του Παντελή Μπουκάλα
Θα μπορούσε να εικάσει κανείς ότι οι πέντε λέξεις που είπε ο εκπρόσωπος του ΔΝΤ Τζέρι Ράις για τις ευρωεκλογές στην Ελλάδα είναι αδιάφορες και συμβατικές, μια ευχή πολιτικά ουδέτερη. Αλλά τέτοιου είδους οργανισμοί, που έχουν μάθει (επειδή τους είχε δοθεί το δικαίωμα) να (συν)διοικούν τις «υπό θεραπεία» χώρες είτε εξ αποστάσεως, δι’ ηλεκτρονικών εντολών, είτε διά τοποτηρητών τους, δεν συνηθίζουν να χαραμίζουν τα λόγια τους. Και θέλουν να βαραίνει κάθε λέξη τους, να εκλαμβάνεται από τους ενδιαφερόμενους (κυβερνήσεις και λαούς) σαν διοσημία· σαν χρησμός που, εν αντιθέσει με τους πυθικούς, αποκωδικοποιείται αμέσως και εύκολα, χωρίς απώλεια νοήματος. Κατά συνέπεια, η εικασία δεν στέκει. Παραείναι αφελής και καλοπροαίρετη. Οταν ο κ. Ράις δηλώνει πως «η πολιτική σταθερότητα είναι σημαντική για το ελληνικό πρόγραμμα», ξέρει τι λέει. Επειδή ξέρει τι θέλει. Επειδή έχει ήδη προκρίνει με ποιους κομματικούς «παράγοντες σταθερότητας» επιθυμεί να συνεχίσει τη συνεργασία του, αν η «συνεργασία» είναι η ταιριαστή λέξη στην προκειμένη περίπτωση. Είναι άραγε;
Παρεμβατική λοιπόν η δήλωση, όχι περιγραφική. Και προσθέτει κανείς όποια άλλα επίθετα της πολιτικής αρεσκείας του επιθυμεί, για να τη χαρακτηρίσει ειδικότερα: ωμή, απροκάλυπτη, αναμενόμενη, εθιμική, βάναυση κ.ο.κ. Ακόμα και καταστροφική για τις ίδιες τις βλέψεις και επιθυμίες του ΔΝΤ ή για το «ελληνικό πρόγραμμα» και τους ημεδαπούς θιασώτες του μπορούμε να την πούμε. Διότι τυχαίνει να θυμώνουν καμιά φορά οι λαοί από τέτοιες συστάσεις παιδονομικής υφής (εκφοβιστικές όπως και οι ομόλογες του εν πανικώ κ. Βενιζέλου). Τυχαίνει να πεισμώνουν και να τις γράφουν όχι στα παλιά τους τα παπούτσια αλλά στα ψηφοδέλτιά τους, στην πίσω όψη τους· να τις γράφουν εκεί για να τις διαγράψουν πάραυτα και τελετουργικά, να τις ακυρώσουν, να τις χλευάσουν εντέλει.
Οι «φιλικές συστάσεις», οι πιέσεις, οι απειλές δεν είχαν λείψει ούτε στις εθνικές μας εκλογές, το 2012. Στο μεσοδιάστημα μάλιστα από την πρώτη κάλπη έως τη δεύτερη είχε αναλάβει να «νουθετήσει» βιαίως τον Ελληνα ψηφοφόρο μερίδα του γερμανικού Τύπου, με πρωτοσέλιδα ελληνιστί (και… απειληστί) γραμμένα. Τόσος πια ο σεβασμός τους προς τη δημοκρατία και την κοιτίδα της.
Via : www.kathimerini.gr
