«Το όνομά μου είναι Λαμίγια Χάτζι Μπασάρ. Είμαι ένα κορίτσι Γεζίντι από το χωριό Κόσο του Σιντζάρ, στο Ιράκ. Ημουν, όπως χιλιάδες γυναίκες και κορίτσια Γεζίντι, αιχμάλωτη του Daesh (“Ισλαμικού κράτους”). Kατάφερα να επιζήσω για να γίνω η φωνή της κοινότητάς μου, όλων αυτών που δεν έχουν φωνή».
Ετσι λιτά όσο και συγκλονιστικά η 19χρονη, βραβευμένη με το Βραβείο Ζαχάροφ 2016, ξεκίνησε τη συνέντευξή της στην «Εφ.Συν.», στο πλαίσιο του σεμιναρίου για την Ενδυνάμωση των Γυναικών, που οργάνωσε το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο με την ευκαιρία της Παγκόσμιας Ημέρας της Γυναίκας.
Σαν να αφηγείται τη ζωή κάποιου άλλου, μιλά ήρεμα, ελέγχοντας κάθε της λέξη και χειρονομία, για τους συγγενείς της που δολοφονήθηκαν μπροστά στα μάτια της, για την απαγωγή της από τους εξτρεμιστές, για την αγορά σκλάβων του σεξ της Μοσούλης όπου την έσυραν, για τις πολλές φορές που την πούλησαν σε μαχητές, για τους συστηματικούς βιασμούς και την κακοποίηση που γνώρισε επί 20 μήνες έως ότου καταφέρει να αποδράσει τον περασμένο Απρίλιο.
Πριν καν αναρρώσει από τον σοβαρό τραυματισμό της από νάρκη και κυρίως από τη βαθιά ανοιχτή πληγή των φρικαλεοτήτων που γνώρισε, η Λαμίγια Χάτζι Μπασάρ, ένα παιδί θωρακισμένο πίσω από τη φαινομενική ψυχραιμία του, έγινε σύμβολο του αγώνα της κοινότητας των Γεζίντι αλλά και του ψυχικού σθένους των γυναικών που γνωρίζουν την πιο ακραία βία του πολέμου.
• Ποια σκέψη σάς κρατούσε όλους αυτούς τους μήνες της αιχμαλωσίας;
Ζήσαμε τρομακτικά πράγματα. Αλλά ποτέ δεν συμβιβάστηκα. Πέντε φορές προσπάθησα να αποδράσω πριν τελικά τα καταφέρω. Και το μόνο που σκεφτόμουν ήταν να μπορέσω να επιζήσω για να πω στον κόσμο όσα κάνουν στον λαό μου, στις γυναίκες και τα παιδιά του.
Θέλησαν να μας τελειώσουν: δεν τα κατάφεραν και ζήσαμε για να πούμε την αλήθεια. Αυτό με κράταγε: να φέρω τη φωνή αυτών των ανθρώπων που έχουν υποστεί τόσες διακρίσεις, διώξεις, σφαγές σε χώρους όπως το Ευρωκοινοβούλιο ώστε επιτέλους να ακουστεί.
• Από το βήμα του Ευρωκοινοβουλίου επαναλάβατε την απογοήτευσή σας από τη στάση της διεθνούς κοινότητας απέναντι στους Γεζίντι.
Αυτή δεν ήταν η πρώτη γενοκτονία κατά των Γεζίντι. Oι Γεζίντι στο Ιράκ υποφέρουμε επί αιώνες από τέτοιες φρικαλεότητες και εγκλήματα. Η επίθεση του «Ισλαμικού κράτους» τον Αύγουστο του 2014 ήταν μια προσχεδιασμένη επιχείρηση εξόντωσης μιας ολόκληρης κοινότητας, και αυτό είναι γενοκτονία. Αλλά κανείς δεν μας προστάτεψε. Ολοι παρακολουθούσαν απαθείς όσα χρειάστηκε να υπομείνουμε.
