Του Κώστα Μίντζηρα
Στο «Annie Hall» του Γ. Αλλεν υπάρχει μια σκηνή (*) που ο σκηνοθέτης κι η Ντ. Κίτον καταφεύγουν σε (διαφορετικό) ψυχαναλυτή, εκθέτοντας ο καθένας από την πλευρά του πως ζει τη σχέση τους που έχει προβλήματα. Είναι εντυπωσιακή η ιλιγγιώδης απόσταση που χωρίζει τις εντυπώσεις και τα βιώματά τους για το σεξ (που κάνουν μαζί). Αυτή, όμως, είναι καλώς ή κακώς η αλήθεια: Πολύ συχνά ο καθένας μας ζει μόνος του κι αλλιώτικα ό,τι (θέλει να πιστεύει πως) μοιράζεται με τους άλλους.
Την περίφημη αυτή σκηνή μου θύμισαν οι εξομολογήσεις 2 επιφανών στελεχών της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Ο Α. Τσίπρας σε επίσκεψή του στις 15.11 στη ΛΑΡΚΟ δήλωσε μεταξύ άλλων: «…Όπως το μεγαλύτερο έγκλημα δεν είναι οι μισθοί και οι συντάξεις, γιατί αυτούς θα τους επαναφέρουμε με έναν νόμο και ένα άρθρο, όταν πολύ γρήγορα θα βρεθούμε, με τη βοήθεια του λαού, σε θέση διακυβέρνησης για να αντιστρέψουμε αυτή την καταστροφή…». Τρεις μόλις ημέρες μετά (στις 18.11) ο Δ. Παπαδημούλης διαβεβαίωνε στον Ελεύθερο Τύπο: «…Ποτέ δεν ισχυριστήκαμε ότι θα πατήσουμε ένα κουμπί και θα ξαναγυρίσουν τα πράγματα εκεί που ήταν το 2008 ή το 2009…».
Αν και το πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ είναι διατυπωμένο και γνωστό σε όλους, ανάμεσα σε (κατά τεκμήριο σοβαρούς) διαμορφωτές του υπάρχουν αντίθετες ερμηνείες και προσδοκίες, πριν ακόμη γίνει κυβέρνηση. Υπάρχει βέβαια μια διαφορά μεταξύ του ζευγαριού και της ζωής του, που το ίδιο αφορά, κι ενός κόμματος και της πορείας του προς την εξουσία, που μας αφορά όλους. Για αυτό ίσως ο ΣΥΡΙΖΑ φροντίζει να μην αφήνει παραπονεμένους, καλύπτοντας πολιτικά κάθε πλευρά. Και τα πάει μια χαρά.
(*) 02:15”
