Οι διανομείς σε επισφαλείς θέσεις εργασίας οδηγούν τον αγώνα ενάντια στον καπιταλισμό της πλατφόρμας

Deliveroo, Foodora, Giovo. Η επιτυχία αυτών των εταιρειών στηρίζεται στην εκμετάλλευση ενός αόρατου πρεκαριάτου. Τώρα, αντίθετα με κάθε προσδοκία, αυτοί οι εργαζόμενοι κινητοποιούνται πέρα από τα σύνορα για να διεκδικήσουν τα δικαιώματά τους.

του Callum Cant στο Political Critique

Μια απεργία των εργαζομένων της Deliveroo το καλοκαίρι του 2016 στο Λονδίνο ήταν το πρώτο σημάδι για το ότι οι εργαζόμενοι στις πλατφόρμες παροχής τροφίμων μπορούσαν να αναπτύξουν μια μαζική συλλογική δράση. Η απεργία εξαπλώθηκε από την Deliveroo στην UberEats και στη συνέχεια σε όλο το Ηνωμένο Βασίλειο. Ένα χρόνο μετά, ο αγώνας αυτός έχει εξαπλωθεί σε υπερεθνικό επίπεδο.

Οι εργαζόμενοι σε πλατφόρμες παροχής τροφίμων έχουν πλέον απεργήσει σε περισσότερες από δέκα πόλεις σε ολόκληρο το Ηνωμένο Βασίλειο, την Ιταλία, τη Γαλλία, την Ισπανία και τη Γερμανία.

Οι αγώνες τους έχουν φέρει νίκες αλλά και σοβαρές αποτυχίες. Παραμένει όμως γεγονός το ότι μέσα από τις πιο απίθανες- όπως φαινόταν- συνθήκες, προέκυψε μια υπερεθνική κίνηση για τις θέσεις επισφαλούς εργασίας. Οι εργαζόμενοι που υποτίθεται ότι ήταν αδύναμοι και ανίσχυροι, έχουν δυναμώσει τον ανταγωνισμό τους κατά του κεφαλαίου και πέρα από τα σύνορα, με μαχητικές, αδιαμεσολάβητες δράσεις. Αυτή η υπερεθνική εξάπλωση του αγώνα αποτελεί παράδειγμα του τρόπου με τον οποίο η μεταβαλλόμενη σύνθεση της εργατικής τάξης μπορεί να προσφέρει νέες ευκαιρίες, ακόμα και όταν καταργεί τα παλιά δεδομένα.

Όλα ξεκινούν από το Ηνωμένο Βασίλειο

Το κίνημα στο Ηνωμένο Βασίλειο ξεκίνησε όταν οι εργαζόμενοι της Deliveroo στο Λονδίνο ενημερώθηκαν ότι οι συμβάσεις τους θα άλλαζαν από ωρομίσθιες (£7) με ένα μπόνους ανά παράδοση (£1) σε ένα σύστημα πληρωμής με το πακέτο (£3,75 ανά διανομή). Τα ανεπίσημα δίκτυα σε επτά διαφορετικούς τομείς κινητοποιήθηκαν γρήγορα για να δώσουν μια απάντηση. Εκατοντάδες διανομείς κατέβηκαν σε απεργία για μια εβδομάδα. Η ενέργεια αυτή ανάγκασε την εταιρεία να επιτρέψει στους απεργούς διανομείς να επιλέξουν το σύστημα των αμοιβών τους και τον τόνο των μελλοντικών συζητήσεων επί του θέματος.

Μετά το αρχικό κύμα δράσεων στο Λονδίνο, δύο συνδικάτα ασχολήθηκαν με την οργάνωση των διανομέων της Deliveroo. Οι Ανεξάρτητοι Εργαζόμενοι της Μεγάλης Βρετανίας (IWGB), μια μικρή αποσχισμένη ένωση που δημιουργήθηκε το 2013 και άρχισε να οργανώνεται με τους εργαζόμενους στο Κάμεντεν του Λονδίνου, το επίκεντρο των απεργιών του καλοκαιριού, και οι Βιομηχανικοί Εργάτες του Κόσμου (IWW) που ασχολούνται γενικά με τους εργάτες σε εθνικό επίπεδο και ειδικά στο Μπρίστολ και το Λιντς. Το Rebel Roo, ένα αυτοοργανωμένο ενημερωτικό δελτίο των εργατών της Deliveroo, άρχισε επίσης να εκδίδεται με την υποστήριξη της πολιτικής ομάδας Plan C.

