του Νικόλα Σεβαστάκη
Τον περιμέναμε τον φόνο. Γιατί, βέβαια, ο νεοναζιστικός εξτρεμισμός είναι εγκληματογόνος και εγκληματικός. Και γιατί το μελανό του αποτύπωμα έχει φανεί από καιρό: στις μεταμεσονύχτιες καταδρομικές επιχειρήσεις, στις υπηρεσίες «προστασίας», στις παραστρατιωτικές παράτες. Πάνω από όλα, όμως, στη δηλητηριώδη του εξάπλωση σε γειτονιές και σχολεία, στην καθημερινότητα την ελληνική. Το αποτύπωμα αυτό δεν υπήρξε ποτέ κάτι γραφικό, όπως πήγε να μας πείσει εδώ και ενάμιση χρόνο μια μερίδα των μίντια και του λούμπεν life – style: εξαρχής το πράγμα ήταν μακάβριο και διόλου γραφικό.
Η δολοφονία του Παύλου Φύσσα στο Κερατσίνι δεν είχε, λοιπόν, το στοιχείο της έκπληξης. Έχουν προηγηθεί δεκάδες «αφανώς» άγρια ξυλοκοπημένοι και σακατεμένοι όπως φωνάζουν καιρό τώρα γιατροί και νοσηλευτές των νοσοκομείων της Αθήνας. Μόλις πριν λίγες μέρες ήταν το Πέραμα και η επίθεση στα μέλη του ΚΚΕ. Ακόμα και ο τρόπος της δολοφονίας, το μαχαίρωμα, είναι εμβληματικό μιας συγκεκριμένης μαύρης παράδοσης.
Τώρα, ωστόσο, είναι η στιγμή της μέγιστης προσοχής. Και της απαραίτητης ψυχραιμίας από όλους όσοι έχουν συνείδηση των κινδύνων της κατάστασης και μπορούν να διακρίνουν την παγίδα της αποσταθεροποίησης. Ο μεγαλύτερος κίνδυνος, μην το ξεχνάμε αυτό, είναι η αυξανόμενη αναισθητοποίηση σημαντικού τμήματος της κοινωνίας απέναντι στο συγκεκριμένο μόρφωμα και στην παρουσία του. Και ακόμα χειρότερα η εξοικείωση μερίδων του λαού και των νέων με την κλιμάκωση των προκλήσεων, με την αισθητική, τα συνθήματα και τις πρακτικές αυτές.
Η αναμέτρηση με το κακό δεν κερδίζεται με ζοφερά συνθήματα του τύπου «το αίμα κυλάει εκδίκηση ζητάει». Ούτε με μάχες στον δρόμο και «φυσική» αντιπαράθεση. Διότι απέναντι στη Χρυσή Αυγή πρέπει πλέον να βρεθεί η πολύ μεγάλη πλειονότητα των πολιτών και ιδιαίτερα του λαϊκού κόσμου. Η ήττα της απαιτεί τη συνεννόηση όλων όσοι διατηρούν διαφορετικές γνώμες για τη δημοκρατία, τον καπιταλισμό, τις αιτίες και τις διεξόδους της οικονομικής κρίσης. Η ήττα του φονικού ακροδεξιού εξτρεμισμού χρειάζεται τη συνεννόηση κι εκείνων που τους χωρίζουν πολλά στο επίπεδο της δημόσιας μνήμης και των αποτιμήσεων της Ιστορίας, των δεξιών και αριστερών αφηγήσεων για το παρελθόν. Αν δεν συμβεί αυτό, αν δηλαδή δεν υπάρξει ένας κοινός τόπος υπεράσπισης του δημόσιου χώρου της ελευθερίας, ο νεοναζισμός θα έχει περάσει τη δική του αποτρόπαια ατζέντα: το ανενδοίαστο προμόσιον της δικτατορίας και του ολοκληρωτισμού.
Είναι η ώρα για νέα εργαλεία στη μάχη κατά του φαινομένου. Και στο πεδίο του ποινικού νόμου, και στο ιδεολογικό και πολιτισμικό επίπεδο. Δεν αναφέρομαι μόνο στη συμπόρευση κατά της ωμής βίας αλλά και στην ενεργητική υπεράσπιση μιας κοινής πολιτισμικής βάσης που είναι η κληρονομιά του πολιτικού Διαφωτισμού και του ηθικού ανθρωπισμού.
Ο ακροδεξιός εξτρεμισμός προωθεί συγχρόνως τον πιο ακραίο αντιπολιτικό πρωτογονισμό και τη λατρεία του πολέμου. Τρέφεται από την άνθιση των ανορθολογισμών, την έκρηξη των απορριπτικών συναισθημάτων, την υλική εξαθλίωση οικογενειών και γειτονιών και τις νέες μορφές αμάθειας. Η κρίση του σχολείου, για παράδειγμα, δεν είναι καθόλου άσχετη με τη διείσδυση της νεοναζί αισθητικής στους εφήβους.
Ο φόνος του νέου ανθρώπου στο Κερατσίνι είναι μια τραγική αφορμή για να λάβουν τέλος οι κάθε λογής ασυλίες και εξωραϊσμοί του νεοναζισμού. Διάφοροι «μεταρρυθμιστές» ή νεοδεξιοί πρωθυπουργικοί σύμβουλοι πρέπει άμεσα να σταματήσουν τις επικίνδυνες συγκρίσεις μεταξύ του νεοναζιστικού μορφώματος και της κοινοβουλευτικής Αριστεράς, τις σε στιλ Πάγκαλου γελοιότητες περί «συριζαυγής». Και στην Αριστερά, όμως, χρειάζεται να μαζευτούν κάποιες αστοιχείωτες και εντελώς λάθος ταυτίσεις ανάμεσα σε νεοναζί και νεοφιλελεύθερους, ανάμεσα στον φασισμό και στον αστικό συντηρητισμό.
Το πρόβλημα έγινε άγος και ντροπή. Και από αυτό το άγος και την ντροπή πρέπει να απαλλαγούμε όσο το δυνατόν γρηγορότερα.
Via : www.avgi.gr
