Οταν κλαίνε οι θεοί της μπάλας

«Ποτάμι» τα δάκρυα πότισαν τα γήπεδα στο Παγκόσμιο Κύπελλο του Κατάρ. Η σιωπηλή γλώσσα της θλίψης όπως την έχουν περιγράψει οι ποιητές. Ανθρωποι νέοι, διάσημοι, πλούσιοι, που έχουν όλα τα καλά του κόσμου, κλαίνε σαν μικρά παιδιά. Κάποιοι με αναφιλητά όπως ο Νεϊμάρ, άλλοι βουτηγμένοι στην αγκαλιά των συμπαικτών τους, σαν τον Μουσιάλα, κι άλλοι κρύβοντας το πρόσωπό τους, όπως ο Ρονάλντο.

Ολα τα δάκρυα δεν είναι ίδια, ούτε οι πηγές από τις οποίες αναβλύζουν. Τα δάκρυα του Ρονάλντο όταν ηττήθηκε από την Ελλάδα στον τελικό του 2004 περιέχουν διαφορετικά αντισώματα από τα δάκρυα μετά τον αποκλεισμό από το Μαρόκο.

Τα νιάτα, η απειρία, η μεγάλη προσδοκία, προκαλούν έντονα συναισθήματα που δεν μπορεί να επεξεργαστεί με νηφαλιότητα ο ποδοσφαιριστής. Ο ίδιος που μετά από σχεδόν είκοσι χρόνια, σοφός πια, λυγίζει από το βάρος του χρόνου και του πεπρωμένου. Δεν είναι άλλωστε σύμπτωση πως οι παίκτες που έκλαψαν πιο έντονα, ο Νεϊμάρ, ο Λουίς Σουάρες και ο Ρονάλντο ουσιαστικά αποχαιρετούν τη μεγάλη σκηνή.

Υπάρχουν επίσης δάκρυα που αγαπήθηκαν και έγιναν σημείο αναφοράς. Οπως αυτά του Πολ Γκασκόιν μετά την κίτρινη κάρτα που δέχτηκε στον ημιτελικό του Μουντιάλ του 1990 με τη Δυτική Γερμανία και τη συνειδητοποίηση πως δεν πρόκειται να παίξει στον τελικό. Τα Τρία Λιοντάρια ηττήθηκαν στα πέναλτι αλλά ο Γκάζα είχε κατακτήσει την καρδιά των φιλάθλων.

Υπάρχουν και τα δάκρυα της θλίψης για τον χαμό μιας ζωής, όπως αυτά που νότισαν το πρόσωπο του Τιερί Ανρί όταν άφησε την τελευταία του πνοή στον αγωνιστικό χώρο ο Καμερουνέζος Μαρκ-Βιβιέν Φοέ. Τα δάκρυα του αποχαιρετισμού σαν αυτά του Ντέβιντ Μπέκαμ στο τελευταίο παιχνίδι της καριέρας του, αποχωρώντας από τον αγωνιστικό χώρο του Σταντ ντε Φρανς.

Υπάρχουν όμως και τα δάκρυα χαράς. Σαν αυτά του Πελέ όταν στα 17 του χρόνια οδήγησε τη Βραζιλία στην κατάκτηση του πρώτου Παγκοσμίου Κυπέλλου στην ιστορία της, το 1958 και στη συνέχεια έπεσε στην αγκαλιά του Ζιλμάρ αφού ο πατέρας του ήταν χιλιάδες μίλια μακριά.

Πηγή : https://www.in.gr