Aς μην βιάζεται η κοινή γνώμη να λάβει θέση για τα γεγονότα. Από τον Χρήστο Χωμενίδη
Ο Λένιν επέστρεψε από την ελβετική του εξορία στη Ρωσία τον Απρίλιο του 1917 μέσα σε ένα σφραγισμένο τρένο, μεταφέροντας –λένε- και ένα διόλου ευκαταφρόνητο ποσό που του είχαν διαθέσει Γερμανοί τραπεζίτες για να οργανώσει τους μπολσεβίκους. Μόλις κατέλαβε την εξουσία, υπέγραψε ανακωχή με την Γερμανία, η οποία μπόρεσε έτσι να ρίξει όλο της το βάρος στα άλλα μέτωπα του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου. Ο Μουσολίνι εισέπραττε στο ξεκίνημα της καριέρας του εκατό λίρες την εβδομάδα από τις βρεττανικές μυστικές υπηρεσίες για να αποσταθεροποιεί την ιταλική πολιτική σκηνή. Μέχρι το ξέσπασμα σχεδόν την Επανάστασης του 1821, ο Γεώργιος Καραϊσκάκης υπηρετούσε στην αυλή του Αλή Πασά. Εκεί εμπέδωσε την τέχνη του πολέμου, καταδιώκοντας τον ξακουστό Οσμάν Πασβάνογλου, ο οποίος διαπνεόταν (και) από φιλελεύθερες αρχές και είχε στενή φιλία με τον Ρήγα Φεραίο. Τι σημαίνουν τα παραπάνω; Ότι ο Λένιν ήταν πράκτορας των Γερμανών, ο Μουσολίνι μαριονέτα των Εγγλέζων και ο Καραϊσκάκης τσιράκι των Τουρκαλβανών; Ο άνθρωπος –γράφει κάπου ο Νίκος Εγγονόπουλος- «έχει πολλά φάρδυτα». Ακόμα περισσότερα έχει η Ιστορία. Για αυτό και είναι τουλάχιστον απλοϊκό να την παρακολουθεί κανείς σαν ποδοσφαιρικό αγώνα και να ζητωκραυγάζει εκ του ασφαλούς την ομάδα της αρεσκείας του. Όπως πράττει συχνότατα η κοινή γνώμη στην «πολιτισμένη» Δύση. Από την εποχή της Ελληνικής Επανάστασης μέχρι τις μέρες μας, με την Ουκρανία. Η πολιτισμένη -θα μου πείτε- Δύση, οι εναργείς πολίτες των δημοκρατιών διαπνέονται από αρχές και αξίες οικουμενικής εφαρμογής: Δικαιοσύνη, ασφάλεια, ισότητα ευκαιριών, ατομικά, πολιτικά και κοινωνικά δικαιώματα, ό,τι γενικά προκύπτει από την εκκοσμίκευση της χριστιανικής διδασκαλίας κατά τον Διαφωτισμό και από την περαιτέρω εξέλιξή της. Ο μορφωμένος δυτικός ξέρει καλά ωστόσο πόσο συχνά τα ευγενή ιδεώδη καταντούν άλλοθι για τα πιο αποτρόπαια εγκλήματα. Έχει διαβάσει και για τη γενοκτονία των αυτοχθόνων, «Ινδιάνων», της Αμερικής από τους Ισπανούς ιεραπόστολους και για τις μαζικές εκκαθαρίσεις που πραγματοποίησε ο Στάλιν στο όνομα του Σοσιαλισμού. Θα μπορούσε επίσης να πληροφορηθεί πως η πλέον καθαγιασμένη μορφή του 20ου αιώνα, ο Ερνέστο Τσε Γκεβάρα, άσκησε την εξουσία μετά την Κουβανέζικη Επανάσταση με σιδερένιο χέρι, ίδρυσε τα πρώτα στρατόπεδα συγκέντρωσης για αντιφρονούντες και επέδειξε τουλάχιστον παρεξηγήσιμη σκληρότητα απέναντι στους ομοφυλόφιλους. Ο ίδιος ο Φιντέλ Κάστρο έχει δημόσια απολογηθεί για τα νεανικά εκείνα «ολισθήματα»… Ποιος Τσε Γκεβάρα; Εδώ ο λόρδος Μπάιρον, ο ρομαντικός των ρομαντικών, πέθανε μεν στο Μεσολλόγι κυνηγώντας χιμαιρικά την αναγέννηση του ελληνικού ιδεώδους, φλέρταρε δε με την προοπτική εφόσον οι εξεγερμένοι Γραικοί κέρδιζαν την ανεξαρτησία τους, να στεφθεί βασιλιάς τους. Βύρων ο Α’ ! – πού χώρος για Όθωνες και για Γλύξμπουργκ; Όποιος έστω κι ερασιτεχνικά μελετάει την Ιστορία αντιλαμβάνεται πως πρόκειται για