Μια πορεία κι έναν καιρό ήταν ένα πακέτο δημοσιονομικών μέτρων που υποσχέθηκε να σε βοηθήσει. Κι όμως δεν τα κατάφερε με την πρώτη. Πίστεψες όμως στους ανθρώπους που το πίστεψαν και πειθήνια καλοδέχθηκες και το επόμενο. Και το επόμενο. Και το επόμενο του προηγούμενου.
Το λεξιλόγιό σου πλουτίστηκε απότομα με οικονομικούς όρους. Χαμένος στην μετάφραση των spreads, θύμωσες για μια στιγμή. Ήταν, τότε, που ανακοινώθηκαν τα μέτρα του δεύτερου πακέτου. Μειώθηκαν τα δώρα σου, τα επιδόματά σου, αυξήθηκε ο ΦΠΑ, μειώθηκαν οι συντάξεις των γονιών σου, ακρίβυναν τα τσιγάρα σου και η τιμή της βενζίνης θύμιζε κάτι από Moët & Chandon. Βγήκες στους δρόμους τον Μάρτιο του 2010. Δύο μήνες μετά, βγήκες πάλι. Πρωτομαγιά, γαρ. Και ξανά στις 5 Μαΐου. Έκτοτε τρεις μάνες κλαίνε τα παιδιά τους. Σε διάρκεια ενός εικοσιτετραώρου ψηφίστηκε από τη Βουλή το Μνημόνιο που υπέγραψε η κυβέρνηση με την Ε.Ε. και το ΔΝΤ προκειμένου να ενεργοποιηθεί ο μηχανισμός στήριξης.
Οι μήνες περνούσαν και οι διεθνείς οίκοι αξιολόγησης υποβάθμιζαν ολοένα τη χώρα και μαζί και την αυτοεκτίμησή σου. Αγανάκτησες, στην κυριολεξία. Ντύθηκες ο εαυτός σου και αποχρωματισμένος κομματικά «πήγες πλατεία». Ω του θαύματος, ήταν πάρα πολλοί σαν κι εσένα, τελικά.
Η υποβάθμιση συνεχίστηκε με αμείωτο ρυθμό και αντιστρόφως ανάλογα με την αγανάκτησή σου. Προστέθηκαν κι άλλες νέες λέξεις στο λεξιλόγιό σου: μεσοπρόθεσμο, πολυνομοσχέδιο.
Ανήμερα της Εθνικής Επετείου, 28 Οκτωβρίου του 2011, παρήλασες με την πλάτη στους επισήμους. Με φρεσκοκουρεμένο το χρέος σου, Παραμονή Χριστουγέννων, προσδοκώντας Ανάσταση νεκρών, είχες δύο επιλογές: δημοψήφισμα ή ψήφο εμπιστοσύνης. Ωστόσο, ο Άγιος Βασίλης σου έφερε νωρίτερα το δώρο σου: μια νέα κυβέρνηση.
Τα υπόλοιπα γνωστά. Καλή χρονιά! Ευτυχισμένο το 2012! Ψήφισες. Ξαναψήφισες. -Φευ! Άλλωστε, είναι αναφαίρετο δικαίωμα.- «Αισίως», φτάνεις στο σημείο μηδέν. Έχεις κλείσει το μαγαζί σου, έχεις μπαλώσει τα προπέρσινά σου ρούχα, κουκουλώνεσαι με κουβέρτες γιατί δεν θα ανάψουν τα καλοριφέρ στην οικοδομή και λες και «Δόξα τω Θεώ, θα μπορούσαμε να είμαστε πολύ χειρότερα». «Που να τρέχουμε τώρα στις πορείες; Δεν πάμε για καφέ καλύτερα;» Ταυτίζεσαι με το μαύρο πρόβατο, μόνο που επιλέγεις -για παρέα- το λύκο.
Ήταν μόλις λίγα χρόνια πριν που άρχισες να χάνεις την ταυτότητά σου.
Θυμήσου.
Όχι, δεν είναι προστακτική.
Είναι προτροπή.
Αν όχι τώρα, πότε; Αν όχι εμείς, ποιος;
Από την Γεωργία Μαρτίκα για το Κάθε Μέρα
