Κούρεμα χρέους 50% περίπου και προτεραιότητα στην άσκηση αναπτυξιακών πολιτικών
Η ΤΡΟΪΚΑΝΗ πολιτική που ακολουθεί η ελληνική κυβέρνηση είναι εσφαλμένη, γιατί δεν μειώνει το χρέος αλλά, μέσω της ύφεσης, των επιτοκίων και των τραπεζών, το αυξάνει. Αυτό είναι ένα συμπέρασμα που προκύπτει από τα ίδια τα στοιχεία που δημοσιεύονται στην πρόσφατη έκθεση του ΔΝΤ (Greece, fourth review, July 2013, Table ΑΙ.1, p. 65) αλλά και σε μελέτη της Ευρωπαϊκής Ένωσης («Report on Public Finances in EMU», European Economy 4/2013, Table Ι.1.3, p. 31).
Η οικονομική βοήθεια που λαμβάνει η Ελλάδα από Ε.Ε.-ΕΚΤ-ΔΝΤ έχει στόχο να καταστήσει βιώσιμο το χρέος της. Ως, δε, βασικό μέσο για την επίτευξη αυτής της βιωσιμότητας χρέους έχει προτάξει τη μείωση του δημόσιου ελλείμματος και το σχηματισμό πρωτογενούς πλεονάσματος.
Με άλλα λόγια, η τρόικα θεωρεί ως πρωταρχική γενεσιουργό αιτία του χρέους το δημόσιο έλλειμμα.
Όμως ο στόχος μείωσης του δημόσιου ελλείμματος, που αποτελεί τη ραχοκοκαλιά του προγράμματος διάσωσης της Ελλάδας, είναι εσφαλμένος γιατί το δημόσιο έλλειμμα συμβάλλει ελάχιστα στην αύξηση του χρέους.
Όπως κατέδειξε η περίοδος εφαρμογής του προγράμματος 2010-14 και σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία του ΔΝΤ, το καθαρό δημόσιο χρέος της χώρας αυξήθηκε κατά 44,3 εκατοστιαίες μονάδες του ΑΕΠ. Αν όμως αφαιρέσουμε την ελαφρυντική επίδραση που είχαν το κούρεμα του χρέους και τα έσοδα από ιδιωτικοποιήσεις, τότε η αύξηση του χρέους ανήλθε σε 122,5 ποσοστιαίες μονάδες του ΑΕΠ. Σε αυτή την ακαθάριστη αύξηση του χρέους το δημόσιο έλλειμμα συμμετείχε μόλις κατά 5,8%, έναντι συμμετοχής κατά 7,5% των νέων υποχρεώσεων του Δημοσίου, κατά 22,7% των πραγματικών επιτοκίων, κατά 28,9% της ύφεσης της πραγματικής οικονομίας και κατά 35% της ανακεφαλαιοποίησης των τραπεζών.
Η μείωση του ελλείμματος, τα υψηλά πραγματικά επιτόκια και η μη παροχή ρευστότητας είναι και οι βασικοί λόγοι που η ελληνική οικονομία έχει κυριολεκτικά βαλτώσει σε μία βαθιά και παρατεταμένη ύφεση που αυξάνει το χρέος.
Αν, λοιπόν, θέλουμε να βγούμε από το φαύλο κύκλο της αυτοτροφοδότησης του τεράστιου δημόσιου χρέους της χώρας, τότε δύο πράγματα πρέπει να γίνουν: να υπάρξει ένα δεύτερο μεγάλο κούρεμα χρέους της τάξης του 50% περίπου και να δοθεί προτεραιότητα στην άσκηση αναπτυξιακών πολιτικών αντί στη μείωση του ελλείμματος.
Δεν είναι καθόλου τυχαίο που πληθαίνουν τελευταία οι φωνές οικονομολόγων, αναλυτών, ερευνητικών ινστιτούτων (βλ. πρόσφατα γερμανικού DIW) αλλά και διεθνών οργανισμών (ΔΝΤ) ή πολιτικών για την ανάγκη δραστικού κουρέματος του χρέους, προκειμένου να ανακάμψει η Ελλάδα. Παράλληλα, διατυπώνονται επισήμως προτάσεις (βλ. Παπαδημητρίου του Levy Institute και Νταλάρα, πρώην επικεφαλής του IIF) για παροχή ουσιαστικής, δηλαδή μη δανειακής, βοήθειας (ένα είδος Σχεδίου Μάρσαλ) στην Ελλάδα πολλών δισεκατομμυρίων ευρώ από Ε.Ε.-ΔΝΤ για επενδύσεις και αύξηση της απασχόλησης, προκειμένου να τονωθεί η ανάπτυξη και να βγει η χώρα από το λούκι της κρίσης.
Πρόκειται για προτάσεις που συνοδεύονται από παράλληλη ανοιχτή επίκριση της τρέχουσας πολιτικής διαρκούς λιτότητας η οποία επικεντρώνεται στη μείωση του δημόσιου ελλείμματος και οδηγεί τελικά όχι μόνο στην αύξηση του δημόσιου χρέους (μέσω της ύφεσης κυρίως) αλλά και στη διάλυση της ελληνικής κοινωνίας, με συνέπεια την άρνηση και αντίστασή της στις διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις.
Ομολογούν, δηλαδή, κατ’ ουσίαν πως το πρόγραμμα διάσωσης δεν μπορεί να εφαρμοστεί ως έχει και η απόκλιση από τους στόχους μαζί με το χρηματοδοτικό κενό επιβάλλουν κάποια στιγμή μέσα στους επόμενους μήνες να υπάρξει αναδιάρθρωση (με επέκταση του χρόνου αποπληρωμής σε διάρκεια 30 ή 50 ετών και μείωση των επιτοκίων) ή κούρεμα του δημόσιου χρέους, με ταυτόχρονη επενδυτική χρηματοδότηση της Ελλάδας.
Τα επίσημα στοιχεία τούς επιβεβαιώνουν: μία πολιτική που στοχεύει στο 5,8% της αιτίας που γεννά το τέρας του χρέους είναι μία πολιτική βαριά ελλειμματική και αλλήθωρη, που βλέπει τη μύγα αλλά αδυνατεί να διακρίνει το βόδι…
Via : www.enet.gr
