του Παντελή Μπουκάλα
Το κακό με την αϋπνία που ταλανίζει την πολιτική ηγεσία μας πρέπει να άρχισε τον Νοέμβριο του 2009. Τότε ο αμεσοδημοκράτης πρωθυπουργός Γ. Α. Παπανδρέου είχε την ευγένεια να δηλώσει στο ιταλικό περιοδικό «Πανόραμα» τα εξής: «Ορισμένες νύχτες ξυπνώ ξαφνικά και σκέφτομαι τις λύσεις που πρέπει να υιοθετηθούν. Είναι η σωστή στιγμή για να το κάνει κανείς, διότι τη νύχτα έχει περισσότερη ησυχία. Αλλά καταλαβαίνω ότι πρέπει να επιβάλω στον εαυτό μου να κοιμηθεί, για να έχω τη δύναμη, την επομένη, να κυβερνήσω με τον καλύτερο τρόπο τη χώρα μου». Εξαναγκαστικός εθνικός ύπνος…
Τα χρόνια πέρασαν. Και από τον αστερισμό του Εμπειρίκου και του γνωστού «Πολλές φορές τη νύχτα», περάσαμε στον αστερισμό του Ελύτη, προς τιμήν του οποίου, άλλωστε, ο κ. Σαμαράς ανέθεσε το υπουργείο Πολιτισμού σε ένα γερό γνώστη των πραγμάτων, έναν προλυρικό του μεταϋπερρεαλισμού. Εκτοτε ο κ. Παπανδρέου βρήκε την ωφέλιμη για το έθνος ηρεμία του. Μπόρεσε έτσι να γνωρίσει και άλλα νησιά πλην του Καστελλόριζου, όπως πληροφορούμαστε από το ημερολόγιο καταστρώματος που συγγράφει στις βασανιστικές μετακινήσεις του από Αιγαίο σε Ιόνιο. Μάλιστα, φρεσκαρισμένος, έκρινε ότι οφείλει ακόμα κάτι στην πατρίδα και πρέπει να ξαναδιεκδικήσει το ΠΑΣΟΚ (του). Οι θεοί μαζί του. Κι ο Θεός μαζί μας
Η αρχική περί αϋπνίας δήλωσή του, όμως, πυροδότησε αλυσίδα κρουσμάτων μνημονίτιδας. Και δεν φτάνει που οι Ελληνες υπουργοί δηλώνουν πως οι θυσίες του λαού τούς πληγώνουν βαθιά. Ακούσαμε έως και τη Γερμανίδα καγκελάριο να λέει ότι «πονάει η καρδιά της» με όσα τραβούν οι Ελληνες, που «καλά να πάθουν» βέβαια, αλλά η χριστιανική της αγωγή δεν της επιτρέπει να χαίρεται με τα παθήματα άλλων. Σκαλί το σκαλί, καταλήξαμε να δηλώνει ο νέος υπουργός Διοικητικής Μεταρρύθμισης Κυριάκος Μητσοτάκης ότι «έχασε τον ύπνο του» από την υποχρέωση που του ανατέθηκε να επιλέξει αμνούς προς σφαγήν και ερίφια προς απόλυση.
Είναι συγκινητική η συμπόνια των κυβερνώντων. Δεν είναι λίγο να μαθαίνεις ότι κάποιοι δηλητηριάζονται με όσα αποφασίζουν, ή έστω με την υπογραφή που βάζουν στα ήδη και αλλού αποφασισμένα. Ειδικά, πάντως, για τον κ. Κυριάκο Μητσοτάκη, δύο τινά οφείλουμε να παρατηρήσουμε. Πρώτον, ότι από γενιά σε γενιά σημειώνεται απώλεια ψυχικής στιβαρότητας. Οπως καλά θα θυμάται ο υπουργός, η μητέρα του καμάρωνε ότι αν έκοβε τον πατέρα του σε φέτες, θα μπορούσε να τον προσφέρει σαν βάλιουμ, τόση ήταν η ψυχραιμία του, που του επέτρεπε να μη χάνει τον ύπνο του, ό,τι κι αν έπραττε. Δεύτερον, προφανώς ο κ. Κυρ. Μητσοτάκης δεν ζούσε εδώ τελευταία, ή ζούσε κλεισμένος στο θερμοκήπιο της τηλεόρασης. Και δεν γνώριζε έτσι ποιες ευθύνες θα αναλάμβανε αν αποδεχόταν το υπουργείο. Αν ήξερε ότι θα έπρεπε να αποφασίσει για τη μοίρα τόσων ανθρώπων, είναι βέβαιο ότι δεν θα το δεχόταν. Τώρα, όμως, τον τρώει η αϋπνία. Κι εμάς οι τύψεις για το κακό που τον βρήκε εξαιτίας μας.
via http://www.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_kathpolitics_1_16/07/2013_509546
