του Χριστόφορου Κάσδαγλη
Διά της παρούσης θέλω να καταγγείλω το κίνημα «Δεν πληρώνουν», που με την υπονομευτική του δράση επιδεινώνει έτι περαιτέρω τα δημοσιονομικά χάλια της χώρας, εκθέτοντάς την στο εξωτερικό και θέτοντας σε κίνδυνο τη συστημική ευστάθεια της Ε.Ε. και κατ’ επέκτασιν ολόκληρου του πλανήτη.
Όχι, δεν μιλάω για τους συμπαθείς ακτιβιστές που παραβιάζουν τις μπάρες στα διόδια. Ούτε για τους εθελοντές που επανασυνδέουν το ρεύμα στα σπίτια αναξιοπαθούντων. Ούτε γι’ αυτούς που διαχώρισαν το χαράτσι από το λογαριασμό της ΔΕΗ και πλήρωσαν μονάχα το ρεύμα. Δεν μιλάω για όσους δεν έχουν να πληρώσουν την εφορία ούτε τοις μετρητοίς ούτε σε άτοκες δόσεις, για εκείνους που έχουν πάψει να εξυπηρετούν τα δάνεια που πήραν ελλείψει ρευστότητας – ακόμα και τα βερεσέδια στα μαγαζιά της γειτονιάς.
Μιλάω για τους εργοδότες που δεν πληρώνουν μισθούς. Που δεν αποδίδουν στην εφορία τους παρακρατηθέντες φόρους μισθωτών υπηρεσιών. Που χρωστάνε τις ασφαλιστικές εισφορές από τον καιρό του Νώε – και πάντως, σε πάρα πολλές περιπτώσεις, πριν από την εκδήλωση της κρίσης. Περάστε απ’ το λογιστήριο, σου λέει. Κι έπειτα ξαναπεράστε απ’ το λογιστήριο – μιαν άλλη μέρα. Κι ύστερα απλώς δεν σηκώνουν τα τηλέφωνα, δεν εμφανίζονται πουθενά. Κρύβονται. Και, εν πάση περιπτώσει, δεν πληρώνουν.
Μιλάω για τα τηλεοπτικά κανάλια που δεν εξοφλούν τους παραγωγούς, για τους παραγωγούς που δεν εξοφλούν τους εργαζόμενους σε τηλεοπτικές παραγωγές, ακόμα και σε περιπτώσεις που… έχουν εισπράξει απ’ τα κανάλια.
Μιλάω για την εφορία, που δεν προχωράει στις επιστροφές φόρου σε μισθωτούς (από την εποχή που υπήρχε ακόμα αυτό το παράξενο φρούτο που αποκαλείτο «επιστροφή φόρου»), ούτε στις επιστροφές του ΦΠΑ σε επιχειρήσεις. Που αρνείται ακόμα και το προφανές: τον συμψηφισμό των οφειλών της με τις απαιτήσεις της.
Για τις δημόσιες υπηρεσίες που αρνούνται να πληρώσουν φως, νερό, τηλέφωνο, με αποτέλεσμα να διογκώνονται τα ελλείμματα των επιχειρήσεων και να αυξάνονται τα τιμολόγια των ιδιωτών καταναλωτών. Που δεν πληρώνουν τους εργολάβους δημοσίων έργων, οπότε εκείνοι με τη σειρά τους δεν πληρώνουν τους εργαζόμενους και τους προμηθευτές τους, που κι εκείνοι πάλι αφήνουν απλήρωτους τους δικούς τους εργαζόμενους και τους δικούς τους προμηθευτές, με αποτέλεσμα να επιτείνεται ο φαύλος κύκλος της έλλειψης ρευστότητας και, κατ’ επέκταση, της ύφεσης.
Μιλώ για τα τελευταία σαλπίσματα των νικημένων στρατιωτών, όπως λέει κι ο ποιητής.
Κι ακόμα, μιλάω για τα μέλη του πιο κλειστού απ’ όλα τα επαγγέλματα, που λένε ανέξοδα λόγια και μετά κάνουν άλλα, γιατί, βλέπεις, οι πολιτικές υποσχέσεις και τα συνθήματα δεν φορολογούνται. Για τους βουλευτές της συμπολίτευσης μιλάω. «Σκοτώνουν και δεν πληρώνουν».
Πολύ περισσότερο δεν φορολογούνται οι κωλοτούμπες, οι υπαναχωρήσεις, η διάσταση λόγων και έργων, η κοινωνική αναλγησία. Δεν φορολογούνται τα ρουσφέτια, ούτε οι μίζες. Δεν φορολογούνται οι πολιτικές αποφάσεις που εξοντώνουν κόσμο και κοσμάκη, πολύ συχνά δίχως δημοσιονομικό όφελος, ενίοτε και με δημοσιονομική ζημιά.
Αλλά τι κάθομαι και λέω, ο αφελής. Ακόμα κι αν φορολογούνταν -σε ένα παράλληλο σύμπαν- τα λόγια και οι υποσχέσεις, οι αστοχίες των πολλαπλασιαστών και η κομματική πειθαρχία, και πάλι εκείνοι θα ’βρισκαν τον τρόπο, με κάποιο νόμο περί ευθύνης ανευθύνων ή περί ασυλίας των… ανιάτων, με κάποια ατέλεια ή με κάποια παραγραφή, να συνεχίσουν το «σκοτώνω και δεν πληρώνω». Κι αν όχι με νόμο, τουλάχιστον με κάποια τροπολογία – στα μουλωχτά…
Via : kasdaglis.wordpress.com
