του Λάμπρου Τσουκνίδα
Είναι μάλλον αμφίβολο, ο 44χρονος Πέδρο Κουεζάντα, μετανάστης από τη Δομινικανή Δημοκρατία, πατέρας πέντε παιδιών, αμέσως μόλις κέρδισε 338 εκατομμύρια δολάρια στην αμερικανική λοταρία, να έσπευσε να παρακολουθήσει στο twitter τον λογαριασμό του δυσπρόφερτου επικεφαλής του Eurogroup Γερούν Ντέισελμπλουμ για να καταλάβει τι ακριβώς πρέπει να κάνει με τις αποταμιεύσεις του.
Και όμως, αν, εκτός από τα social media των κατʼ όνομα και τίτλο υπευθύνων, μπει στον κόπο να παρακολουθήσει μερικές δηλώσεις τους στα παραδοσιακά media, θα αντιλαμβανόταν αυτό που ήδη βιώνουν οι δήμοι της Κύπρου, που ψάχνουν τα χρήματα των κρατικών επιχορηγήσεων ακριβώς όπως τα πανεπιστήμια αναζητούν τις κουρεμένες χορηγίες των ερευνητικών τους προγραμμάτων: ότι δηλαδή, ακόμα και αν δεν ανήκεις στην κατηγορία των ολιγαρχών που ξεπλένουν χρήμα, οφείλεις να απευθύνεσαι σε μια στρατιά λογιστών και οικονομικών συμβούλων για να διαχειριστείς την αποταμίευσή σου ως επένδυση…
Βέβαια, αφού εισπράξει 152 εκατομμύρια (μετά την καταβολή των ομοσπονδιακών φόρων) και αγοράσει το αυτοκίνητο των ονείρων του -γιατί αυτά είναι τα όνειρα που μαθαίνει το american way of life σε έναν φτωχό μετανάστη ντελιβερά-, ο Πέδρο Κουεζάντα δεν θα προβληματιστεί ιδιαίτερα -για την ακρίβεια, θα προβληματιστεί λιγότερο από πριν- που στην αχανή χώρα του η κοινωνική ασφάλιση είναι όνειρο θερινής νυκτός. Θα προσλάβει μια εταιρία συμβούλων και θα περιμένει (αλλά αυτό δεν το ξέρει ακόμα) την επόμενη κρίση, το επόμενο κούρεμα για να ψυχανεμιστεί ότι στο νέο μοντέλο καπιταλισμού η ιδιοκτησία δεν είναι τόσο ιερή αν είσαι μικρός και ασθενής – κράτος, λαός, άτομο…
Το νέο μοντέλο «αποταμίευσης – επένδυσης» που επιβάλλεται και που ούτε καν οι Γερμανοί καταθέτες δεν πιστεύουν ότι θα έχει όριο τα 100.000 ευρώ, θέλει ανθρώπους με το τάμπλετ, το κινητό, τον φορητό δικτυωμένα σε σελίδες οικονομικών συμβούλων, στοιχείων τραπεζών και χρηματιστηρίων, θέλει ανθρώπους που θα κινούνται με το κομπιουτεράκι στο χέρι. Και μη σπεύσει κανείς να φανταστεί πως αυτή είναι η συμπεριφορά όποιου θα έχει τη δυνατότητα να διαθέτει καταθέσεις. Και όλοι οι υπόλοιποι, με τους μισθούς Βουλγαρίας, Ρουμανίας και Λετονίας που προοιωνίζεται το εργασιακό και μισθολογικό μοντέλο των Μνημονίων, το ίδιο θα κληθούν να κάνουν: αναζητώντας κάθε μέρα το σούπερ μάρκετ που θα έχει προσφορές σε -παρεμπιπτόντως: αμφίβολης προέλευσης- αλλαντικά, υπολογίζοντας πόσα χρήματα θα εξοικονομήσουν αν αγοράσουν την τάδε εφημερίδα με το κουπόνι της δείνα εταιρείας πετρελαιοειδών ή μετέχοντας στην κληρωτίδα του τάδε ραδιοσταθμού για ένα δείπνο, μια συναυλία, ένα βιβλίο.
Διότι, εκτός από τον άρτον ημών τον επιούσιον, χρειάζεται και λίγη πνευματική τροφή συν κάποια θεάματα για να αντέχεται ο βίος τούτος. Άσε που καθένας ατομικά θα κληθεί να υπολογίζει πού «παίζει» το ασφαλιστικό του ταμείο ώστε να ξέρει μήπως τυχόν, διεκδικώντας λ.χ. την επιβολή του προβλεπόμενου από τον νόμο θηριώδους προστίμου στην «χ» εταιρεία που ρύπανε τη θάλασσά του, αλλά, ωιμέ, έχει μετόχους τα ασφαλιστικά ταμεία, κινδυνεύει να μείνει χωρίς ιατροφαρμακευτική περίθαλψη και σύνταξη…
Με το κομπιουτεράκι στο χέρι, μόνος του ο καθένας, μακριά από κάθε συλλογική διαδικασία σαν αυτές που έφεραν τις αλλαγές μες στους αιώνες: αυτό είναι το νέο μοντέλο επιβίωσης. Νέο; Τόσο που αν του αφαιρέσεις τα τεχνολογικά γκατζετάκια σε στέλνει κάτι χιλιάδες χρόνια πριν, στο «Έπος του Γκίλγκαμες», να δεις από πόσο παλιά συνήθιζαν οι ηγεμόνες να παίρνουν στο κρεβάτι τους τις γυναίκες την πρώτη νύχτα του γάμου τους. Ο ρεαλισμός της εποχής το επέβαλλε. Μέχρι που κάποιοι είπαν «όχι»…
Via : www.avgi.gr
