Μια χώρα που φθίνει

Υπάρχει (και) μια φυσική κατάρρευση: Ο οικονομικά μη ενεργός πληθυσμός της χώρας, με βάση τα επίσημα στοιχεία της ΕΛΣΤΑΤ, υπερτερεί πλέον κατά 1.048.061 σε σχέση με τον ενεργό πληθυσμό. Είναι τρομακτικό αν το σκεφτεί κανείς, ότι οι σημερινοί εργαζόμενοι, πρέπει να σηκώσουν το βάρος όχι μόνο του εαυτού τους, αλλά και όσων βρίσκονται εκτός αγοράς εργασίας, που πλέον είναι οι περισσότεροι.

Η αναλογία αυτή ήταν 1 προς 1 το 2010 και έκτοτε άρχισε να αντιστρέφεται. Το 2011 ο οικονομικά μη ενεργός πληθυσμός είχε 478.226 περισσότερα άτομα στις τάξεις του (4.385.932) από τους εργαζομένους που ανέρχονταν σε 3.907.686. Το 2012, κατεβήκαμε ένα ακόμη σκαλί, με τους μη εργαζόμενους να είναι περισσότεροι κατά 1.000.000 και να ανέρχονται σε 4.690.163.

Αλλά ας μην μπλέξουμε με τους αριθμούς. Είναι προφανές ότι υπάρχει ένα οξύτατο δημογραφικό πρόβλημα το οποίο, μαζί με τη μείωση της απασχόλησης και την αύξηση των συνταξιοδοτήσεων, δημιουργεί μια εκρηκτική οικονομική και κοινωνική κατάσταση. Δεν χρειάζονται επιστημονικές αναλύσεις και εξηγήσεις για να αντιληφθεί κανείς τι σημαίνει αυτό για το ασφαλιστικό σύστημα και την κοινωνική συνοχή.

Υπογεννητικότητα, μετανάστευση, ανεργία και συνταξιοδοτήσεις αυξάνονται, το προσδόκιμο ζωής μεγαλώνει, ο πληθυσμός γερνάει, η απασχόληση μειώνεται και αυτό που έτσι κι αλλιώς αποτελούσε πρόβλημα για όλες τις χώρες της Δύσης, το δημογραφικό, στην περίπτωσή μας γίνεται μια πραγματική βόμβα που μπορεί, εύκολα, να διαλύσει τη χώρα.

Με βάση πρόσφατα στοιχεία της Ελληνικής Στατιστικής Αρχής η μέση ηλικία του μόνιμου πληθυσμού της Ελλάδας είναι 41,9 έτη, ενώ, για παράδειγμα, η γειτονική Τουρκία έχει, με βάση άλλες έρευνες, μέση ηλικία 27,5 χρόνια. Η Eurostat είχε προβλέψει, πριν από την κρίση, ότι το 2050 ένας στους τρεις Ελληνες θα είναι πάνω από 65 χρόνων και είναι πιθανό ότι αυτός ο δείκτης θα έχει στο μεταξύ επιδεινωθεί.

Ο πληθυσμός μας μειώθηκε τo 2012 κατά 5,5%, σε αντίθεση με την Ευρωπαϊκή Ενωση όπου ο πληθυσμός αυξήθηκε κατά μέσο όρο 2,2%. Ειδικότερα, ο πληθυσμός της Ελλάδας, σύμφωνα με τη Eurostat, μειώθηκε κατά 60.500 και την 1/1/2013 έφτασε τους 11.161.000 κατοίκους. Μέσα στο 2012 στην Ελλάδα γεννήθηκαν 100.400 παιδιά, ενώ καταγράφηκαν 116.700 θάνατοι και την ίδια περίοδο εγκατέλειψαν τη χώρα περισσότεροι από 44.000 άνθρωποι. Η στατιστική είναι χρήσιμη απλώς για να θυμόμαστε ότι οι αριθμοί δεν βγαίνουν σε ό,τι αφορά τη βιωσιμότητα της χώρας. Οταν γεννιούνται λιγότεροι από αυτούς που πεθαίνουν και όταν εργάζονται λιγότεροι από εκείνους που δεν εργάζονται, τότε πολύ απλά μιλάμε για μια χώρα που φθίνει.

Η ηλικία του πληθυσμού έχει να κάνει με τον οικονομικό δυναμισμό κάθε λαού και τις προοπτικές του, αλλά στη συγκεκριμένη συγκυρία αυτή η παράμετρος αναδεικνύει γιατί δεν έχουμε καμία πιθανότητα σωτηρίας παρά μόνο ως κομμάτι του ευρωπαϊκού συνόλου, αφού μόνο έτσι μπορούμε να βρούμε λύσεις που να στηρίζονται σε πολιτικές αποφάσεις και όχι στα νούμερα.

