομματικού συστήματος! Και σταματάω εδώ, γιατί δεν είναι αυτό το θέμα μου.
Φυσικά, ούτε λόγος να γίνεται για τους δημόσιους λειτουργούς που εμπλέκονται σε τέτοιες υποθέσεις! Το σύστημα δεν εγκαταλείπει τους υπηρέτες του, για να μπορεί να αναπαράγεται με τη βοήθειά τους.
Τα λέω αυτά, γιατί μας έχει πρήξει τα συκώτια η καραμέλα περί διαπλοκής και άνομων επιχειρηματικών συμφερόντων, όπου καταγγέλλονται σχεδόν όλα τα γνωστά ονόματα του επιχειρηματικού κόσμου, δίκαια ή άδικα άλλο θέμα άλλου άρθρου, χωρίς ποτέ να καταγγέλλεται το άλλο σκέλος της διαπλοκής, το κράτος!
Απλούστατα, γιατί η διαπλοκή χρειάζεται δύο για να γίνει! Και εδώ είναι το μυστικό της υποκρισίας στον πολιτικάντικο καταγγελτικό λόγο. Λιανά:
Ο κ. Μαρτίνης μπορεί να είναι ένοχος ή αθώος, αλλά δεν ήταν δικτάτορας πρόεδρος. Είχε διοικητικό συμβούλιο. Και υπήρχαν και υπηρεσίες ελέγχου του δημόσιου χρήματος, που διαχειριζόταν και ο ΕΕΣ και το Ερρίκος Ντυνάν.
Επιπλέον το έργο για το οποίο κατηγορείται για μίζα ήταν των 12 δισ. δρχ. του 1998, δεν ήτανε πενταροδεκάρες για να αφήνει αδιάφορες τις αρμόδιες υπηρεσίες του αρμόδιου υπουργείου!
Πού είναι όλοι αυτοί οι υπεύθυνοι πολιτικοί, μέλη ΔΣ και υπηρεσιακοί παράγοντες; Πουθενά! Προσέξτε. Δεν λέω ότι είναι ένοχοι. Ρωτάω πού ήταν σε ποσοστό συνυπευθυνότητας στην κατηγορία και στη δημόσια ονοματολογία. Πουθενά.
Πού ήταν οι πολλοί πολιτικοί και υπηρεσιακοί παράγοντες στην τεράστια υπόθεση μιζών του Τσοχατζόπουλου;
Πουθενά!
Πού ήταν οι αρμόδιοι ταμίες και ελεγκτές της κρατικής επιχορήγησης του ΠΑΣΟΚ, οι οποίοι, σύμφωνα με την ομολογία Τσουκάτου, έβαλαν στο κόμμα το ένα εκατομμύριο του Χριστοφοράκου; Πουθενά.
Πού είναι όλοι όσοι μπλέχτηκαν με το Χρηματιστήριο επί Παπαντωνίου, με τη Siemens, με τις υποκλοπές, με τον Ζαχόπουλο, με τα C4I, με τα δημόσια έργα διαχρονικά, με τα ενεργειακά και με ό,τι ξέρουμε ως έργα και προμήθειες στη χώρα; Τα οποία περιγράφονται εν πολλοίς στις εκθέσεις Ρακιντζή και άλλων ελεγκτών της δημόσιας διοίκησης; Όχι πού είναι οι επιχειρηματίες, τους οποίους όλοι τους ξέρουν. Πού είναι οι πολιτικοί προϊστάμενοι και οι αρμόδιοι δημόσιοι λειτουργοί, που υποτίθεται ότι είναι ο άλλος παράγοντας της διαπλοκής! Πού.
Επειδή αν έχεις έναν παράγοντα διαπλοκής, τον επιχειρηματία, χρειάζεται να έχεις και έναν με τον οποίο να διαπλέκεται ο επιχειρηματίας. Έναν εκπρόσωπο του κράτους, υψηλόβαθμο ή χαμηλόβαθμο. Του ιερού Δημόσιου Χρήματος, όλων μας.
Βαρέθηκα να ακούω, έτσι σκέτο, για τους διαπλεκόμενους επιχειρηματίες. Ούτε πιστεύω στους άμωμους επιχειρηματίες. Δεν είναι αγγελάκια. Επειδή, προσέξτε το, ψυχρά, στην ακραία μορφή ο επιχειρηματίας κοιτάζει να κερδίσει με όποιο τρόπο μπορεί. Δεν έχει a priori ηθική το κέρδος. Πουθενά στον πλανήτη. Αν παρανομεί υπάρχουν δικαστήρια. Δεν είναι υποχρεωμένος να είναι ηθικός ο επιχειρηματίας. Μόνο νόμιμος.
Αντιθέτως, οι πολιτικοί και οι δημόσιοι λειτουργοί δεν έχουν δικαίωμα να διαπλέκονται. Κανένα. Επειδή δουλειά τους είναι ακριβώς να υπερασπίζονται τα συμφέροντα των αδυνάτων και, κυρίως, το δημόσιο χρήμα. Γι’ αυτό το εφηύρε το κράτος η κοινωνία. Αυτή είναι η βασική δουλειά του.
Οι πολιτικοί και δημόσιοι λειτουργοί δεν είναι υποχρεωμένοι να είναι απλώς και μόνο νόμιμοι. Είναι υποχρεωμένοι να είναι και ηθικοί και να υπερασπίζονται το ηθικό κράτος. Όχι για λόγους ηθικολογικούς. Για κάτι πάρα πολύ σημαντικό. Γιατί έτσι δημιουργούν τη χρήσιμη λειτουργία της κοινωνίας. Επειδή λειτουργούν ως πρότυπα στους πολίτες. Οι επιχειρηματίες δεν λειτουργούν ως πρότυπα.
Οι Μπόμπολες και οι Ψυχάρηδες και οι Αλαφούζοι και οι Μελισσανίδηδες και οι Μαρινάκηδες και οι Κοπελούζοι και οι βάλτε όποιο όνομα σας αρέσει, είναι διαπλεκόμενοι; Ωραία! Με ποιους; Ονόματα. Ποιους πολιτικούς και ποιους υπαλλήλους. Με μηνύσεις. Όχι αερολογίες και σπέκουλα. Προς όφελος του ιερού δημόσιου χρήματος, που έχουμε παραδώσει στους δημόσιους λειτουργούς να διαχειρίζονται.
Επειδή, αν δεν θέλει ο πολιτικός και κρατικός λειτουργός διαπλοκή, δεν υπάρχει, όσο κι αν θέλει ο επιχειρηματίας. Η απόφαση είναι του κράτους.
Και ρωτάω με επίταση, πού είναι το άλλο σκέλος της διαπλοκής, γιατί το δημόσιο χρήμα δεν το έχουμε παραδώσει στους επιχειρηματίες να το διαχειρίζονται. Στους πολιτικούς το έχουμε δώσει και στην υπαλληλία τους. Οι οποίοι, δε φτάνει που μας στέλνουν στα βράχια, διαπλέκονται και κρύβονται κιόλας.
Αλλά, αυτούς ψηφίζουμε.
Γ. Παπαδόπουλος – Τετράδης
Via : www.liberal.gr
