Serge Halimi
«Η εμπειρία είναι δύσκολο σχολείο, αλλά κανένα άλλο δεν μπορεί να διδάξει τους ηλίθιους». Έχοντας πεθάνει το 1790, ο Βενιαμίν Φραγκλίνος, εφευρέτης του αλεξικέραυνου, δεν θα μπορούσε να έχει προβλέψει την ύπαρξη της Ευρωπαϊκής Ένωσης… Μιας Ε.Ε. που, όσες εμπειρίες κι αν αποκομίζει, δεν διδάσκεται.
Όταν ζητήθηκε η γνώμη τους, οι λαοί απέρριψαν τις συμφωνίες ελεύθερου εμπορίου. Κι όμως, το Ευρωκοινοβούλιο ψήφισε μια καινούργια Συνθήκη, αυτήν τη φορά με τον Καναδά. Τα άρθρα της θα τεθούν σε εφαρμογή πριν γίνει η επικύρωσή της από τα εθνικά Κοινοβούλια. Μια δεύτερη περίπτωση θα έπρεπε να είχε διδάξει τους ηλίθιους, ακόμα και τους πιο ξεροκέφαλους. Σε αφαίμαξη από τον Μάιο του 2010 από τις βίαιες «θεραπείες» του Eurogroup, της ΕΚΤ και του ΔΝΤ, η Ελλάδα κινδυνεύει για μια ακόμη φορά από στάση πληρωμών.
Κι όμως, ακάθαρτες σύριγγες βυθίζονται σ’ ένα κορμί βασανισμένο από αιματώματα, αναμένοντας εάν η γερμανική Δεξιά θα αποφασίσει να διώξει την Αθήνα από το νοσοκομείο-στρατόπεδο της Ευρωζώνης. Χρειάζεται κι άλλο παράδειγμα; Οι κοινωνικοί πόροι είναι συμπιεσμένοι σε πολλές ευρωπαϊκές χώρες, οι οποίες ανταγωνίζονται σε φαντασία προκειμένου να πληρώσουν λιγότερα τους ανέργους και να σταματήσουν να παρέχουν ιατρική φροντίδα στους ξένους. Την ίδια στιγμή, όλοι συμφωνούν στην αύξηση των στρατιωτικών δαπανών ώστε να αντιμετωπίσουν τη… «ρωσική απειλή», παρ’ όλο που ο προϋπολογισμός για την άμυνα της Ρωσίας αντιστοιχεί σε λιγότερο από το ένα δέκατο εκείνου των ΗΠΑ.
Μήπως ο πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, Ζαν-Κλωντ Γιουνκέρ, κατάφερε να κάνει μια διαφορετική ιεράρχηση των προτεραιοτήτων; Εμπνεόμενος από τη σοφία του φίλου του Φρανσουά Ολάντ, ανακοίνωσε ότι δεν θα διεκδικήσει δεύτερη θητεία. Όταν αναλάμβανε τη θέση του, είχε προειδοποιήσει ότι η Επιτροπή του θα ήταν «η Επιτροπή της τελευταίας ευκαιρίας». Όμως, σήμερα, αφιερώνει «πολλές ώρες την ημέρα για να σχεδιάσει την έξοδο ενός κράτους μέλους». Κατανοούμε τον αναστεναγμό του: «δεν πρόκειται για επάγγελμα του μέλλοντος».
Το 2014, ο κ. Γιουνκέρ, υποψήφιος της Δεξιάς, μέχρι τότε γνωστός για την υποστήριξή του στον φορολογικό παράδεισο που είναι το Λουξεμβούργο, έγινε πρόεδρος της Κομισιόν χάρη στην υποστήριξη και της πλειοψηφίας των σοσιαλιστών ευρωβουλευτών. «Δεν ξέρω τι μας ξεχωρίζει», παραδεχόταν εκείνη την εποχή ο σοσιαλδημοκράτης συνυποψήφιός του, Μάρτιν Σουλτς. «Ο κ. Σουλτς συμφωνεί σε μεγάλο βαθμό με τις ιδέες μου», παραδεχόταν με τη σειρά του ο κ. Γιουνκέρ. Μια τέτοια ιδεολογική εγγύτητα εξηγεί την ψήφο στις 15 Φεβρουαρίου για τη συμφωνία ελευθέρου εμπορίου με τον Καναδά: η πλειοψηφία των σοσιαλδημοκρατών ευρωβουλευτών συντάχθηκε με τους νεοφιλελεύθερους.
Όσον αφορά την Ελλάδα, η γερμανική άρνηση να συζητήσει το –μη βιώσιμο– ύψος του χρέους της Αθήνας, βρήκε στήριξη από τη γαλλική σοσιαλιστική κυβέρνηση. Και, με μια αλαζονεία πολύ κοντά στο φανατισμό, από τον πρόεδρο του Eurogroup, Γέρουν Ντάισελμπλουμ, έναν Ολλανδό Εργατικό.
Κατά τη διάρκεια των προεκλογικών περιόδων, γίνεται συχνά λόγος για «αναπροσανατολισμό» της Ε.Ε. Η πρόθεση είναι αξιέπαινη, καλό όμως θα ήταν να έχει οδηγό της την… εμπειρία. Αυτή θα μας επιτρέψει να αναγνωρίσουμε ποιοι είναι εκείνοι που πάνω τους δεν μπορούμε να στηριχτούμε. Ώστε να αποφύγουμε μια νέα απογοήτευση, σ’ ένα μέτωπο από το οποίο εξαρτώνται και όλα τα υπόλοιπα.
Από τη Monde Diplomatique / Μετάφραση Βάλια Καϊμάκη
Via : tvxs.gr