Μήνα με τον μήνα, η οργάνωση και η δράση τους αναπτύχθηκε και εκτός Λονδίνου. Οι εργαζόμενοι που δούλευαν ως εκπαιδευόμενοι για την Deliveroo κατέβηκαν σε απεργία και κέρδισαν στο Μπρίστολ. Ακολούθησε συνδικαλιστική οργάνωση και απεργία στο Μπράιτον για τους χαμηλούς μισθούς, μαζί με την έναρξη μιας συντονισμένης οργανωμένης προσπάθειας στο Λιντς. Μέχρι τον Φεβρουάριο, η κυκλοφορία του Rebel Roo είχε αυξηθεί σε 1500 δελτία το μήνα (περίπου για το 10% του εθνικού εργατικού δυναμικού) και άρχισε η οργάνωση σε πόλεις με έντονη κοινωνική και πολιτική ποικιλομορφία όπως το Μπαθ, το Μίντλεσμπρο, το Λίβερπουλ, το Πόρτσμουθ, το Μάντσεστερ και η Γλασκόβη. Τα κύρια μέλη του κινήματος συγκεντρώθηκαν για να συζητήσουν στη Συνέλευση για την Υπερεθνική Κοινωνική Απεργία για τις Πλατφόρμες στο Λονδίνο στα τέλη Φεβρουαρίου και το κίνημα φάνηκε να αγγίζει ένα κρίσιμο σημείο.

Όταν εξαπατήθηκαν επτά εργαζόμενοι από το Λιντς, η IWW ήθελε να πιέσει για εθνική απεργία, αλλά υπήρχε μια διστακτικότητα σε άλλα μέρη απέναντι στην πιθανότητα μιας τέτοιας κλιμάκωσης. Αυτός ο δισταγμός συνέπεσε με την πτώση της ορμής του κινήματος σε εθνικό επίπεδο. Οι αγώνες στο Λιντς και στο Μπράιτον πέτυχαν σημαντικές νίκες, αλλά απέτυχαν να προχωρήσουν σε εθνικό επίπεδο. Οι εργαζόμενοι που εξαπατήθηκαν στο Λιντς επέστρεψαν στις θέσεις τους, ο διευθυντής που τους κακομεταχειρίστηκε απολύθηκε και οι εργαζόμενοι στο Μπράιτον κέρδισαν ένα πάγωμα στις προσλήψεις, αλλά το κίνημα έσβησε. Στο Μπράιτον, οι διανομείς συνέχισαν, σχηματίζοντας συνασπισμό με άλλους εργαζόμενους σε επισφαλείς θέσεις, με αποκορύφωμα ένα συλλαλητήριο  με το όνομα Πρωτομαγιά για τους Εργαζόμενους σε Επισφαλείς Θέσεις («Precarious Mayday»). Αλλά παρά τα θετικά αυτά βήματα, η ευκαιρία είχε χαθεί.

Η αντεπίθεση της Deliveroo περιελάμβανε σημαντικές παραχωρήσεις σε ορισμένες τοπικές ζώνες, οι οποίες οδήγησαν σε αύξηση του μέσου όρου των μισθών, αλλά το σημαντικό είναι ότι αυτές οι περιοχές είχαν ως διαμεσολαβητή μια κρυφή κατανομή της εργασίας μέσω της εφαρμογής και δεν υπήρξαν αλλαγές στα συμβόλαια. Οι πιο οργανωμένες ζώνες στο Ηνωμένο Βασίλειο άρχισαν σταδιακά να αδρανούν. Στο πλαίσιο αυτής της υποχώρησης της δράσης των εργαζομένων, η ένωση της IWGB κατέφυγε για βοήθεια στα νομικά μέσα, με την επιδίωξη να αμφισβητήσει τη χρήση της μορφής εργασίας «ανεξάρτητου εργολάβου» της Deliveroo για την αποφυγή νομικών υποχρεώσεων απέναντι στους εργαζομένους της. Αυτός ο αγώνας συνεχίζεται και υποστηρίχθηκε από την αριστερή ηγεσία του Εργατικού Κόμματος.

