του Λάμπρου Τσουκνίδα
Εκτός από τη Ναόμι Κλάιν, ετούτες τις μέρες την Ελλάδα επισκέπτονται και κάτι άλλοι Καναδοί. Πρόκειται για «ειδικούς εκπροσώπους του μεταναστευτικού προγράμματος της επαρχιακής κυβέρνησης της Μανιτόμπα», που μεταξύ 8 και 12 Ιουνίου θα πραγματοποιήσουν συνεντεύξεις με ενδιαφερόμενους για άδεια εργασίας στον Καναδά, ηλικίας 21-45 ετών. Τι αναζητούν; (*) «Ειδικευμένους εργάτες που ενδιαφέρονται για βραχυπρόθεσμη ή μακροπρόθεσμη απασχόληση» στην περιοχή, η οποία θα χρειαστεί περίπου 250.000 εργάτες από όλο τον Ευρωπαϊκό Νότο ως το 2020… Μιλάμε για… περήφανη επέκταση του success story, αναμένοντας από τον Παντελή Βούλγαρη να γυρίσει τις «Νύφες Νο 2» και από έναν νέο Καζαντζίδη να ξανατραγουδήσει το ψωμί της ξενιτιάς…
Οι διαφοροποιήσεις των κεντροαριστερών εταίρων Σαμαρά θυμίζει τους «ρήτορες γεμάτους συναισθηματισμό, όχι ανθρώπους που νιώθουν συγκεκριμένα» του Gramsci
Οι μόνοι που δείχνουν να μην το κατανοούν είναι οι κυβερνητικοί εταίροι του Αντώνη Σαμαρά. «Απειλούν» τον πρωθυπουργό με εξάντληση της τετραετίας και διατήρηση της κυβερνητικής συνοχής, ενδεχομένως με μια ανασχηματική σκυταλοδρομία, και την ίδια ώρα προσπαθούν να πείσουν όλους εμάς, εργαζόμενους, άνεργους, συνταξιούχους, νέους χωρίς αύριο, για την βαθιά ιδεολογική τους διαφορά από τη Ν.Δ. με την οποία, ταυτόχρονα, υπογραμμίζουν καθημερινά ότι έκαναν κάτι μοναδικό: συγκυβερνούν για να «σωθεί η χώρα»… Και σε αυτό το πλαίσιο την προειδοποιούν απεγνωσμένα πως αν προχωρήσει σε μερικά μέτρα ακόμα, καλή ώρα (κακή και ανάποδη, δηλαδή) σαν τους πλειστηριασμούς, θα προκαλέσει κοινωνική έκρηξη. Της λένε, δηλαδή, ό,τι διαπιστώνει -εξίσου γενικά, αλλά κάπως λιγότερο αφηρημένα- ακόμα και ο Σόιμπλε …
«Ο λαός αυτό…», «ο λαός εκείνο…», «οι εργαζόμενοι δεν αντέχουν…», «οι συνταξιούχοι στενάζουν…». Φράσεις που επαναλαμβάνονται συνεχώς σε γ’ ενικό – σαν να αφορούν κάποιον άλλον, κάποιον τρίτο, και όχι πολίτες που εκπροσωπούν… Φράσεις που επαναλαμβάνονται για να ξορκίσουν τις κοινωνικές εντάσεις που προκαλούν οι πολιτικές για τη «σωτηρία της χώρας». Πολιτικές που οι συγκυβερνώντες θα όφειλαν να έχουν κατανοήσει, ακόμα και χωρίς τις παραδοχές του λάθους στις οποίες κατά διαστήματα καταφεύγει το ΔΝΤ, ότι (θα) οδηγούσαν σε ένα βαθύ μετασχηματισμό της ελληνικής κοινωνίας, του στρεβλού αναπτυξιακού μοντέλου και της θέσης της στον κόσμο. Έναν μετασχηματισμό σχεδιασμένο, προμελετημένο, που είχε προβλεφθεί και αναλυθεί -ψυχρά τεχνοκρατικά- ακόμα και από επιστήμονες του κεντροαριστερού και εκσυγχρονιστικού μπλοκ, οι οποίοι, διαβλέποντας τα αδιέξοδα του μοντέλου που είχε χτιστεί από Ν.Δ. και ΠΑΣΟΚ, αντιμετώπισαν ήδη το πρώτο Μνημόνιο ως μοχλό διόρθωσης των κακώς κειμένων… Οι αναλύσεις, τα γραπτά, οι δηλώσεις είναι εδώ -ειδικά στην εποχή του Ίντερνετ- για να καταρρίπτουν τα εκ των υστέρων άλλοθι.
Η προσπάθεια των κεντροαριστερών εταίρων Σαμαρά να ιδεολογικοποιήσουν διαφοροποιήσεις, στην πραγματικότητα σε ό,τι δεν συνιστά μνημονιακή υποχρέωση και προαπαιτούμενο -γιατί αυτά έχει αποδειχτεί ότι, τελικά, γίνονται δεκτά στο όνομα της «σωτηρίας της χώρας»-, θυμίζει τους «ρήτορες γεμάτους συναισθηματισμό, όχι ανθρώπους που νιώθουν συγκεκριμένα», τους οποίους στηλίτευε ο Gramsci θυμίζοντας πως «δημιούργησαν το χάος, άφησαν τους οικονομικά ισχυρότερους να αρπάξουν, άφησαν να σκορπίσει το ελάχιστο που ακόμα υπήρχε». Ο Ιταλός διανοητής περιέγραφε την κατάσταση σαν να έγραφε σήμερα: «Όταν το αντιλήφθηκαν, ήταν πια πολύ αργά – δεν έχει σημασία: θα μπορούσαν ακόμα και τότε να προβλέψουν, θα μπορούσαν να μοιράσουν δίκαια τον πόνο»… Είναι απλό: διαφοροποίηση από τη Ν.Δ. δεν υπάρχει ακολουθώντας μια πολιτική που όσα επίθετα και αν της προσδώσεις, οδηγεί σε διάρρηξη της κοινωνικής συνοχής.
(*) Πρώτες πληροφορίες και πολλά link για τους ενδιαφερόμενους εδώ: http://www.friendsofcanada.gr/events/154-2013-
Via : www.avgi.gr
