του Στέλιου Κούλογλου
Μόνο σε δύο πράγματα φαίνεται να συμφωνούν σήμερα οι Γάλλοι.
Πρώτον ότι σήμερα υποστηρίζουν την εθνική ομάδα της χώρας, παρά τις σοβαρές διαφωνίες, που πήραν εθνική διάσταση, για τη σύνθεση της. Και δεύτερον, οι διαδηλώσεις εναντίον του εργατικού νόμου πρέπει να συνεχιστούν, ανεξάρτητα από την πορεία της ομάδας και το Euro. Οι χθεσινές μαζικές διαδηλώσεις στο Παρίσι και τις άλλες μεγάλες πόλεις που φιλοξενούν την αθλητική διοργάνωση, έδειξαν άλλωστε ότι στη ταραγμένη Γαλλία το ποδόσφαιρο δεν λειτουργεί πια σαν «το όπιο του λαού».
Γιατί οι αντιδράσεις των Γάλλων δεν στρέφονται μόνο εναντίον του (αντ)εργατικού νόμου, που απλώς ήταν η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι: Πρόκειται στη πραγματικότητα για την εξέγερση κατά των νεοφιλελεύθερων μέτρων που επιβάλλονται σταδιακά στη χώρα. Όλοι καταλαβαίνουν ότι θα επακολουθήσει η αύξηση του χρόνου εργασίας, η μείωση του κατώτατου μισθού και οι περικοπές στα επιδόματα ανεργίας και στο σημερινό, ισχυρό κράτος πρόνοιας. Τα τελευταία χρόνια, η ανεργία μεγαλώνει και η μεγάλη πλειοψηφία των πολιτών γίνεται φτωχότερη ενώ η γαλλική και διεθνής Ολιγαρχία, πλουσιότερη. Και η δημοκρατία συρρικνώνεται επίσης, όπως έδειξε η αποτυχημένη προσπάθεια των Ελλήνων, με εκλογές και δημοψηφίσματα, να αλλάξουν στο ελάχιστο τη βάρβαρη πολιτική που κυριαρχεί στην Ευρώπη.
Η Γαλλία μπαίνει έτσι, με τη σειρά της, στο διεθνές κίνημα κατά του 1%, που ελέγχει το διεθνή πλούτο. Είχαν προηγηθεί, το 2011, το κίνημα occupy wall street στις ΗΠΑ, που έβαλε τις ρίζες για την αναπάντεχη εποποιία του Μπέρνι Σάντερς στις ΗΠΑ. Ήταν το ίδιο καιρό που στη Λισσαβόνα μια ομάδα τεσσάρων νέων οργάνωσε, μέσω του facebook και χωρίς καμιά επαφή με πολιτικά κόμματα, τη μεγαλύτερη διαδήλωση στη πρόσφατη ιστορία της χώρας.
Δύο μήνες αργότερα, οι αγανακτισμένοι ξεπηδούσαν ξαφνικά, στην Αθήνα και τη Μαδρίτη. Στην Ελλάδα, συνέβαλλαν στην αναδιάταξη του πολιτικού σκηνικού και την νίκη του ΣΥΡΙΖΑ. Οι αγανακτισμένοι της Ισπανίας γέννησαν τους Podemos: σε λίγες μέρες, σε συμμαχία με την «παραδοσιακή» αριστερά, θα διεκδικήσουν τη πρώτη θέση στις ισπανικές εκλογές.
Στην Γαλλία, πάλι οι νέοι ξεκίνησαν πρώτοι, καθώς όπως και στις χώρες του νότου, καλούνται να πληρώσουν το μεγαλύτερο τίμημα. Ο τρόπος οργάνωσης του γαλλικού κινήματος, οι ανοικτές συνελεύσεις της άμεσης δημοκρατίας, οι μη συμβατικές μορφές δράσης των Nuit Debout, παραπέμπουν ευθέως στις πλατείες του Συντάγματος και της Μαδρίτης, επί αγανακτισμένων.
Η συνέχεια είναι προβλέψιμη. Ακόμη και αν οι Γάλλοι αγανακτισμένοι δεν κερδίσουν σήμερα τη μάχη, ο τέως σοσιαλιστής Ολάντ και μαζί του το ιστορικό Σοσιαλιστικό Κόμμα θα καταρρεύσουν. Και όπως έγινε στην Ισπανία, την Ιταλία (όπου το ρόλο των αγανακτισμένων έπαιξε το κίνημα του Μπέμπε Γκρίλο) ή την Ελλάδα, το πολιτικό σκηνικό θα ανατραπεί.
Οι συνεχιζόμενες διαδηλώσεις διαψεύδουν την τελευταία ελπίδα του Φρανσουά Ολάντ, ότι δηλαδή η διοργάνωση του ευρωπαϊκού πρωταθλήματος και μια καλή πορεία της εθνικής ομάδας θα αποτελούσαν την αφετηρία της πολιτικής του ανάστασης. Προς το παρόν, όσο διαρκεί το Euro, η γαλλική κυβέρνηση έδωσε διαταγή στην αστυνομία, απασχολημένη άλλωστε με τους Βρετανορώσους χούλιγκαν, να αντιμετωπίσει βίαια τους Γάλλους διαδηλωτές, χωρίς όμως να υπάρξουν θύματα.
Δυστυχώς υπάρχει σοβαρή πιθανότητα, μετά το τέλος των (ποδοσφαιρικών) αγώνων, το γαλλικό κίνημα να πνιγεί στο αίμα.
Via : http://tvxs.gr