Το Κίνημα διαδίδεται

Μετά την απεργία του Λονδίνου, η οργάνωση σε σωματεία εξαπλώθηκε και αλλού. Ξαφνικά, άρχισαν να δραστηριοποιούνται εργαζόμενοι σε όλη την Ευρώπη. Ο αγώνας στην Ιταλία έδειξε ότι οι πρώτες κινητοποιήσεις των διανομέων της Foodora ξεκίνησε στο Τορίνο τον Οκτώβριο του 2016. Περίπου το μισό του εργατικού δυναμικού της Foodora ξεκίνησε απεργία όταν η εταιρεία προσπάθησε να αλλάξει τις αμοιβές από ωρομίσθιο (5,40€ την ώρα) σε αμοιβή με το κομμάτι (2,70€ την παράδοση). Οργάνωσαν μια κρίσιμη γενική απεργία και ένα συλλαλητήριο μαζί με ομάδες κοινωνικών κινημάτων και περικύκλωσαν την πόλη. Τα αιτήματα του κινήματος επικεντρώθηκαν στο κόστος (δεδομένα, ποδήλατα), στο μισθολογικό χάσμα του ωρομίσθιου με το Μιλάνο, καθώς και σε εργατικά δικαιώματα, όπως το επίδομα ασθενείας και το επίδομα αδείας. Το γενικό αίτημα σχετικά με το εργασιακό καθεστώς ήταν να ασφαλίζονται μέσω μιας εθνικής συλλογικής σύμβασης εργασίας και έτσι να υπάρχει ένα κατώτατο όριο μισθού.

Οι διανομείς οργανώθηκαν μαζί με τη μαχητική συνδικαλιστική ένωση Si Cobas και κατάφεραν να κερδίσουν μια αύξηση από 1,10€ στην αμοιβή ανά παράδοση στα 3,60€ βάσει συμβολαίου. Ωστόσο, αυτή η σημαντική νίκη ακολουθήθηκε από την απόσχιση των 15 σημαντικότερων εργατικών οργανώσεων και από μια κίνηση μαζικών προσλήψεων που δημιούργησε αποστάσεις μεταξύ του σωματείου και του εργατικού δυναμικού. Σε συνδυασμό με τις αλλαγές στην εφαρμογή που σχεδιάστηκαν για να καθησυχάζουν τους διανομείς, η αντεπίθεση της Foodora διέκοψε επιτυχώς το κίνημα.

Οι απεργίες στη Γαλλία ήταν πιο ανεπίσημες σε σχέση με το Ηνωμένο Βασίλειο και την Ιταλία, με τους διανομείς να καλούν και να αναγκάζουν σε απεργίες με ελάχιστη ενημέρωση ή σαφή συντονισμό. Αυτή η χαοτική κατάσταση δημιούργησε μια αίσθηση πανικού στη διεύθυνση της πλατφόρμας, με την Deliveroo να απειλεί ακόμη και να καλέσει την αστυνομία για τους απεργούς διανομείς στη Μασσαλία, οι οποίοι είχαν στήσει μια απεργοφυλακή έξω από ένα δημοφιλές εστιατόριο.
Η πρώτη διαμαρτυρία συγκέντρωσε πάνω από 80 διανομείς της Deliveroo και της Foodora σε ένα κοινό συλλαλητήριο.

