του Παναγιώτη Κουτσοπίνη
Αποτύχαμε στην προσπάθεια όταν καλόπιστα και με ανιδιοτέλεια προσήλθαμε να συνδημιουργήσουμε την Δημοκρατική Αριστερά … Ένα διαφορετικό πολιτικό οργανισμό, ένα κόμμα των μελών και ανοιχτό στην κοινωνία, ένα κόμμα μιας σύγχρονης ανανεωμένης και ανανεούμενης αριστεράς…
Οι μηχανισμοί των επαγγελματιών της πολιτικής, οι κάθε λογής αριβίστες της πολιτικής, οι έχοντες άμεση ή έμμεση πρόσοδο ασχολούμενοι με την πολιτική, αυτοί που είχαν «ένσημα ευδόκιμης υπηρεσίας σε νεοσταλινικού τύπου κομματικούς σχηματισμούς», οι χειροκροτητές της κάθε ευκαιριακής «ηγετικής ομάδας» με σκοπό την κομματική τους ανέλιξη και το επαγγελματικό τους βόλεμα, όλοι αυτοί και οι «πεφωτισμένοι ηγέτες και ηγετίσκοι» απαξίωσαν το ελπιδοφόρο εγχείρημα της ΔΗΜ.ΑΡ και την κατέστησαν περιφερόμενη «πολιτική σφραγίδα» για να επιβιώσουν πολιτικά, κοινωνικά και οικονομικά ορισμένοι αποδεδειγμένα και κατά συρροή «πολιτικά ατάλαντοι και οργανωτικά ανεπαρκείς».
Προσωπικά οφείλω μια συγνώμη σε όλες αυτές και σε όλους αυτούς που δείχνοντας εμπιστοσύνη στο πρόσωπό μου, στην προσωπική, κοινωνική και επαγγελματική μου διαδρομή, το αξιακό σύστημα ζωής που πρεσβεύω, στο όποιο κοινωνικό έρεισμα τυχόν διαθέτω και στην όποια ικανότητα πολιτικής εκτίμησης καλλιέργησα, επηρεάστηκαν από την στράτευσή μου στην Δημοκρατική Αριστερά και ακολούθησαν σε αυτό το ταξίδι που άρχισε ελπιδοφόρα και κατέληξε με μεγάλες τραυματικές εμπειρίες και ποικιλόμορφες απώλειες. Σε όλες και όλους ένα μεγάλο «ΣΥΓΝΩΜΗ».
Το ερώτημα και το πολιτικό διακύβευμα εδώ και πολλά χρόνια είναι και παραμένει:
Θα μπορέσουμε να δημιουργήσουμε τον πολιτικό οργανισμό της σύγχρονης αριστεράς που έχει ανάγκη ο τόπος σήμερα για να αντιμετωπίσει το πολύπλοκο και απαιτητικό αύριο ; …
Με το μέτωπο ψηλά και τα χέρια καθαρά θα ξαναπιάσουμε το νήμα.
