του Παντελή Μπουκάλα
Εκ παραδόσεως οι μεμψίμοιροι κατηγορούν την ελληνική πολιτεία για ανοργανωσιά και απουσία συνέχειας. Η αμέθοδη δράση της, λένε, την οδήγησε σε μια παράσταση τέτοιας διάρκειας που ουδείς πρωτοπόρος σκηνοθέτης θα την ονειρευόταν· το «Απόψε αυτοσχεδιάζουμε» παίζεται στην κρατική σκηνή από τη λήξη του Πολέμου και έπειτα. Και δεν πρόκειται να κατέβει λόγω κόπωσης ή πλήξης. Δεν θα μας αρπάξει λοιπόν την πρωτιά η «Ποντικοπαγίδα» της Αγκαθα Κρίστι, που παίζεται στο Λονδίνο από το 1952.
Συνομήλικη της ανοργανωσιάς, επιμένουν οι τιμητές, είναι η απουσία ενός άθραυστου νήματος στον κρατικό μηχανισμό που θα του επέτρεπε να λειτουργεί απερίσπαστος από τις κυβερνητικές εναλλαγές. Αντίθετα, όντας λάφυρο των κυβερνώντων, καταντάει χαμαιλέων, προσαρμοζόμενος στο χρώμα του κομματικού λαβάρου που κάθε φορά υψώνεται σαν ισότιμο (ή υπέρτερο) της σημαίας. Και επειδή κάθε κάλπη γεννάει νέες «ανάγκες», σχηματίστηκε ένα κράτος-μαμούθ, για τη δημιουργία του οποίου πάντως Ν.Δ. και ΠΑΣΟΚ νίπτουν τας χείρας τους, απειλώντας με εξάντληση τον Μαραθώνα. Σωστά. Μόλις προχθές ιδρύθηκαν τα δύο κόμματα. Και μόλις χθες πρωτοανέλαβαν εξουσία. Κι ακόμα πιο σωστά μοίρασε τις ευθύνες ο πρωθυπουργός, που διέγνωσε ότι «τα μεγαλύτερα λάθη τα έκαναν στους δρόμους και στα πεζοδρόμια εκείνοι που ποτέ δεν κυβέρνησαν». Να εννοεί άραγε τα συλλαλητήρια επί Μακεδονικού, τις λαοσυνάξεις για την ταυτότητα ή τις κινητοποιήσεις των ταξιτζήδων υπό την ηγεσία του γαλάζιου κ. Λυμπερόπουλου και με υπαρχηγούς τον τότε Ν.Δ. κ. Μανώλη και τον μετέπειτα Ν.Δ. κ. Γεωργιάδη;
Και οι δύο μομφές πάντως είναι άστοχες και άδικες. Και συνέχεια διακρίνει το ελληνικό κράτος (η συνέχεια του κόμματος-κράτους, απόγονου της πόλης-κράτους) και εμπνευσμένα είναι τα οράματά του και λεπτομερώς επεξεργασμένα τα προγράμματά του. Το καλύτερα δουλεμένο σχέδιό του επιγράφεται «Ελληνικό Καλοκαίρι». Και, για να μη διαταραχθεί το συνεχές, αυτό ακριβώς παρέδιδε (μαζί με τις γνωστές «στάχτες») κάθε κυβέρνηση στη διάδοχό της, εντός φακέλου φέροντος τα ελληνικά χρώματα. «Ελληνικό καλοκαίρι». Σχεδόν πεντάμηνο, λόγω της κλιματικής αλλαγής, για την οποία ευθύνονται οι μανιακοί των δρόμων και των πεζοδρομίων, με το κυκλοφοριακό κομφούζιο που προκαλούν και τη συνεπαγόμενη υπερέκλυση καυσαερίων. Καλοκαίρι υπαίθριο και χαλαρωτικό, μάρτυς και ο μονίμως λουόμενος κ. Γ. Παπανδρέου. Ενα ακαταμάχητο ψυχοτρόπο. Σε αυτό το λύτρον λύπης πόνταραν όλες οι κυβερνήσεις. «Μη χολοσκάτε» έλεγαν. «Αφήστε τους να απεργούν, να διαδηλώνουν, να γκρινιάζουν. Θα έρθει ο Ιούλιος, θα φύγουν όλοι. Αλλος για Μαλάουι ή Μπαλί, να ξοδέψει τα μαύρα του χειμώνα, κι άλλος για Μαλανδρίνο ή Μπατσί, να θυμηθεί τις ρίζες του». Οπως και να ’χει, ο κοινωνικός αγώνας θα χαρεί το θερινό ημίχρονό του και οι υπουργοί τις διακοπές τους από τη σκοτούρα για το έθνος.
Κι έφτασαν τώρα καλοκαίρια που ο «μέσος Ελλην», άνεργος ή υπομισθοδοτούμενος, αδυνατεί να παραθερίσει όπως «τότε». Ε, αρκετά «έζησε πάνω από τις δυνατότητές του». Ας μάθει επιτέλους το μέτρο.
via http://www.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_kathpolitics_1_09/07/2013_508253