Στη Γερμανία, η οργάνωση των εργαζομένων άρχισε τον Απρίλιο του 2017, όταν η Ελεύθερη Ένωση Εργατών (FAU) ξεκίνησε μια εκστρατεία για τη διανομή τροφίμων στο Βερολίνο. Τα αιτήματά τους ήταν: η διαφάνεια σχετικά με τις ώρες εργασίας, αρκετές εγγυημένες ώρες για να επιβιώνουν οικονομικά, 1€ επιπλέον ανά παράδοση και μία ώρα την εβδομάδα πληρωμένο χρόνο για τον προγραμματισμό των βαρδιών. Για πρώτη φορά, η εκστρατεία είχε ένα σημαντικό πεδίο δράσης σε πολλές πλατφόρμες διανομής τροφίμων. Η πρώτη διαδήλωση διεξήχθη τον Μάιο και συγκέντρωσε πάνω από 80 διανομείς της Deliveroo και της Foodora σε ένα κοινό συλλαλητήριο, ζητώντας διαπραγματεύσεις. Μια δεύτερη διαδήλωση που πραγματοποιήθηκε στα γραφεία της Deliveroo και της Foodora τον Ιούνιο προσέλκυσε περίπου τον ίδιο αριθμό διαδηλωτών. Αυτή η συνεχής πίεση ανάγκασε την Foodora να ξεκινήσει διαπραγματεύσεις με την FAU στο Βερολίνο, παρόλο που η Deliveroo εξακολουθεί να αντιστέκεται.

Στην Ισπανία έγιναν επίσης μερικές από τις μεγαλύτερες απεργιακές δράσεις. Όταν η Deliveroo ανταποκρίθηκε σε μια εκστρατεία διαδηλώσεων που οργανώθηκαν από έναν εργαζόμενο που εξαπατήθηκε, έδιωξε 13 βασικούς εργαζόμενους. Ωστόσο, ο αγώνας συνεχίστηκε και εξελίχθηκε σε εθνική απεργία τριών ωρών (από τις 8μμ μέχρι τις 11μμ) των εργαζομένων της Deliveroo στη Βαρκελώνη, τη Βαλένθια και τη Μαδρίτη στις 2 Ιουλίου. Η συμμετοχή ήταν υψηλή: στη Βαρκελώνη, τα 150 από τα 230 μέλη του εργατικού δυναμικού ήταν σε απεργία. Απαίτησαν τουλάχιστον δύο παραδόσεις ανά ώρα, 20 εγγυημένες ώρες εργασίας την εβδομάδα και τον τερματισμό της θυματοποίησης των συνδικαλιστών εργαζομένων.

Πίσω στην Ιταλία, οι εργαζόμενοι ακολουθούσαν μια νόμιμη διαδικασία για ένα διαφορετικό καθεστώς απασχόλησης και μια συλλογική διαπραγμάτευση, ενώ υποστηρίχθηκαν από το αριστερό κόμμα Sinistra Italiana. Η κινητοποίηση ξεκίνησε επίσης στο Μιλάνο, με μια σημαντική μαζική απεργία στις 15 Ιουλίου, η οποία συγκέντρωσε εργαζόμενους από την Foodora, την Deliveroo και την Giovo, που απαιτούσαν επίδομα ασθενείας και ασφάλιση σε περίπτωση ατυχήματος. Υπάρχουν πλέον αποδεικτικά στοιχεία ότι η οργάνωση εξαπλώνεται ακόμη περισσότερο σε ολόκληρη την Ευρώπη- εργαζόμενοι από χώρες όπως η Ολλανδία, η Αυστρία και η Ελλάδα συμμετείχαν σε διεθνείς οργανωτικές συναντήσεις με επικεφαλής τους Γερμανούς, Ιταλούς και Ισπανούς διανομείς.

Εργασία για το «Μαύρο Κουτί»

Όπου και αν δραστηριοποιούνται στην Ευρώπη, οι πλατφόρμες διανομής τροφίμων βασίζονται στο ίδιο θεμελιώδες επιχειρησιακό μοντέλο. Χρησιμοποιούν μια πλατφόρμα για τη διαμεσολάβηση μεταξύ των επιχειρήσεων παροχής τροφίμων, εργαζομένων διανομής και πελατών. Κάθε μέρος χρησιμοποιεί μια εφαρμογή για να αλληλεπιδρά με τους άλλους και η διαδικασία ελέγχεται μέσω αλγορίθμων. Αυτό σημαίνει ότι οι περισσότεροι από τους εργαζόμενους ανταποκρίνονται σε εντολές που παράγονται από ένα αυτοματοποιημένο σύστημα, που ο καθηγητής Τρέμπορ Σολτζ αποκαλεί «μαύρο κουτί». Η πλατφόρμα από μόνη της διαθέτει πολύ μικρό πάγιο κεφάλαιο, επιβαρύνοντας όλα τα έξοδα για τη διανομή στους εργαζόμενους που πρέπει να έχουν τα δικά τους ποδήλατα, πακέτα δεδομένων και ούτω καθεξής. Στην ουσία, οι εργαζόμενοι έχουν ήδη όλα τα μέσα που απαιτούνται για τη διαδικασία διανομής- με την ζωτικής σημασίας εξαίρεση της πλατφόρμας συντονισμού και των αλγορίθμων της, που παραμένουν σταθερά στα χέρια του αφεντικού.