• Είναι το Βραβείο Ζαχάφορ που μοιραστήκατε με τη Νάντια Μουράντ ένα είδος αντίβαρου σε αυτή την αδιαφορία;
Είναι μια ηθική αναγνώριση και ένα απτό δείγμα στήριξης για να συνεχίσουμε να αγωνιζόμαστε ακόμη πιο αποφασιστικά. Αλλά δυστυχώς δεν έχουν υπάρξει λύσεις.
Κάπου 3.500 γυναίκες και παιδιά είναι ακόμη αιχμάλωτοι και συνεχίζουν να πωλούνται στα σκλαβοπάζαρα. Οσες απελευθερώνονται είναι γιατί μόνες τους βρίσκουν το κουράγιο να ξεφύγουν από τους δεσμώτες τους κι όχι ως αποτέλεσμα κάποιας στρατιωτικής επιχείρησης.
Πολλά από τα χωριά μας βρίσκονται ακόμα στην κατοχή του «Ισλαμικού κράτους» και πολλοί Γεζίντι είναι είτε εσωτερικά εκτοπισμένοι είτε στην προσφυγιά.
Κανένας από τους εξτρεμιστές δεν έχει οδηγηθεί στη Δικαιοσύνη. Ούτε έχει συσταθεί κάποιο διεθνές δικαστήριο για αυτά τα εγκλήματα. Κανείς δεν κάνει κάτι για όλα αυτά.
• Τι μήνυμα θα στέλνατε στους περισσότερους από 2.000 Γεζίντι που βρίσκονται εγκλωβισμένοι στην Ελλάδα;
Θέλω να ξέρουν ότι γνωρίζουμε τη δυσχερή θέση τους και πόσο υποφέρουν. Και πως σε κάθε συνάντηση που έχω στην Ευρώπη προσπαθώ να φέρω το θέμα των Γεζίντι και τη μάχη των προσφύγων. Ελπίζω πως η Ε.Ε. θα επιταχύνει τη διαδικασία μετεγκατάστασής τους.
• Οι Γεζίντι είστε μια ενδογαμική κοινότητα στενά δεμένη με τα εδάφη σας, όπου βρίσκονται και οι τόποι λατρείας σας. Αλλά ο πόλεμος σας έχει αναγκάσει να διαφύγετε και να σκορπιστείτε σε κάθε γωνιά του πλανήτη. Πώς βλέπετε το μέλλον της κοινότητάς σας;
Οι Γεζίντι χρειάζονται διεθνείς εγγυήσεις για να επιστρέψουν στις εστίες τους. Αν δεν υπάρξει διεθνής προστασία σε περιοχές του Ιράκ, δεν μπορούν να επιστρέψουν γιατί δεν εμπιστεύονται τις τοπικές δυνάμεις.
Πιστεύω ότι η Ευρώπη μπορεί να προσφέρει τέτοιες εγγυήσεις ώστε να γίνει εφικτή η επιστροφή τους. Αλλιώς θα πρέπει να τους βοηθήσει να φύγουν από τη χώρα όλοι γιατί δεν υπάρχει μέλλον για τους Γεζίντι στο Ιράκ χωρίς προστασία.
Υπάρχει πάντα ο κίνδυνος μια νέα ριζοσπαστική ομάδα σαν το «Ισλαμικό κράτος» να εμφανιστεί και να μας επιτεθεί ξανά.
• Και για το δικό σας το μέλλον τι ονειρεύεστε;
Κάποτε πήγαινα σχολείο και ήθελα να γίνω δασκάλα. Αλλά ήρθε το Daesh, η ομηρία μου, και όλα χάθηκαν. Πλέον δεν σκέφτομαι τον εαυτό μου ή το προσωπικό μου μέλλον.
Πολλά μέλη της οικογένειάς μου είναι ακόμη στην αιχμαλωσία, ο λαός μου υφίσταται απίστευτες φρικαλεότητες, όλη μου η κοινότητα βρίσκεται σε κίνδυνο. Τώρα πια το μόνο που θέλω είναι να παλέψω για τα ανθρώπινα δικαιώματα και να αγωνιστώ για τον λαό μου.
Via : www.efsyn.gr