Η ανεργία είναι εφιαλτική ειδικά για τους νέους ανθρώπους που αναζητούν διέξοδο εκτός συνόρων ή συντηρούνται από τους γονείς τους εδώ. Η δημιουργία οικογένειας έχει γίνει πλέον επικίνδυνη αποστολή ακόμη και για όσους έχουν κάποια απασχόληση λόγω της ανασφάλειας, της αβεβαιότητας και των χαμηλών απολαβών. Κάθε μήνα αυξάνονται οι απλήρωτοι εργαζόμενοι του ιδιωτικού τομέα που δεν λογίζονται ως άνεργοι και συνεχώς πέφτουν οι μισθοί φτάνοντας πλέον στα 300 και τα 400 ευρώ για νέους επιστήμονες που το αποδέχονται προκειμένου να υπάρξουν.

Οι δημόσιοι υπάλληλοι, βλέποντας τις αποδοχές τους να μειώνονται και την πίεση να αυξάνει, καταφεύγουν μαζικά στη συνταξιοδότηση, αφού το κράτος το επιτρέπει και το ενθαρρύνει. Οι εφημερίδες δημοσιεύουν κάθε εβδομάδα ρεπορτάζ του είδους πώς να πάρετε σύνταξη στα 55, ποιοι δικαιούνται εδώ και τώρα πρόωρη σύνταξη, αδράξτε την τελευταία ευκαιρία για εφάπαξ κοκ. Αυτό σημαίνει ότι η πολιτεία έχει επιλέξει τη συρρίκνωση του Δημοσίου μέσω συνταξιοδοτήσεων και όχι απολύσεων, με αποτέλεσμα να επιβαρύνεται ακόμη περισσότερο ένα ασφαλιστικό σύστημα που έτσι κι αλλιώς καταρρέει, λόγω της υπερφόρτωσής του και της γενικευμένης στάσης πληρωμής εισφορών.

Καμία σοβαρή συζήτηση δεν γίνεται για την ανασυγκρότηση της παραγωγικής βάσης, πιο σωστά, για τη δημιουργία μιας νέας παραγωγικής βάσης, ενώ το φοροαμόκ και η έλλειψη ρευστότητας, σε συνδυασμό με την αιώνια γραφειοκρατία και μια σειρά διοικητικών παραλογισμών, περιορίζουν όλο και περισσότερο το «επιχειρείν». Επενδύσεις δεν πρόκειται να έρθουν σε μια χώρα που αλλάζει φορολογικούς κανόνες κάθε μήνα, που υπάρχει τόση καθυστέρηση στην απονομή δικαιοσύνης, τέτοια δυσλειτουργία του κράτους και ένα εικονικό τραπεζικό σύστημα σε ό,τι αφορά το άνοιγμα πιστωτικών γραμμών. Επομένως, δεν φαίνεται πώς θα δημιουργηθούν θέσεις εργασίας τώρα και αργότερα αφού δεν έχει καν διαμορφωθεί για να εφαρμοστεί κάποτε ένας εθνικός σχεδιασμός για τη δημιουργία θέσεων εργασίας.

Μια χώρα συνταξιούχων προφανώς και δεν έχει καμία πιθανότητα να αποκτήσει οικονομική υγεία. Το αντιδημοφιλές αυτό θέμα δεν αποτελεί μέρος της πολιτικής αντιπαράθεσης, ούτε καν του δημόσιου προβληματισμού, όμως είναι παρόλα αυτά απολύτως καθοριστικό για το εθνικό μέλλον. Η θα έχουν τη δυνατότητα να δουλέψουν οι άνθρωποι που βρίσκονται σε παραγωγική ηλικία και θα κάνουν παιδιά, εφόσον το επιθυμούν, ή θα πενθούμε για τις συντάξεις που θα μειώνονται διαρκώς είτε πρόκειται για απόμαχους των 50 ετών είτε για 75χρονους που κατέβαλαν εισφορές για δεκαετίες χωρίς να φανταστούν ότι, τελικά, όλο αυτό δεν θα είχε κανένα νόημα.

Και τι απ όλα όσα γίνονται για το καλό μας έχει νόημα και βγάζει κάπου; Οι ηλικιωμένοι έχουν δικαίωμα σε γηρατειά με αξιοπρέπεια, ενώ ακόμη και αν μειωθούν περισσότερο τα εισοδήματά τους δεν πρόκειται να βρει δουλειά το άνεργο παιδί ή εγγόνι τους. Οι 55άρηδες δεν είναι ηλικιωμένοι, αλλά αν απολυθούν από το Δημόσιο δεν πρόκειται να βρουν δουλειά πουθενά, θα καταστραφούν μαζί με τους άλλους. Και οι οδυνηρές διαπιστώσεις που γίνονται στη δύση της ζωής έχουν λιγότερη τραγικότητα από τους διαλόγους με τα μωρά που δεν θα γεννηθούν.

Via : www.athensvoice.gr