Αυτοί οι εργαζόμενοι απασχολούνται μέσω μιας μη τυπικής εργασιακής σχέσης, η ακριβής φύση της οποίας διαφέρει από χώρα σε χώρα. Σε παγκόσμια κλίμακα, ωστόσο, αυτές οι άτυπες συνθήκες λειτουργούν με βάση την αρχή ότι μπορείς να εργάζεσαι με μικρότερο μισθό από ότι ένας εργαζόμενος. Αυτή είναι μια προσπάθεια για τη μείωση του εργατικού κόστους, το ποσό του οποίου καθορίστηκε από την ιστορική πορεία της ταξικής πάλης, και έχει ως επί το πλείστον επιτύχει στην υπονόμευση των παλιών επιτυχιών του εργατικού κινήματος και των σοσιαλδημοκρατικών συμφωνιών. Αυτές οι άτυπες συνθήκες είναι το αποτέλεσμα της σχέσης κεφαλαίου-κράτους, η οποία φέρνει επίσης γενικότερες διαρθρωτικές αλλαγές στην αγορά εργασίας με τον ίδιο στόχο: τον νόμο για την απασχόληση του Ρέντσι στην Ιταλία, τις αλλαγές στον Νόμο για τις συνδικαλιστικές ενώσεις, την πρακτική άσκηση και το σύστημα πρόνοιας στο Ηνωμένο Βασίλειο, τον εργασιακό νόμο Loi Travail στη Γαλλία, την εδώ και καιρό σταθερή μείωση των μισθών στη Γερμανία, τον ισπανικό εργατικό νόμο του 2012 και ούτω καθεξής.

Αυτές οι δύο πορείες είναι πολύ άμεσα συνδεδεμένες: πλατφόρμες όπως η Uber χρησιμοποιούν συχνά τα χρήματα που αντλούν από τους επενδυτές για να πιέσουν επιθετικά για αλλαγές στα νομικά και κανονιστικά πλαίσια, δημιουργώντας τις συνθήκες που χρειάζεται το επιχειρηματικό τους μοντέλο ώστε να ευδοκιμήσουν.

Αυτή η ομοιότητα των χωρών στην οργάνωση των εργατικών συστημάτων είναι που επέτρεψε την ταχεία εξάπλωση των πλατφορμών διανομής τροφίμων σε μια προσπάθεια να μονοπωλήσουν και να δημιουργήσουν ένα δικτυακό φαινόμενο. Όμως, παράλληλα με την ταχεία εξάπλωση των πλατφορμών διανομής τροφίμων, αυτή η ομοιότητα έχει δημιουργήσει και τις προϋποθέσεις για την ταχεία διάδοση ενός κοινού εργατικού αγώνα σε αυτές τις πλατφόρμες.

