του Σωτήρη Βαλντέν*
Η πρωτοβουλία των «58» είναι απολύτως σεβαστή. Σε δημοκρατία ζούμε. Ιδιαίτερα σεβαστά βεβαίως και τα άτομα που την ανέλαβαν και τη στηρίζουν. Θεμιτό (αν και μαχητό) είναι επίσης η πληθωρική κάλυψη που λαμβάνει η πρωτοβουλία από τα ΜΜΕ να ερμηνεύεται ως αποτέλεσμα της απήχησής της στην κοινωνία.
Όταν όμως η πρωτοβουλία παρουσιάζεται ως συμμετρική όσον αφορά την οριοθέτηση απέναντι σε Ν.Δ. και ΣΥΡΙΖΑ και επίσης συμμετρική ως προς τους κύριους παραλήπτες της, ΠΑΣΟΚ και ΔΗΜΑΡ, υπάρχει, νομίζω, πραγματικό πρόβλημα.
Κατ” αρχάς είναι φανερό ότι, με την αιτιολογία της πολιτικής σταθερότητας, το κείμενο τάσσεται υπέρ τού υπό τη Ν.Δ. κυβερνητικού σχήματος, το οποίο αποφεύγει επιμελώς να επικρίνει. Αντίθετα, η αναφορά του στον ΣΥΡΙΖΑ γίνεται με έναν χαρακτηρισμό («νεοκομμουνιστικό-εθνολαϊκιστικό») που σίγουρα δεν είναι θετικός ή ουδέτερος. Δύσκολα λοιπόν μπορεί να υποστηριχθεί ότι μια πρωτοβουλία που στηρίζει την κυβέρνηση και ουσιαστικά βγάζει εκτός πλαισίου συνεννόησης τον ΣΥΡΙΖΑ είναι συμμετρική. Κάτι που εξάλλου ορισμένοι από τους υπογράφοντες αναγνώρισαν δημόσια. Πρόκειται για την άποψη που, ενώ διακηρύσσει πως αντιμάχεται τον νέο διπολισμό, στην πραγματικότητα, με το σκεπτικό της σωτηρίας της χώρας, συμπλέει με τον ένα πόλο και θεωρεί πως όποιος διαφωνεί υπηρετεί τον δεύτερο, ανακηρύσσοντας μάλιστα συχνά τον τελευταίο «εσωτερικό εχθρό».
Η πρωτοβουλία, λέγεται, απευθύνεται σε ΠΑΣΟΚ και ΔΗΜΑΡ. Όμως είναι ευρύτατα γνωστό ότι το ΠΑΣΟΚ του κ. Βενιζέλου εκ προοιμίου την υποστηρίζει. Αυτό ήταν το νόημα της εκδήλωσης της 3ης Σεπτεμβρίου, γι” αυτό και ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ έσπευσε να την επικροτήσει πριν καν εκδηλωθεί επίσημα. Αντίθετα, είναι επίσης γνωστό ότι η ΔΗΜΑΡ την απορρίπτει. Το επίμαχο ζήτημα είναι φυσικά η συμμετοχή στην κυβέρνηση Σαμαρά, όπου οι δρόμοι των δύο κομμάτων χώρισαν τον περασμένο Ιούνιο.
Το να προτείνει κάποιος κοινό πολιτικό φορέα και κοινή κάθοδο των δύο κομμάτων στις ευρωεκλογές, με το ΠΑΣΟΚ να παραμένει στη συγκυβέρνηση, ισοδυναμεί προφανώς με το να ζητά από τη ΔΗΜΑΡ (και όχι βέβαια από το ΠΑΣΟΚ) να αναθεωρήσει τη θέση της. Διότι ο καθένας αντιλαμβάνεται ότι θα ήταν αδιανόητο να συνυπάρχουν στο ίδιο σχήμα κόμματα που διαφωνούν ως προς τη συμμετοχή στην κυβέρνηση. Και φυσικά δεν είναι τυχαίο πως οι «58» στο σύνολό τους είναι υπέρ της συγκυβέρνησης και κατά της αποχώρησης της ΔΗΜΑΡ. Εξάλλου τα στελέχη της ΔΗΜΑΡ που συμμετέχουν ή υποστηρίζουν την πρωτοβουλία είναι αυτά ακριβώς που διαφώνησαν με την αποχώρηση. Οι «58» δεν φαίνεται να απευθύνθηκαν στην «υπόλοιπη», ευρέως πλειοψηφούσα ΔΗΜΑΡ, και εύλογα, διότι έχουν επίγνωση ότι δεν «χωράει» στην πρωτοβουλία τους.
Προς τι λοιπόν η «έκπληξη» και η «απογοήτευση» για την αρνητική αντίδραση της ΔΗΜΑΡ; Και προς τι τα υπονοούμενα περί προσωπικών κινήτρων του προέδρου της, όταν η διαφορά είναι καταφανώς πολιτική (η στάση απέναντι στην κυβέρνηση και τη μνημονιακή και άλλη πολιτική της); Όλα αυτά δεν θυμίζουν τη γνωστή από τα παλιά τακτική τής «ενότητας από τα κάτω» που αποσκοπεί στη διάλυση του δήθεν αποδέκτη της πρότασης;
Δεν αμφιβάλλω ότι οι «58» έχουν μακροπρόθεσμα σχέδια και οράματα για την πρωτοβουλία τους. Καθώς όμως στην πολιτική μετρά η συγκυρία και οι ίδιοι ασφαλώς δεν είναι άπειροι, είναι δύσκολο να μην ερμηνευτεί η κίνησή τους, εν όψει μάλιστα και των ευρωεκλογών, ως προσπάθεια διάσωσης του ΠΑΣΟΚ του κ. Βενιζέλου και παράλληλα ως προσπάθεια ανατροπής της γραμμής και του προέδρου της ΔΗΜΑΡ. Σεβαστό κι αυτό, αλλά λίγη ειλικρίνεια δεν θα έβλαπτε.
* Επιστημονικός συνεργάτης Ελεύθερου Πανεπιστημίου Βρυξελλών
Via : www.efsyn.gr
