της Λώρης Κέζα

Όταν η κυβέρνηση λέει «δεν έχω λεφτά» έχει συγκεκριμένο ακροατήριο. Τους συνταξιούχους από τους οποίους αρπάζει όσα έδιναν μια ζωή στα ταμεία τους, τους διαμερισματούχους που τιμωρούνται με τρελή φορολόγηση και γενικώς τους πολίτες που βλέπουν το κοινωνικό κράτος να συρρικνώνεται. Με μαγικό τρόπο το «δεν έχω λεφτά» αποσύρεται όταν η κυβέρνηση συνομιλεί με τραπεζίτες. Για τις τράπεζες πάντα υπάρχουν λεφτά, τόσα πολλά ώστε να δημιουργείται ένα ιδιότυπο καθεστώς κομμουνιστοκαπιταλισμού. Οι τράπεζες συντηρούνται με κεφάλαια του Δημοσίου αλλά το Δημόσιο δεν τις διοικεί, δεν τις ελέγχει καν.
Δεν εκπλήσσει η ιδέα να ρυθμιστούν τα κόκκινα δάνεια ώστε να μην χάσουν οι τράπεζες τα χρήματά τους. Δεν εκπλήσσει ο κυνισμός των προτάσεων ούτε η ακραία φαντασία του κώδικα διαχείρισης προβληματικών δανείων που έδωσε για διαβούλευση η Τράπεζα της Ελλάδος. Ας σταθούμε στο πιο ενδιαφέρον, την εθελοντική παράδοση ενυπόθηκου ακινήτου. Ο ιδιοκτήτης του σπιτιού αδυνατεί να πληρώσει. Ο ίδιος λέει ότι μειώθηκε ο μισθός τους και αυξήθηκε η φορολόγηση, η τράπεζα λέει ότι βγάζει μαύρα λεφτά και κρύβει μασούρια κάτω από το στρώμα.
Η Τράπεζα της Ελλάδος προτείνει λοιπόν τη μεταβίβαση του ακινήτου με το δικαίωμα να συνεχίσει ο πρώην ιδιοκτήτης να το κατοικεί για τρία χρόνια, πληρώνοντας ενοίκιο. Το βασικό λάθος: αν κάποιος δεν έχει να πληρώσει τη δόση του δανείου, δεν έχει ούτε για το ενοίκιο. Το σπίτι θα το χάσει ούτως ή άλλως οπότε γιατί να το παραδώσει εθελοντικά και να μην μείνει μέσα τσάμπα, μέχρι να του κάνουν τον πλειστηριασμό; Με το φόρτο που έχουν τα δικαστήρια, θα κερδίσει τουλάχιστον μια πενταετία μέχρι να τελεσιδικήσει.
Να δούμε και μια άλλη πρόταση; Διαλέγουμε από τις μακροπρόθεσμες. Μόνιμη μείωση του επιτοκίου και αλλαγή τύπου επιτοκίου, από κυμαινόμενο σε σταθερό. Πάει λοιπόν ο πελάτης στο υποκατάστημα και λέει: «μπορείτε να χαμηλώσετε το επιτόκιο γιατί το 5,31 είναι ληστρικό;». Απάντηση: «το έχετε υπογράψει». «Ναι, αλλά όταν υπέγραφα ήταν διαφορετικά τα δεδομένα, τα δικά μου και της χώρας». Απάντηση: «Είναι στη διακριτική ευχέρεια της τράπεζας να το μειώσει». «Δηλαδή θα το μειώσετε;». Απάντηση: «Όχι». Η διαπραγματευτική ανισότητα είναι περισσότερο από προφανής. Την ίδια κατάληξη έχουν συζητήσεις για κούρεμα των τόκων_ ακόμη και όταν πρόκειται υπερβολικούς τόκους υπερημερίας και λύσεις που θα ανακούφιζαν πραγματικά τον δανειολήπτη.
Οι ρυθμίσεις των τραπεζών είναι όλες καταχρηστικές και σε βάρος του πελάτη. Η επιμήκυνση, η μείωση της δόσης για ορισμένο χρονικό διάστημα, η κεφαλαιοποίηση των καθυστερήσεων, η περίοδος χάριτος όλα, μα όλα είναι υπέρ των τραπεζών: στο τέλος θα εισπράξουν πολύ περισσότερα από το αρχικό χρέος, πολύ περισσότερα από όσα επιτρέπει μια δίκαιη και λογική συναλλαγή. Επιπλέον εκβιάζουν ζητώντας ένα ποσό για να προχωρήσουν στη ρύθμιση, κάτι σαν τα παράνομα «έξοδα φακέλου». Αυτά όμως δεν τα βλέπει ο Γιώργος Προβόπουλος. Ο επικεφαλής της Τράπεζας της Ελλάδος δεν λειτουργεί υπέρ αδυνάτου.