του Νίκου Ξυδάκη
Ο έμπορος της Σόλωνος είχε καθυστερήσει τη δόση του στην εφορία. Η εφορία πάγωσε τον λογαριασμό όψεως στην τράπεζα, με τον οποίο κάνει τις πληρωμές του μέσω επιταγών. Ο έμπορος συγκέντρωσε επειγόντως ένα ποσόν, για να το αθροίσει με το υπόλοιπο του λογαριασμού και να εξοφλήσει το ληξιπρόθεσμο χρέος του. Ματαίως. Δεν μπορεί. Η τράπεζα δεν μεταβιβάζει το παρακρατημένο ποσόν του λογαριασμού στην εφορία· επικαλείται φόρτο εργασίας και έλλειψη προσωπικού λόγω του πρόσφατου κύματος εθελουσίων εξόδων. Τα χρήματα παραμένουν εγκλωβισμένα, και το χειρότερο: παραμένει μπλοκαρισμένος και αδρανής ο επαγγελματικός λογαριασμός όψεως. Ο έμπορος δεν μπορεί να καλύψει τις επιταγές του, να φανεί συνεπής στις τρέχουσες υποχρεώσεις του· τρέχει να προλάβει τις επιταγές σε συνεργάτες του, να τις πληρώσει μετρητά, χέρι χέρι, έχει τεθεί εκτός τραπεζικού συστήματος.
Δεν είναι μόνος· στο κατάστημα της τράπεζας που τον γνωρίζουν από δεκαετίες, του είπαν ότι σαν κι αυτόν έχουν εκατοντάδες μικρομεσαίους επιχειρηματίες, με παγωμένους λογαριασμούς.
Δεν σταματά εδώ. Με φιρμάνι της διοίκησης, όσοι οφείλουν ασφαλιστικές εισφορές άνω των 5 χιλιάδων ευρώ στον ΟΑΕΕ (πρώην ΤΕΒΕ) απειλούνται με κατάσχεση κινητής και ακίνητης περιουσίας τους. Ηδη έχουν εκδοθεί περίπου 6,5 χιλιάδες εντολές κατάσχεσης.
Οποιος έχει στοιχειώδη αίσθηση της αγοράς, γνωρίζει ότι 450 χιλιάδες μαγαζάτορες και ελευθεροεπαγγελματίες από καιρό δεν καταβάλλουν εισφορές, έχουν τεθεί εκτός ασφαλιστικού συστήματος. Πολλοί επιχείρησαν να κάνουν ρύθμιση του χρέους, με δόσεις, πλην όμως η ταυτόχρονη καταβολή δόσεων παλαιού χρέους και τρεχουσών οφειλών είναι αδύνατη εκ των πραγμάτων σε μια παγωμένη αγορά.
Πρόκειται περί δαιμονικού κύκλου. Οι εν αδυναμία μικρομεσαίοι οδηγούνται στη χρεοκοπία, αλλά δεν μένουν απλώς στον δρόμο, χωρίς δουλειά· επιπλέον απειλούνται με κατασχέσεις της περιουσίας τους και απώλεια της ελευθερίας τους. Ακόμη κι αν αποφύγουν την κατάσχεση ή τη φυλακή, θα χάσουν οριστικά τη σύνταξή τους, για την οποία πλήρωναν εισφορές είκοσι, είκοσι πέντε, τριάντα χρόνια. Εμποροι και επιχειρηματίες πενήντα και εξήντα χρόνων, νοικοκυραίοι και συνεπείς σε όλη τους την πορεία, μετά τέσσερα χρόνια κρίσης και αναδουλειάς, βλέπουν να χάνονται οι κόποι ολόκληρης ζωής και να απειλούνται με έσχατη ένδεια και αναξιοπρέπεια.
Αυτή η μαζική καταστροφή ανθρώπων πρέπει να ανασχεθεί. Να δοθεί μια περίοδος χάριτος, να κεφαλαιοποιηθούν τα παλιά χρέη, να δοθούν πολλές δόσεις όπως στη νομιμοποίηση αυθαιρέτων, να μπορούν οι εν αδυναμία έμποροι να μπουν στην κατώτατη κλίμακα εισφορών για ένα διάστημα. Προτάσεις έχουν υποβληθεί πολλές, ώστε και η κοινωνική κρίση να αμβλυνθεί και το κράτος να εισπράττει κάτι.
Αν χρεοκοπήσουν μαζικά οι μικρομεσαίοι επιχειρηματίες, κατασχεθούν οι περιουσίες τους και στερηθούν θεμελιώδη κοινωνικά δικαιώματα, όπως η περίθαλψη και η σύνταξη, ποιο θα είναι το όφελος για τη χώρα; Ποιο θα είναι το δημοσιονομικό και εθνικό όφελος από τον αφανισμό μιας ολόκληρης κοινωνικής τάξης; Αδυνατούμε να κατανοήσουμε οποιοδήποτε όφελος από έναν τέτοιο βίαιο κοινωνικό μετασχηματισμό· αφεύκτως, βλέπουμε τη χώρα μεσοπρόθεσμα σαν ένα απέραντο δημογραφικό γηροκομείο ηλικιωμένων χωρίς σύνταξη, άνεργων μεσήλικων χωρίς καμία προοπτική, νεότερων ανθρώπων με μόνη διέξοδο τη μετανάστευση ή την εργασία των 586 ευρώ.
