Σε μία απίστευτη καταγγελία προχώρησε η Μαρία Καρυστιανού, πρόεδρος του συλλόγου των οικογενειών των θυμάτων των Τεμπών, καθώς αποκάλυψε ότι ο Άρειος Πάγος αντί να εξετάσει την υπόθεση, την παρέπεμψε στην εκκλησία.
Η μητέρας της 20αχρονης Μάρθης Ψαροπούλου μιλώντας στον ραδιοφωνικό σταθμό Radio984 του Ηρακλείου ανέφερε ότι αρχικά πήγε σε εισαγγελέα στη Λάρισα για το μπάζωμα στον τόπο του εγκλήματος. Όπως σημείωσε, ζήτησε να μάθει πώς επιτράπηκε να χαθούν σημαντικά στοιχεία. Ο εισαγγελέας, σύμφωνα με τη Μαρία Καρυστιανού, απάντησε ότι ο χώρος μπαζώθηκε αφού είχαν ολοκληρωθεί οι ενέργειες των πραγματογνώμων. «Όταν ζήτησα να δω το χαρτί της αναφοράς, ο εισαγγελέας είπε ότι «δεν υπάρχει τέτοιο χαρτί, μου το είπαν στο τηλέφωνο ότι οι πραγματογνώμονες ολοκλήρωσαν την έρευνά τους»».
«Μπορείτε να καταλάβατε πώς φεύγαμε εμείς για να πάμε σπίτια μας; Φεύγαμε και ουρλιάζαμε. Λέω δεν είναι δυνατόν να συμβαίνουν αυτά στη χώρα μου. Είναι ντροπή. Ντρέπομαι. Όχι μόνο πονάω γιατί πέθανε το παιδί μου αλλά πονάω για τη χώρα μου. Δεν μπορώ να ζω αυτό το πράγμα».
Η Μαρία Καρυστιανού είπε παράλληλα ότι ζήτησαν ανεπιτυχώς άρση ασυλίας καθώς υπήρχαν στοιχεία που ενοχοποιούν πολιτικούς και κυβερνητικούς παράγοντες πέρα από τις ευθύνες υπηρεσιακών, διοικητικών και εκπροσώπων της ιδιωτικής εταιρείας του τρένου. «Αυτό το θέμα δεν έχει συζητηθεί στη Βουλή. Μήπως γιατί θα αποκαλύπτονταν ότι ο τότε αρμόδιος υπουργός Μεταφορών, είχε υποπέσει σε κακουργηματικές πράξεις και παραλείψεις, πλέον της αδιαφορίας του για την ασφάλεια των τρένων, όπως το να φροντίσει για τη σύσταση της επιτροπής διερεύνησης αεροπορικών και σιδηροδρομικών ατυχημάτων ως όφειλε και να θεσπίσει τους εθνικούς κανόνες ασφάλειας που έχουν όλα τα κράτη από το 2016. Δεν είχαμε ούτε ένα σύστημα λειτουργίας».
«Δεν θα βάζαμε τα παιδιά μας στο τρένο αν ξέραμε το χάλι που επικρατούσε.Εγώ η ίδια προέτρεπα την αδικοχαμένη κόρη μου να χρησιμοποιεί το τρένο ως πιο ασφαλές από τα ΚΤΕΛ ή το Ι.Χ. Όλοι οι υπεύθυνοι ήξεραν αλλά ρισκάρανε με τα δικά μας παιδιά, που θα μπορούσαν να είναι τα παιδιά οποιουδήποτε γονιού, αφού εμπιστευόμασταν τις δηλώσεις των αρμοδίων, πως είναι το πιο ασφαλές μέσο το τρένο . Όπως και η Hellenic Train που μας έδειχνε την τηλεδιοίκηση της Ιταλίας. Τους πιστέψαμε. Και τον υπουργό πιστέψαμε. Είμαι μόνη μου, αλλά δεν είμαι. Φανταστείτε 57 ανθρώπους δίπλα μου και τις οικογένειές τους. 180 τραυματίες και τις οικογένειες του. Φανταστείτε κάθε άνθρωπο που ανέβηκεπάνω στο τρένο όλα αυτά τα χρόνια. Κάποιοι πολλές φορές. Ήταν τυχεροί. Εκτέθηκαν σε κίνδυνο απώλειας της ζωής τους γιατί κάποιοι δεν έκαναν τη δουλειά τους. Σε αυτό το έγκλημα η απόδοση δικαιοσύνης είναι μονόδρομος. Και μόνη να μείνω…το Έγκλημα στα Τέμπη δεν θα συγκαλυφθεί».
Οι βουλευτές της πλειοψηφίας, λέει η κ. Καρυστιανού, υποκαθιστούν την δικαστική εξουσία και τελικά όπως είπε “υπάρχει κάτι τελικά το ακαταδίωκτο όποιου κερδίζει τις εκλογές με άλλοθι το 41% που στη ουσία είναι μια σχετικά πλειοψηφία της τάξης του 21% στο 54% που ψηφίζουν;
Το έγκλημα των Τεμπών περιλαμβάνει τα πάντα. Οικονομική απληστία, εξευτελισμό της ανθρώπινης αξίας και κατάχρηση εξουσίας. Έχει φίμωση των ΜΜΕ, φίμωση της Δικαιοσύνης αλλά και περίεργη στάση δικαστών και πλήρη κατάργηση της έννοιας του κράτους δικαίου. Αποκαλύπτει μια στιχομυθία με εισαγγελέα στη Λάρισα για το κατεπείγον μπάζωμα του φονικού σημείου, όπου προκύπτει ότι ακόμη και οι εισαγγελικές αρχές προσπαθούν να υποβαθμίσουν την υπόθεση όπως λέει.
«Δεν τους ενδιαφέρει τι παρανομίες και παραλείψεις διαπίστωσαν οι ευρωπαίοι για να καταλήξουν σε κακουργηματικές διώξεις; Δεν είναι ντροπή σε ένα τέτοιο κοινωνικό έγκλημα η σχετική δικογραφία να βρίσκεται στο γραφείο του προέδρου της Βουλής και όχι στο υλικό που έχει υποβληθεί και είναι στη διάθεση των μελών της εξεταστικής για να μελετηθεί; Ακόμη χειρότερα που απαγορεύεται στα μέλη της Επιτροπής να λάβουν αντίγραφο του πορίσματος αυτό παρά μόνο να αναγνώσουν χίλιες σελίδες, χωρίς καν σημειώσεις».
Όπως θα πει η Μαρία Καρυστιανού: «Είναι προσβλητικό, μας συμπεριφέρονται σαν να είμαστε χαζοί, πολιτικοί, υπηρεσιακοί παράγοντες ακόμη και κάποιοι δικαστές».
«Ζω καθημερινά σε μια ισορροπία που εύχομαι κανείς γονιός να μην την ζήσει ποτέ, από την μια ο πόνος για το παιδί μου που χάθηκε εξαιτίας των ευθυνών όλων αυτών, αλλά αυτό αφορά εμένα και από την άλλη με την δύναμη και την ελπίδα της απόδοσης δικαιοσύνης. Η ελπίδα υπάρχει αν όλοι μαζί αποφασίσουμε να αλλάξουμε τα όσα συμβαίνουν στη χώρα μας, δεν μας αξίζουν, πρέπει να απαιτούμε το κράτος δικαίου και τα νέα παιδιά πρέπει να κυνηγήσουν το όνειρο τους, όπως θα ήθελα και για το δικό μου παιδί αν ζούσε, αλλάζοντας τον κόσμο προς το καλύτερο».
Πηγή : https://www.avgi.gr
