του Νίκου Αραπάκη *
Κατακρημνίζεται το χρηματιστήριο, ανεβαίνουν τα επιτόκια των ελληνικών ομολόγων. Αυτή η είδηση μονοπώλησε σχεδόν την επικαιρότητα την εβδομάδα που μας πέρασε. Η κυβέρνηση, ως συνήθως, έσπευσε να κατηγορήσει τον ΣΥΡΙΖΑ. Αυτός ευθύνεται για την αποσταθεροποίηση. Αυτός που, με την άφρονα στάση του, ταράσσει την ηρεμία των αγορών, κλονίζει την πίστη τους προς την Ελλάδα.
Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Το χρηματιστήριο εδώ και αρκετό καιρό κινείται γύρω στις 1.000 μονάδες. Άρα, και γνωρίζοντας ότι έχει φθάσει και ξεπεράσει τις 5.000 μονάδες, μιλάμε για πτώση που υπερβαίνει το 80%. Το ίδιο πάνω-κάτω συμβαίνει και με τα επιτόκια των ελληνικών ομολόγων. Μπορεί κάποια στιγμή μέσα στην εβδομάδα να ξεπέρασαν το 9%, αλλά και πριν από αυτή την άνοδο κινούνταν λίγο κάτω από το 7%.
Τι σημαίνουν αυτά; Ότι η κατάσταση, και πριν την αναμπουμπούλα αυτής της εβδομάδας, ήταν εξίσου δραματική. Οι μετοχές σχεδόν στο ναδίρ, τα επιτόκια δανεισμού ελάχιστα κάτω από το απαγορευτικό 7%. Οι αγορές, που τόσο αγαπούν ορισμένοι, άλλαξαν ελάχιστα τη στάση τους. Και ένα μήνα πριν δεν αξιολογούσαν πολύ διαφορετικά την ελληνική οικονομία. Γιατί; Διότι εδώ και πολύ καιρό, ό,τι έχει σχέση με την ελληνική οικονομία χαρακτηρίζεται, άμα τη εμφανίσει, ως σκουπίδι. Και εισπράττει αυτό τον χαρακτηρισμό διότι οι αριθμοί, όσο κι αν τους μαγειρέψει κάποιος, έχουν το «ελάττωμα» να εμφανίζουν τα ίδια αποτελέσματα. Κοινώς, το πρόγραμμα που έχουν αποφασίσει οι Γερμανοί για την Ελλάδα δεν βγαίνει. Ούτε ένας στόχος δεν έχει επιτευχθεί. Ακόμη και τα ελάχιστα θετικά (βλέπε πλεόνασμα) είναι αποτέλεσμα… μαγειρέματος: κλέβουμε από δω, τα προσθέτουμε εκεί.
Προφανώς οι λόγοι της οικονομικής αναταραχής είναι αρκετοί. Καταρχήν, αυτή την περίοδο, λόγω της αβεβαιότητας που επικρατεί παγκοσμίως αναφορικά με τις επιδόσεις των οικονομιών, η ανασφάλεια και τα «παιχνίδια» είναι στην ημερήσια διάταξη. Άρα, η ελληνική οικονομία ακολούθησε τις υπόλοιπες. Όχι στον ίδιο βαθμό, μιας και εμείς είμαστε σε πολύ χειρότερη κατάσταση από τις περισσότερες προηγμένες οικονομίες, αλλά δεν λειτούργησε ξεκομμένη από το παγκόσμιο οικονομικό γίγνεσθαι. Απλώς, μια υπό διάλυση οικονομία έχει την τάση, είτε εισπράττει αρνητικά είτε θετικά νέα, να αντιδρά υπερβολικά.
Ο επόμενος λόγος είναι τα παιχνίδια της κυβέρνησης, η οποία βλέποντας ότι χάνει τη γη κάτω από τα πόδια της, προσπαθεί με διάφορα τρικ να πείσει ότι η περίοδος των μνημονίων τελειώνει. Δυστυχώς, είναι η μόνη που το πιστεύει. Γι’ αυτό και, μετά την ομοβροντία των αγορών, υποχώρησε άτακτα και άρχισε να κατηγορεί τον ΣΥΡΙΖΑ ότι αποσταθεροποιεί τη χώρα.