Αθέατη οργάνωση

Ο Ιταλός εργαζόμενος Ρομάνο Αλκουάτι σημείωσε κάποτε ότι κανένας αγώνας των εργαζομένων δεν γίνεται «αυθόρμητα»: αν νομίζετε ότι γίνεται αυθόρμητα, τότε απλά δεν έχετε αντιληφθεί την αθέατη οργάνωση που τον έφερε.
Η αθέατη οργάνωση των αγώνων για τις πλατφόρμες διανομής τροφίμων φαίνεται να προέρχεται από δύο συγκλίνουσες εμπειρίες των εργαζομένων. Η πρώτη είναι η ίδια η διαδικασία αγοράς εργασίας. Οι διανομείς σε επισφαλείς θέσεις εργασίας κατάφεραν να δημιουργήσουν μια κοινότητα υπό ανορθόδοξες συνθήκες, κυρίως μέσω ομάδων σε εφαρμογές ανταλλαγής κρυπτογραφημένων άμεσων μηνυμάτων. Μερικές φορές, η συνάντηση σε «κέντρα ζωνών» ή κοινά σημεία στην πόλη οδήγησε επίσης σε μαζικές συναντήσεις και συνελεύσεις που δεν μπορούσαν να ελεγχθούν από την πλατφόρμα λόγω της έλλειψης επιτόπιου εποπτικού μηχανισμού. Η δεύτερη είναι τα δίκτυα κρυφής οργάνωσης που αναπτύχθηκαν σύμφωνα με τις εμπειρίες κάποιων ατόμων από τις κινήσεις που ακολούθησαν της χρηματοπιστωτικής κρίσης του 2008. Αντί να έχουν ως βάση τους προηγούμενους εργατικούς αγώνες, μεγάλο μέρος της οργάνωσης και της υποστήριξης των αγώνων για τις πλατφόρμες σχηματίστηκε βάσει εκείνης της συγκεκριμένης περιόδου των κοινωνικών κινημάτων στις πλατείες, τις πανεπιστημιουπόλεις και τους δρόμους. Εκεί όπου συναντήθηκαν αυτά τα δύο ρεύματα, το αποτέλεσμα ήταν η άμεση οργάνωση του κόσμου.

Αυτή η οργάνωση του απλού κόσμου έχει γενικά το αποτέλεσμα οι εργαζόμενοι που χρησιμοποιούν παρόμοια μέσα να αναπτύσσουν μια επιρροή κατά της πλατφόρμας τους. Κύριο μέσο είναι η απεργία, η οποία συνδυάζεται με μαζικές απεργίες, με εργάτες να ταξιδεύουν για να υποστηρίξουν απεργίες σε άλλες χώρες και με την ενίσχυση των κοινωνικών κινημάτων. Η τακτική που χρησιμοποιείται έχει επηρεαστεί από δύο πηγές. Πρώτον, είναι η παρεμπόδιση κυκλοφορίας/παρέλαση του κοινωνικού κινήματος, το οποίο προσπαθεί να κυριαρχήσει στους δρόμους της πόλης και συνδέεται με την εργατική τάξη σε περιβάλλοντα πέρα από τον εργασιακό χώρο. Αυτή η δυναμική έχει φέρει πολλές φορές την ισχυρή υποστήριξη της «κοινής γνώμης» για τους διανομείς και έχει κάνει τα κοινωνικά κινήματα να δώσουν μεγάλη έμφαση σε βασικά ζητήματα εκμετάλλευσης. Όταν χρησιμοποιείται αυτή η τακτική, δεν υπάρχει περίπτωση να θεωρηθεί ο αγώνας των εργαζομένων στις πλατφόρμες διανομής τροφίμων ως δευτερεύων και καθαρά «οικονομικός».

Δεύτερον, είναι η απόσυρση από το συνδικάτο. Οι εργαζόμενοι με ευέλικτο ωράριο σταματούν μαζικά τη δουλειά και διαδηλώνουν στην πόλη, συναντώντας άλλους διανομείς, διαμαρτυρόμενους και πελάτες και οδηγώντας τους στη διακοπή της εργασίας. Οι ανόμοιοι και δήθεν αποδυναμωμένοι εργαζόμενοι βρίσκουν τη δύναμή τους όταν συναντιούνται μεταξύ τους στους δρόμους. Σε κάθε στιγμή αυτού του κύματος απεργίας, όλη η δυναμική της διαμαρτυρίας συνδέεται με κρίσιμα εργατικά ζητήματα.

