του Ριχάρδου Σωμερίτη.
Για ένα διάστημα αρκετών εβδομάδων απουσίασα από τη στήλη. Επισήμως, ζήτησα «άδεια». Η αλήθεια όμως είναι πολιτική. Την συνοψίζει ένα ερώτημα : Η «Μ» άλλαξε, ή εγώ;
Όσοι έχουν την καλοσύνη να με παρακολουθούν, γνωρίζουν ότι τον Νοέμβρη του 2011 παραιτήθηκα από το «Βήμα» για λόγους προσωπικούς, αλλά και γιατί διαπίστωνα ότι η εφημερίδα αυτή άλλαζε και αυτό με προβλημάτιζε. Έχασα τότε σχεδόν το μισό μηνιαίο εισόδημά μου, όπως είκοσι χρόνια πριν και για ανάλογους λόγους είχα χάσει ένα 20% παραιτούμενος από την «Καθημερινή». Η αρθρογραφία μου στη «Μ» (από την πρώτη ημέρα) είναι απολύτως εθελοντική.
Με την κρίση που ξέσπασε στις 11 του Ιούνη και το πραξικόπημα Σαμαρά, το «μαύρο» στην ΕΡΤ και την δυστυχώς καθυστερημένη απόφαση της ΔΗΜΑΡ να μην προσυπογράψει το πραξικόπημα αυτό κι ας αναγκάστηκε, πριν, πατριωτικά, να προσυπογράψει τόσα άλλα (ιθαγένεια, αντιρατσιστικό, αιφνίδιες αλλαγές στη διοίκηση), διαπίστωσα ότι χωρίς καμιά προηγούμενη συζήτηση, η «Μ» μετατράπηκε σε μαχητικό όργανο αντιπολίτευσης προς την ηγεσία της Δημοκρατικής Αριστεράς. Θα σημειώσω για την ιστορία ότι η ΔΗΜΑΡ, σε αντίθεση με το ΠαΣοΚ, τη ΝΔ και εν μέρει τον ΣΥΡΙΖΑ, δεν έχει καμιά ευθύνη για τα όσα προβλήματα της ΕΡΤ που ΔΕΝ πρόκειται να λύσει ο νόμος-εξάμβλωμα που ψηφίστηκε την περασμένη εβδομάδα.
Σε αντίθεση με άλλους φίλους, δεν είμαι μέλος της ΔΗΜΑΡ, αλλά συμφωνώ με τη δραματική της απόφαση να μην πάρει μέρος στη νέα κυβέρνηση και τις προάλλες να μην ψηφίσει τον νόμο Καψή. Μια κυβέρνηση που, με την εξέλιξη του Βενιζέλου, είναι πια ξεκάθαρα κεντροδεξιά και λόγω Σαμαρά και συνεργατών του με ακροδεξιές «ιδεολογικές» τάσεις. Και συμφωνώ επίσης (δέχομαι την αντίφαση) με την πρόθεσή της να μην προκαλέσει χάος στις σχέσεις της χώρας μας με την Ευρωπαϊκή Ένωση.
Ερώτημα, όμως: Πέρα από το μνημόνιο, χρειάζεται η χώρα ένα κόμμα αριστερό, ευρωπαϊκό και δημοκρατικό, ή πρέπει να παραδοθεί αμαχητί στη σκληρή δεξιά και την ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ (ας μην ξεχνάμε ότι οι εκλογείς του έχουν αριστερή και κεντροαριστερή προέλευση); Ο κάθε υποψήφιος μικροσωτήρας -ας μην αναφέρουμε ονόματα…- μας προτείνει πρώτα τον εαυτό του, δεύτερον τις «κεντροαριστερές δυνάμεις» (ποιές;) και τρίτον, την άμεση ή έμμεση υποταγή στον Σαμαρά. Μερικοί ανακάλυψαν μάλιστα (τώρα!) το παντέρμο ΠαΣοΚ, που περιφέρεται από δάνειο σε δάνειο και από πολιτική σε πολιτική. Με έναν αντιπρόεδρο της κυβέρνησης-υπουργό εξωτερικών, που για μιαν ακόμα φορά άφησε τον υπόλογο για το μακεδονικό αδιέξοδο πρωθυπουργό του να επαναλαμβάνει τα στείρα βέτο του.
Σε αντίθεση με μερικούς φίλους, δεν είμαι καφετζού για να προδικάσω με κωμική σιγουριά το μέλλον. Μπορώ όμως να προδικάσω ότι χωρίς μια
δημοκρατική σοσιαλιστική αριστερά, χώρα και λαός θα χάσουν πολλά. Δεν μου προξενούν εντύπωση οι δημοσκοπήσεις. Εντύπωση μου προξενεί το πάθος της κριτικής που όλα τα ΜΜΕ ασκούν σε βάρος της ΔΗΜΑΡ και προσωπικά στον Κουβέλη. Γιατί κάτι σημαίνει.
Μολοντούτο, ξαναγυρίζω σήμερα σε αυτή τη στήλη. Χωρίς να ζητήσω από κανέναν να με «αμνηστεύσει» για τις απόψεις που καθημερινά διατύπωσα στη σελίδα μου στο FB και χωρίς να αμνηστεύσω κανέναν από όσους, κυρίως αλλού, αποπειράθηκαν να με υποβιβάσουν, καταγγέλλοντάς με για… συριζικές προθέσεις!
Ο Ριχάρδος Σωμερίτης είναι δημοσιογράφος
via http://www.metarithmisi.gr/el/readText.asp?textID=20810&sw=1680
