Πρέπει να συζητήσουμε σε βάθος για τη νέα φάση της ΔΗΜΑΡ και να βγάλουμε συμπεράσματα από την παρουσία μας στην κυβέρνηση. Πρέπει να επιστρέψουμε στην κοινωνία. Η θέση μας είναι δίπλα στους πολίτες και την κοινωνία που φτωχοποιείται. Δίπλα σ’ αυτούς που δεν καταφέραμε να υπερασπιστούμε όσο θέλαμε μέσα από την κυβέρνηση και περιμένουν ακόμα να ακούσουν προτάσεις που θα λειτουργούν υπέρ της κοινωνίας
του Μάκη Διόγου*
Δυστυχώς αργήσαμε ως Δημοκρατική Αριστερά να αντιληφθούμε ότι ο Σαμαράς και το στενό του επιτελείο χρησιμοποιούσαν την τρικομματική κυβέρνηση ως όχημα για την εκπόνηση του πολιτικού σχεδίου που περιλαμβάνει μεταξύ άλλων έναν διπολισμό-δικομματισμό (που σωστά έχουμε χαρακτηρίσει καρικατούρα), με τη Ν.Δ. από τη μια πλευρά, τον ΣΥΡΙΖΑ από την άλλη, με υγειονομική ζώνη ενδιάμεσα στους δύο αυτούς πόλους του νέου δικομματισμού. Ο Σαμαράς θέλει με όχημα την κυβέρνηση συνεργασίας να φτιάξει τον νέο συντηρητικό πόλο, έχοντας ανοιχτό ορίζοντα προς τους ψεκασμένους του Καμμένου και τη Χρυσή Αυγή.
Πολλοί σύντροφοι διαφώνησαν με την αποχώρηση από την κυβέρνηση και υποστηρίζουν ότι χάνουμε το μεταρρυθμιστικό στίγμα θεωρώντας a priori ότι η κυβέρνηση Σαμαρά είναι μεταρρυθμιστική. Γιά να δούμε λοιπόν στον έναν χρόνο που μείναμε και στηρίξαμε την κυβέρνηση τι συνέβη. Γιατί τελικά ποια «μεταρρύθμιση» εμπόδισε η ΔΗΜΑΡ; Εμποδίσαμε την πώληση του ΟΠΑΠ στον φίλο του πρωθυπουργού Μελισσανίδη; Εμποδίσαμε την πώληση της ΔΕΣΦΑ στους Αζέρους; Εμποδίσαμε την πώληση, που δεν έγινε τελικά (αλλά από το βήμα του συνεδρίου της Ν.Δ. ο Σαμαράς είπε ότι θα γίνει…), της ΔΕΠΑ στους Ρώσους;
Εμποδίσαμε, λένε, τις απολύσεις στο Δημόσιο. Σωστά. Γι’ αυτό κατηγορούν τον Αντώνη Μανιτάκη ότι δεν προχώρησε στη μείωση προσωπικού στο Δημόσιο. Πρώτα απ’ όλα, είναι οι απολύσεις μεταρρύθμιση; Αλλά και ας υποθέσουμε ότι είναι (για μένα δεν είναι…). Έστειλαν οι υπουργοί της Ν.Δ. και του ΠΑΣΟΚ τους υπό απόλυση υπαλλήλους των υπουργείων τους; Όχι βέβαια. Έπρεπε ο αριστερός Μανιτάκης να κάνει και φυσικά να χρεωθεί τις απολύσεις. Έπρεπε ο Μανιτάκης που πρότεινε η ΔΗΜΑΡ να κάνει τη βρόμικη δουλειά και ο Σαμαράς να διορίζει από το παράθυρο στην ΕΡΤ «συμβούλους» με 3.500 ευρώ τον μήνα μισθό. Αυτή τη μεταρρύθμιση ήθελαν και θέλουν η Νέα Δημοκρατία και το ΠΑΣΟΚ.
Όμως υπάρχουν και άλλα που η ΔΗΜΑΡ δυστυχώς δεν εμπόδισε και ουσιαστικά δεν ανταποκρίθηκε στους λόγους για τους οποίους πριν από έναν χρόνο μπήκε στην κυβέρνηση. Δεν εμποδίσαμε τη διάλυση των εργασιακών σχέσεων στον ιδιωτικό τομέα.
