της Ρούλας Καΐμάκη*
Καταρχήν να συστηθώ. Είμαι ένα απλό μέλος του ΣΥΡΙΖΑ. Αποτελώ τα πόδια σας (όταν γυρίζω στις γειτονιές με τα υλικά του κόμματος), τα χέρια σας (όταν κολλάω αφίσες), τη φωνή σας (όταν μιλάω στους ανθρώπους). Σας έχω δανείσει την προσωπική μου εντιμότητα και αξιοπρέπεια στον επαγγελματικό και κοινωνικό μου χώρο. Σας έχω παραχωρήσει την προσωπική μου πορεία από 19 χρονών στην Aριστερά (εποχή ΑΝΤΙ-ΕΦΕΕ και έκτοτε). Σας χάρισα τις επαγγελματικές μου γνώσεις, ανεξάρτητα του αν τις αξιοποιήσατε. Δεν ζήτησα και δεν πήρα ποτέ τίποτα.
Πριν από ένα μήνα περίπου, άρχισαν να μαζεύονται υπογραφές για τη στήριξη του κ. Γιάνη Βαρουφάκη που δεχόταν επίθεση! Εμένα (και όλους τους ανθρώπους) ποιος με προστάτεψε όταν αντιμετωπίστηκε η ζωή μου σαν ένα case study στo πλαίσιo της οικονομικής του θεωρίας;
Προχθές, 34 βουλευτές μάζεψαν υπογραφές για να στηρίξουν την κ. Κωνσταντοπούλου από σεξιστικές επιθέσεις εναντίον της! Εμένα ποιος θα με προστατέψει από την κ. Κωνσταντοπούλου που δημόσια (έχει και τα κακά της η απευθείας μετάδοση) κατήγγειλε με τον γνωστό πομπώδη λόγο της τον ΣΥΡΙΖΑ ως «το νεοδιαπλεκόμενο κόμμα», προσβάλλοντας βαρύτατα όλα τα μέλη του; Ένα μόνο από τα πολλά που είπε. Και εμένα μου έχουν φωνάξει πολλές φορές στη λαϊκή όταν μοιράζαμε υλικό «γιατί δεν πας στην κουζίνα σου» αλλά δεν έτρεξα κλαίγοντας στη μαμά μου. Το αντιμετώπισα με αυτοπεποίθηση και γνώση της θέσης μου μέσα στην κοινωνία.
Τι αβροφροσύνη, τι πολιτισμός, πόσο comme il faut! Kαι μετά το… ξεκατίνιασμα! Ελπίζω να μην παρακολούθησαν πολλοί -λόγω Δεκαπενταύγουστου- συστηματικά τα όσα διαδραματίστηκαν στη Βουλή. Και τα όσα ειπώθηκαν.
***
Αλλά για να είμαστε ειλικρινείς η κατάληξη αυτή είχε διαφανεί. Όταν η πραγματικότητα έδειξε τα δόντια της και απέδειξε ότι λανθασμένα την είχαμε εκτιμήσει, ποια ήταν τα πολιτικά ανακλαστικά μας;
Από μέλος της Κ.Ε.: «γιατί δεν… είχαν (ποιοι άραγε;)μελετήσει άλλο σχέδιο»; Από άλλο μέλος της Κ.Ε.: «γιατί δεν… είχαμε (πιο σεμνός αυτός) μελετήσει άλλο σχέδιο»; Από άλλα μέλη: «δεν ξέραμε, δεν λειτουργούσαμε δημοκρατικά!». Μα αγαπητοί μου σύντροφοι εσείς, τα μέλη της Κ.Ε., είχατε όλοι μαζί την κύρια ευθύνη και για τον πολιτικό σχεδιασμό και για τη δημοκρατική λειτουργία. Όταν διεκδικούσατε την εκλογή σας, δεν είχατε συναίσθηση αυτής της ευθύνης; Γιατί δεν φωνάξατε, γιατί δεν παραιτηθήκατε; Τώρα το θυμηθήκατε;
Δεν θα μακρηγορήσω για το άλλο σχέδιο, το case study του άλλου καθηγητή κ. Λαπαβίτσα, για τη σωτηρία της χώρας με τη δραχμή. Περιέργως πώς, το τελευταίο διάστημα δεν ακούγεται ούτε από τους εισηγητές του. Προφανώς γιατί θεωρούν ότι το «όχι στο Μνημόνιο» είναι πιο πιασάρικο και επιτρέπει εσωκομματικές συμμαχίες! Αν πιστεύουν λοιπόν στην πρότασή τους, γιατί την κρύβουν; Γιατί δεν τη διατυπώνουν ξεκάθαρα και δημόσια και δεν τη θέτουν αδιαμεσολάβητα στην κρίση του ελληνικού λαού; Αφού σίγουρα δεν προτάθηκε ούτε με τις προεκλογικές θέσεις του ΣΥΡΙΖΑ ούτε στο δημοψήφισμα, άρα δεν έχει κριθεί.
