Του Κώστα Γιαννακίδη
Είμαστε αμήχανοι ακόμα και μπροστά στην απελπισία μας. Δεν ξέρουμε πώς να διαχειριστούμε επικοινωνιακά την αγωνία μας. Και τα κομματικά επιτελεία πληρώνουν εκείνη την ηλίθια συνήθεια να σχολιάζουν οτιδήποτε. Από την «Ανάσταση του Θεανθρώπου» ως τη σύνοδο του Eurogroup.
Παρακολουθώ τις διαρροές από την πλευρά του ΠΑΣΟΚ. Και προσπαθώ να καταλάβω τι διάολο σημαίνει το «από την Ιπποκράτους τονίζουν την ανάγκη προσεχτικών χειρισμών σε αυτή τη φάση της διαπραγμάτευσης». Δηλαδή τι ακριβώς φοβούνται; Την επιπολαιότητα ή τον υπερβολικό ενθουσιασμό του Στουρνάρα; Φοβούνται μην τον προδώσει ο παροιμιώδης αυθορμητισμός του; Ποιος είναι ο προσεκτικός χειρισμός και ποιος ο απρόσεκτος; Ούτε οι ίδιοι ξέρουν να σας πουν. Όμως η διαρροή του ΠΑΣΟΚ έχει σημεία που θυμίζουν υποδείξεις για απενεργοποίηση βόμβας ή για προσγείωση 747 χωρίς ρόδες. Καμία σημασία. Απλώς εκδίδουν μια ανακοίνωση διότι κάτι πρέπει να πουν, μία υπόδειξη οφείλουν να αφήσουν στα τραπέζι. Και αν «στραβώσει» κάτι, θα φταίει ο χειρισμός στο Eurogroup.
Μία από τα ίδια και στη ΔΗΜΑΡ. Εκεί εκφράζουν «συγκρατημένη αισιοδοξία». Δηλαδή είμαστε έτοιμοι να πανηγυρίσουμε, αλλά μένουμε κολλημένοι στην καρέκλα. Αισιοδοξούμε ,διότι η πολιτική μας επιλογή τείνει να δικαιωθεί, αλλά δηλώνουμε και συγκρατημένοι, επισημαίνοντας ότι μόνο αφελείς δεν θεωρούμαστε. Εννοείται ότι η ΔΗΜΑΡ θεωρεί απαραίτητο ένα πλαίσιο αναπτυξιακών παρεμβάσεων που μπλα, μπλα, μπλα. Ξύπνησε ο Σόιμπλε και είδε τη διαρροή να μουσκεύει τα report που διάβαζε.
Όχι ότι η εικόνα της κυβέρνησης είναι καλύτερη. Επικοινωνιακά εκπέμπει κάτι μεταξύ αγωνίας, τσαμπουκά και πατριωτισμού με τον Σαμαρά έτοιμο να αγωνιστεί για το τελευταίο ευρώ που μπορεί να κερδίσει αν και ο Στουρνάρας φέρεται να διατηρεί καλύτερη σχέση με τη σοβαρότητα. Εννοείται ότι και η αξιωματική αντιπολίτευση στέκεται στο ίδιο ύψος. Πέρα από τις γραφικές ανακοινώσεις που ανταλλάσσει με την κυβέρνηση, η προσέγγιση του θέματος είναι τόσο απλοϊκή, ώστε υπάρχουν άνθρωποι που πιστεύουν ότι η σωστή στάση στη σύνοδο είναι γροθιά στο τραπέζι και αρβυλάκι στην πολυθρόνα.
Η πραγματικότητα είναι τόσο σκληρή μέσα στην απλότητά της. Η Ελλάδα είναι μία χώρα που ξύπνησε Δευτέρα πρωί και δεν ξέρει τι θα της ξημερώσει την Τρίτη. Και στην πραγματικότητα δεν μπορεί να κάνει τίποτα γι’ αυτό.