Μπορεί να μην ψηφίσαμε το Μνημόνιο τον Δεκέμβριο, αλλά ψηφίσαμε τον προϋπολογισμό που εφάρμοσε το Μνημόνιο και ουσιαστικά καταργήσαμε τις Συλλογικές Συμβάσεις Εργασίας και κάθε προστατευτικό δίχτυ για τους εργαζομένους στον ιδιωτικό τομέα. Και είναι υποκριτικό να μας κουνάνε ορισμένοι το δάχτυλο και να μας λένε «φύγατε από την κυβέρνηση για την ΕΡΤ και δεν είπατε τίποτα π.χ. για τους απολυμένους του Κατσέλη» τη στιγμή που η κυβέρνηση Σαμαρά, δυστυχώς και με τη δική μας σιωπή, έχει αφήσει απροστάτευτους τους εργαζομένους στον ιδιωτικό τομέα.
Δεν εμποδίσαμε την επέκταση του χαρατσιού στα ακίνητα μέσω της ΔΕΗ και συμφωνήσαμε να μειωθεί 10% και να αλλάξει όνομα. Ενας κεφαλικός φόρος που με τα ίδια κριτήρια πληρώνουν ο άνεργος, ο μισθωτός και ο επιχειρηματίας. Δεν εμποδίσαμε την «παραμονή» του 23% στο πετρέλαιο θέρμανσης. Δεν εμποδίσαμε την ακροδεξιά εκτροπή.
Τον περασμένο Δεκέμβριο στην Κεντρική Επιτροπή εξέφρασα την αντίθεσή μου στην πολιτική του Δένδια στις καταλήψεις στέγης, τότε κάποιοι σύντροφοι έλεγαν ότι απλά εφαρμόζεται ο νόμος. Οι ίδιοι σύντροφοι σφυρίζουν αδιάφορα για τη μη συμμόρφωση της κυβέρνησης με την απόφαση του ΣτΕ για την ΕΡΤ. Δύο μέτρα και δύο σταθμά στη νομιμότητα;
Η Δημοκρατική Αριστερά εξάντλησε τις αντοχές της, αλλά και την ανοχή των πολιτών που την έβλεπαν να δίνει άλλοθι σε μια νεοσυντηρητική πολιτική. Η αποχώρηση από την κυβέρνηση ήταν σοφή επιλογή. Προφανώς δεν τελειώνει εδώ η πορεία μας. Έχουμε μπροστά μας δύσκολο δρόμο, καθώς βρισκόμαστε ανάμεσα σε μια κυβέρνηση που εκ των πραγμάτων θα αναγκαστεί να πάρει νέα επώδυνα μέτρα και σε μια αξιωματική αντιπολίτευση που εξαντλεί τη ρητορική της στην αέναη καταγγελία του Μνημονίου, αναζητώντας (;) έναν πειστικό εναλλακτικό δρόμο διακυβέρνησης.
Ο ρόλος του κόμματος δεν μπορεί (και δεν πρέπει…) να εξαντληθεί στη συμμετοχή σε μια κυβέρνηση συνεργασίας. Πρέπει να συζητήσουμε σε βάθος για τη νέα φάση της ΔΗΜΑΡ και να βγάλουμε συμπεράσματα από την παρουσία μας στην κυβέρνηση. Πρέπει να επιστρέψουμε στην κοινωνία. Η θέση μας είναι δίπλα στους πολίτες και την κοινωνία που φτωχοποιείται.
Δίπλα σ’ αυτούς που δεν καταφέραμε να υπερασπιστούμε όσο θέλαμε μέσα από την κυβέρνηση και περιμένουν ακόμα να ακούσουν προτάσεις που θα λειτουργούν υπέρ της κοινωνίας. Πρέπει με την πολιτική μας να στηρίξουμε τα εκατομμύρια των πολιτών που πλήττονται καθημερινά από την πρωτοφανή οικονομική, πολιτική και πολιτισμική κρίση η οποία, όπως φαίνεται πλέον καθαρά, δεν ξεπερνιέται με επιλογές «σκληρής» λιτότητας.
*Δημοσιογράφος, μέλος Κ.Ε. της Δημοκρατικής Αριστεράς
