της Στέλλας Παπαμιχαήλ
Όταν τζογάρεις με το μέλλον μιας χώρας και οδηγείς και την ίδια να ρισκάρει με αυτό, όλα τα ενδεχόμενα μπορεί να είναι ανοιχτά. Γιατί τι άλλο παρά τζόγος και, μάλιστα, υψηλού ρίσκου είναι η αμετακίνητη στάση των Ευρωπαίων να επιβάλλουν την απόφαση για «κούρεμα» των καταθέσεων στην Κύπρο; Απόφαση – σταθμός που χτυπά στην καρδιά του καπιταλισμού, δηλαδή τις τράπεζες.
Η Γερμανίδα Καγκελάριος -όπως παλιά- στύλωσε τα πόδια, ενισχύοντας το αντι-ευρωπαϊκό κλίμα, κυρίως στις δεινοπαθούσες χώρες του νότου, ενδυνάμωσε τις φωνές των ευρωσκεπτικιστών που επιδιώκουν να « κλείσουν» το ευρωπαϊκό κλαμπ δια παντός και έσπρωξε στην αγκαλιά της Ρωσίας τους Κυπρίους. Ενδεχομένως, οι «ρυθμιστές» της Ευρώπης να μην είχαν υπολογίσει τις επιπτώσεις μιας τόσο σθεναρής αντίδρασης των Κυπρίων, (δεν είχαν αντίστοιχο παράδειγμα -εδώ που τα λέμε- από την Ελλάδα, καθώς εδώ πέρασαν όλα με σχετική ευκολία). Ενδεχομένως, να ήθελαν να « τιμωρήσουν» την Κύπρο για το «μαύρο» χρήμα ρωσικών κεφαλαίων που διατηρεί στο τραπεζικό της σύστημα ή ακόμη και για την απόρριψη στο σχέδιο Ανάν, καθώς κάθε χώρα διατηρεί ένα διπλωματικό κεφάλαιο και κρίνεται από αυτό…..
Οι Κύπριοι δεν «τσίμπησαν στον εκβιασμό» και απέρριψαν τη συμφωνία. Το ηχηρό «όχι» της κυπριακής Βουλής, έστω και με αστερίσκους αν μείνει κανείς στο αψυχολόγητο λευκό των βουλευτών του Δημοκρατικού Συναγερμού, – σε τέτοιες περιπτώσεις συντάσσεσαι ξεκάθαρα με ένα ναι ή ένα «όχι»- είναι ιστορική αλλά και άκρως ριψοκίνδυνη απόφαση. Διότι, έως αυτή την ώρα, δεν υπάρχει η παραμικρή ένδειξη ότι το Eurogroup θα πάρει πίσω το σχέδιο ή ότι ρωσικά κεφάλαια θα εισρεύσουν στη Μεγαλόνησο και ότι η Ρωσία θα αποδεχθεί να βοηθήσει μια χώρα που βρίσκεται σε δυσμένεια χωρίς δυσμενέστερους όρους…. Αν το κάνει, πιθανόν τα ανταλλάγματα που θα ζητήσει να είναι βαρύτερα από οποιαδήποτε άλλη φορά…
Διανύουμε την πέμπτη ημέρα εκδήλωσης της πρωτοφανούς κρίσης που έχει εμπλέξει στο επικίνδυνο παιχνίδι και « τρίτους» παίκτες, εκτός από την Ευρωπαϊκή Ένωση. Η κατάσταση, αν αφεθεί στα χέρια των ίδιων πολιτικών ηγεσιών στην Ευρώπη που διαχειρίστηκαν την κρίση στην Ελλάδα, την Ισπανία, την Πορτογαλία και την Ιταλία, μοιάζει αδιέξοδη.
Από το Καστελόριζο, το 2010, ο Γιώργος Παπανδρέου έλεγε ότι θα χαρτογραφούσαμε τα νερά και θα βρίσκαμε την Ιθάκη, μιλώντας για μια νέα οδύσσεια του Ελληνισμού…
Το «κυπριακό πείραμα», η μοναδική περίπτωση μετά την ελληνική, όπως έλεγαν οι Ευρωπαίοι για να «πουλήσουν» τη συμφωνία, αποδεικνύει πόσο αχαρτογράφητα παραμένουν ακόμη και σήμερα….
Το παράδειγμα της Κύπρου λειτουργεί σωρευτικά σε έναν ατελείωτο κατάλογο λαθών που οδήγησαν τους λαούς του νότου να «εκδικηθούν» τις ευρωπαϊκές πολιτικές και πάνω στην απελπισία τους να ψηφίσουν Μπέμπε Γκρίλο και Μπερλουσκόνι…
Ευθύνες δεν έχουν μόνο οι Γερμανοί, αλλά και οι Γάλλοι που δεν παρεμβαίνουν στην πολιτική της Γερμανίας, όπωςκαι οι χώρες του νότου που δεν παρεμβαίνουν όλες μαζί για να αλλάξουν τη στάση των πρώτων και να πάρουν το τιμόνι στα χέρια τους.
« Είμαστε άνθρωποι και όχι αριθμοί», διαδήλωναν ειρηνικά Κύπριοι πολίτες έξω τη Βουλή. Μπορεί, άραγε, ένα μικρό γαλατικό χωριό απομονωμένο στο νοτιοανατολικότερο άκρο της Ευρωζώνης να δείξει τον δρόμο και να κάνει τη διαφορά; Μήπως ήρθε η ώρα, η Ευρώπη να αρχίσει να συνδιαλέγεται με τους λαούς της;
Via : www.aixmi.gr