Οι πιο τραγικές βέβαια είναι οι φιγούρες που οδύρονται στην… Επίδαυρο! Όχι στο Μνημόνιο, αλί μας! Μα αυτό σας αρκεί; Δεν θεωρείτε ότι πρέπει να μας ενημερώσετε και για τη συνέχεια της στάσης και της πρότασής σας; Ο ΣΥΡΙΖΑ, ξέρετε, είναι κυβέρνηση και έχει ευθύνη για ολόκληρο τον ελληνικό λαό. Δεν πρέπει να μας πείτε και το τι προβλέπετε ή προτείνετε για τη συνέχεια; Αν είναι η απόσυρση, γιατί η Αριστερά μπορεί να κυβερνήσει μόνον όταν οι συνθήκες είναι αυτές που τη βολεύουν (συνθήκες ιδεολογικού εργαστηρίου και επικοινωνιακής αντιπολίτευσης δηλαδή), πείτε το καθαρά και ξάστερα. Ολοκληρώστε την πρότασή σας, αλλιώς παραμένει ανέξοδος και θορυβώδης θρήνος.
Αλλά και πάλι, αν το καλοσκεφτούμε, και αυτή η κατάληξη ήταν αναμενόμενη. Γιατί μεγάλο μέρος του στελεχικού δυναμικού του ΣΥΡΙΖΑ όλα τα προηγούμενα χρόνια και όσο η κυβερνητική εξουσία ερχόταν πιο κοντά, είχε αποδυθεί σε μια προσπάθεια επικράτησης του μικρού μαγαζιού του καθενός. Όπου ο καθένας και η τάση του θεωρούσε ότι είχε την πιο έγκυρη προσέγγιση στο πώς κλίνεται το επίθετο «αριστερός». Αυτιστικά, εντός των τειχών και πολύ μακριά από την πραγματικότητα. Όπου όλα, ακόμη και οι πολιτικές διαφωνίες, λυνόντουσαν «φραστικά» και όχι στην ουσία τους. Και τα αυτιά έμεναν κλειστά σε κάθε φωνή από τη «βάση» ή από «την κοινωνία» όταν δεν έμπαινε στα καλούπια τους. Και βέβαια σε αυτό το σπορ αρίστευσε η Αριστερή Πλατφόρμα (η προπαίδεια στο ΚΚΕ, βλέπετε). Μεγάλη σε αυτό και η ευθύνη του προέδρου που ολιγώρησε ισορροπώντας. Ποτέ δεν υπήρξε πολιτική συζήτηση και πολιτικές αποφάσεις που να πονάνε, κανείς δεν προπονήθηκε στο να είναι συνεπής μειοψηφία. Αφού το θέμα λυνόταν με την κατάθεση μιας «συμβολής».
***
Εμένα λοιπόν που δεν ανήκω σε τάση, που έχω πολιτική επιλογή ζωής τον σοσιαλισμό, που έχω βαθιά συνείδηση ότι η ταξική (άρα και η πολιτική) πάλη δεν είναι μονόπρακτο και περιλαμβάνει νίκες και ήττες, ευθείες και στροφές, συμβιβασμούς και επελάσεις, ποιος θα με εκπροσωπήσει; Εμένα που έχω την ψυχραιμία να αντικρίζω και να ζω την πραγματικότητα -όσο δύσκολη και αν είναι, που είναι!- και να απαιτώ να σχεδιαστεί η επόμενη μάχη; Εμένα που με βαραίνει ένα τεράστιο αίσθημα ευθύνης απέναντι στον λαό και απέκτησα τη δημοκρατική παιδεία να θεωρώ απαραίτητη τη συναίνεσή του;
Περιμένω λοιπόν από βουλευτές και στελέχη του κόμματος να… μαζέψουν υπογραφές και για εμένα! Το «απλό μέλος» που δεν πρόκειται ποτέ να εκλεγεί πουθενά ούτε και να ακουστεί, επειδή αρνείται να μπει σε μηχανισμούς. Που θεωρεί προσβολή να ακούει από το στόμα άεργων και εσαεί σε θέση κομματικών υπαλλήλων «στελεχών» να διαφημίζουν τα χρόνια τους στο κίνημα! Που προσβάλλεται ηθικά και πολιτισμικά από την εικόνα του κόμματος, των στελεχών και των βουλευτών. Που προσβάλλεται από τον ναρκισσισμό και τον μικροαστισμό με αριστερό μανδύα. Που δεν χρειάζεται «σωτήρες» και «πρωθιέρειες», αλλά ένα συλλογικό, συνεκτικό και δημοκρατικό κόμμα. Και σας παρακαλώ… προστατέψτε με από την εξ αριστερών κριτική της κ. Ραχήλ Μακρή γιατί θα με αναγκάσετε να καταφύγω στις υπηρεσίες αγαπητού μου συντρόφου ψυχίατρου.
Μέχρι τότε την προσωπική μου εντιμότητα και αξιοπρέπεια, που σας δάνεισα, την παίρνω πίσω.
Θα στείλω αυτή την επιστολή στην «Αυγή». Αμφιβάλλω αν θα δημοσιευτεί, αφού δεν συνοδεύεται από ένα τρανταχτό όνομα και δεν αποτελεί καμιάς μορφής «μανιφέστο», απλά μεμονωμένη άποψη απλού μέλους.
* Η Ρούλα Καΐμάκη είναι αρχιτέκτονας από την Ο.Μ. Χαλανδρίου του ΣΥΡΙΖΑ
Via : www.avgi.gr