Ο μόνος τρόπος για να αντιστραφεί η κατάσταση είναι η ύφεση να αντικατασταθεί με ανάπτυξη, να υπάρξει αθρόα είσοδος επενδυτών. Όμως, σε μια διαλυμένη χώρα και οικονομία δεν επενδύει κανένας σοβαρός επιχειρηματίας. Κι αυτό αποδείχθηκε στα χρόνια της κρίσης. Παρά τα παχιά λόγια για επενδύσεις από μεγάλες εταιρείες, στην πραγματικότητα δεν επένδυσε σχεδόν κανείς. Αν εξαιρέσουμε την COSCO, που είναι μια ιδιαίτερη περίπτωση, καθώς δεν λειτουργεί με κριτήρια αμιγώς επιχειρηματικά αλλά και με γεωπολιτικά μιας και εξυπηρετεί τους στόχους του κινέζικου κράτους, σοβαρός επενδυτής… ούτε για δείγμα. Οι όποιες επενδύσεις έγιναν αφορούν ξεπούλημα του δημόσιου τομέα –κι αυτό το εκμεταλλεύτηκαν, κυρίως, οι ημεδαποί διαπλεκόμενοι επιχειρηματίες.
Όσο το χρέος παραμένει σε αυτό το απαγορευτικό ύψος, σοβαρές επενδύσεις δεν πρόκειται να γίνουν. Στην καλύτερη περίπτωση θα εμφανίζονται ραντιέρηδες που θα θέλουν να διπλασιάσουν τα χρήματά τους σε χρόνο μηδέν, κι όταν το καταφέρνουν θα εξαφανίζονται συνοπτικά, στη χειρότερη θα ξεπουλήσουμε τα πάντα στους Μελισσανίδηδες και τους Λάτσηδες. Κι όταν τελειώσουμε με όλο αυτό, θα έχουμε μια Ελλάδα ακριβώς ίδια με την προηγούμενη, μόνο που δεν θα υπάρχει δημόσια περιουσία. Τα πάντα θα ανήκουν σε μερικές οικογένειες.
Τα μνημόνια τα δοκιμάσαμε. Όσο κι αν κάποιοι εξακολουθούν να πιπιλάνε την καραμέλα ότι « οι μεταρρυθμίσεις δεν εφαρμόστηκαν», η πραγματικότητα είναι ότι αυτή η πολιτική δίνει αυτά τα αποτελέσματα. Εάν θέλουμε να βγάλουμε διαφορετικό αποτέλεσμα θα πρέπει να αλλάξουμε συνταγή. Και η οποία συνταγή θα περιλαμβάνει σίγουρα κούρεμα του χρέους. «Κι οι αγορές;». Θα ρωτήσουν κάποιοι. «Δεν θα εξεγερθούν οι αγορές;». Ναι, το πιο πιθανό είναι να αντιδράσουν. Και μαζί τους θα αντιδράσουν και όλοι όσοι ομνύουν στη λιτότητα. Αλλά, από την άλλη, δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι το ζητούμενο δεν είναι η ηρεμία των αγορών –αυτή την έχουμε αρκετό καιρό τώρα και προκοπή δεν είδαμε. Το ζητούμενο είναι να ξεφύγουμε από αυτή τη ζοφερή κατάσταση. Και αν αυτό μπορεί να γίνει μόνο –ή και– εξαγριώνοντας τις αγορές, τότε ας τις εξαγριώσουμε. Διότι, όσο κι αν κάποιοι προσπαθούν να μας πείσουν ότι η ηρεμία και η σταθερότητα είναι το άπαν, η ιστορία έχει δείξει ότι οι μεγάλες αλλαγές, αυτές που σηματοδότησαν την πρόοδο του ανθρώπινου είδους έγιναν εν μέσω συγκρούσεων και αναταράξεων. Ή, για να το πω κι αλλιώς, καλή και άγια η ηρεμία αλλά κάποιες φορές, όπως έχει πει ο Μεγάλος Τιμονιέρης, «μεγάλη αναταραχή, υπέροχη κατάσταση».
*Ο Νίκος Αραπάκης είναι συγγραφέας
Via : www.nostimonimar.gr