ένα ατέρμονο παιχνίδι επικράτησης με προσχηματικούς κανόνες, παραβιάσιμους όποτε παραστεί ανάγκη. Όπως οι φιγούρες της τράπουλας είναι συχνά αριστοτεχνικά ζωγραφισμένες –σωστά κομψοτεχνήματα- ο χαρτοπαίκτης όμως δεν νοιάζεται παρά για την αξία των φύλλων που έχει στο χέρι, έτσι και στην πολιτική εκείνο που εν τέλει μετράει είναι η ισχύς. Οι ιδέες, οι θρησκείες, τα «εν τούτω νίκα» μπορεί να εμπνέουν τους στρατιώτες, σίγουρα δε παθιάζουν τους καλλιτέχνες. Οι στρατηγοί εν τούτοις είναι απορροφημένοι στο πώς θα κερδίζουν τις αλλεπάλληλες μάχες του αέναου αυτού πολέμου. Παρακολουθώντας τις εικόνες από την Ουκρανία, μπορεί να σφίγγεται η καρδιά μου όταν αντικρύζω ανθρώπους να υποφέρουν και τζάμπα μάλιστα – τζάμπα και βερεσέ. Έχω παραιτηθεί όμως προ πολλού από τη φιλοδοξία να μοιράσω τους ρόλους των «καλών» και των «κακών» και εν συνεχεία να κάτσω στο πληκτρολόγιο του κομπιούτερ μου και να συμμετάσχω στην απέραντη, παγκόσμια κερκίδα που ονομάζεται διαδίκτυο. Έχω συμβιβαστεί με την ιδέα ότι ο Πούτιν θα υπερασπιστεί με νύχια και με δόντια το μαλακό υπογάστριο της χώρας του, στο οποίο ελλιμενίζεται ο ρώσικος στόλος. Ότι οι αντιρώσοι-φιλοευρωπαίοι Ουκρανοί θα αξιοποιήσουν όσο μπορούν το διεθνές κύμα υποστήριξης. Και πως η Αμερική θα τραβήξει το σκοινί όσο ακριβώς την παίρνει. Μπορεί να ακούγομαι κυνικός μα το έχω ξαναδεί το έργο. Και μάλιστα αρκετά πρόσφατα. Όταν ο διαπρύσιος φίλος του Μιτεράν, του Σαρκοζί αλλά και του Ανδρέα Παπανδρέου γινόταν από ηγέτης της Τζαμαχιρίας, τύραννος Καντάφι και λυντσαριζόταν σε απευθείας σχεδόν μετάδοση. (Πόσο καιρό έχετε –αλήθεια- να ακούσετε νέα από την Λιβύη;) Όταν ο ήρωας και χρηματοδότης του αντισοβιετικού αγώνα στο Αφγανιστάν καταντούσε ο υπ’αριθμόν ένα εχθρός της ανθρωπότητας – για τον Οσάμα Μπιν Λάντεν μιλάω ασφαλώς. Για να μην πάμε στα παλιότερα και θυμηθούμε την υψωμένη γροθιά του Μανώλη Γλέζου στην κηδεία του Ενβέρ Χότζα ή την εφεκτική στάση της Κομμουνιστικής Διεθνούς απέναντι στον Χίτλερ μέχρι να επιτεθεί η Γερμανία στην Σοβιετική Ένωση. Ο οποίος Χίτλερ ουδέποτε θα αποκτούσε τέτοια δύναμη, εάν δεν υποστηριζόταν από το γερμανικό βιομηχανικό κεφάλαιο… Η αποκαθήλωση συμβόλων και ηρώων δεν σε βυθίζει απαραίτητα στην απελπισία. Καθαρίζει απλώς το βλέμμα και το μυαλό. Σε βοηθάει να σκέφτεσαι πιό διαυγώς δίχως να παραιτείσαι από τα ιδεώδη σου. Η πολιτική πράξη είναι βρώμικη. Όπως εξάλλου οι περισσότερες από τις δραστηριότητές μας. Μην βιάζεστε εν ολίγοις να λάβετε θέση για γεγονότα σαν της Ουκρανίας, η οποία είναι τόσο κοντά αλλά και τόσο μακριά μας. Στις επόμενες εβδομάδες και μήνες, θα σάς δοθεί σίγουρα η ευκαιρία να συμπαρασταθείτε εμπράκτως στα αθώα θύματα ενός ακόμα πολέμου, εμφύλιου ή διακρατικού. Κι ετούτο είναι τελικά το μόνο που έχει σημασία: Να απλώνεις το χέρι στον άλλον όταν έχει την ανάγκη σου, δίχως ποσώς να σε αφορά ποιος είναι, τι πρεσβεύει, αν υπηρέτησε το δίκιο ή το άδικο. Ο καθείς και το δίκιο του. Το μόνο οικουμενικό δίκιο είναι ο ανθρωπισμός.-
Via : www.lifo.gr