Η σύνδεση του κοινωνικού κινήματος με το εργατικό κίνημα εξελίχθηκε τόσο που οι εργαζόμενοι στις πλατφόρμες διανομής τροφίμων ενεργούσαν ως κατάσκοποι για τις μαχητικές διαδηλώσεις κατά τη διάρκεια της κίνησης κατά του νόμου Loi Travail στη Γαλλία. Η ευκολία στην κυκλοφορία τους και η γνώση της πόλης τους επέτρεψαν να μπερδέψουν την αστυνομία προκειμένου να αγωνιστούν ενάντια στον ίδιο τον εργατικό νόμο που δημιούργησε τις δικές τους συνθήκες επισφαλής εργασίας.

Αυτή η δυναμική ήταν δυνατή εν μέρει εξαιτίας της άμεσης χρήσης της απεργίας ως όπλο για τις άτυπες σχέσεις εργασίας. Όταν εγκαταλείφθηκε η νομική προστασία της απασχόλησης προκειμένου να υπάρξει μεγαλύτερη εκμετάλλευση του εργαζομένου, εξαφανίστηκε και η νομική προστασία του εργοδότη εναντίον του εργαζομένου. Ξαφνικά, οι ανεπίσημες απεργίες ήταν το μόνο δυνατό είδος απεργίας. Η μαχητικότητα της εργατικής τάξης δεν περιοριζόταν από τη συμβατική κρατική καταστολή των απεργιών και την οργάνωση των εργαζομένων, με αποτέλεσμα να υπάρξει η δυνατότητα της γρήγορης ανάπτυξης και διάδοσης των απεργιών χωρίς μεγάλη συνδικαλιστική συμμετοχή.

Bloquons Tout!

Η έντονη παρουσία ενός υπερεθνικού κινήματος απεργίας στις πλατφόρμες διανομής τροφίμων αποδεικνύει ότι η ανάπτυξη αυτού που αποκαλείται «καπιταλισμός της πλατφόρμας» δεν είναι ένα σύστημα χωρίς ύπαρξη συγκρούσεων. Ενώ η ταξική πάλη δεν βρίσκεται ακόμη σε τέτοιο στάδιο ώστε να μπορεί να διαμορφώσει την ανάπτυξη αυτού του τομέα, μπορούμε πλέον να φανταστούμε ότι θα μπορούσε να γίνει ένας καθοριστικός παράγοντας. Εάν το απεργιακό κύμα συνεχίσει και παρατηρηθεί μια αύξηση στις έντονα συνδεδεμένες και ισχυρές απεργίες για τις πλατφόρμες διανομής τροφίμων, υπάρχει η δυνατότητα για περαιτέρω εξέλιξη στην αυτοοργάνωση των εργαζομένων σε επισφαλείς θέσεις εργασίας στις πλατφόρμες όπου η διαχείριση γίνεται μέσω αλγορίθμων.

Τόσο η αλγοριθμική διαχείριση όσο και ο καπιταλισμός της πλατφόρμας είναι φαινόμενα που υπερβαίνουν την απλή διανομή τροφίμων. Τα σούπερ μάρκετ και οι αποθήκες αναδιοργανώνονται όλο και περισσότερο με αλγόριθμους που καθορίζουν το εργασιακό σύστημα και οι εργάτες στις πλατφόρμες μπορεί να είναι από οδηγοί ταξί που εργάζονται για την Uber έως και πάροχοι του Amazon’s Mechanical Turk. Εάν η μαχητικότητα των εργαζομένων στις πλατφόρμες διανομής τροφίμων επεκταθεί προς αυτές τις δύο ομάδες, τότε ο αγώνας κατά της εκμετάλλευσης στην Ευρώπη θα ενταθεί σημαντικά. Υπάρχουν κάποιες ενδείξεις ότι είναι πιθανόν να υπάρξει αυτή η διεύρυνση: οι οργανωτές λαμβάνουν ήδη μέτρα για να προετοιμαστούν για έναν αποκλεισμό της βασικής υποδομής εφοδιασμού του Amazon τη Μαύρη Παρασκευή. Το υπερεθνικό κίνημα μέσα στις πλατφόρμες έχει αναπτύξει μερικές σημαντικές ιδέες για το διεθνές κίνημα κατά του κεφαλαίου.

Το TPP είναι αποκλειστικός συνεργάτης του Political Critique στην Ελλάδα
Μετάφραση: Νικολέττα Αλεξανδρή

Via : www.thepressproject.gr