Tης Μαρίας Χούκλη
Από την αρχή της Κρίσης, ο θυμός της κοινής γνώμης, με βουκέντρα τους εκάστοτε κυβερνώντες, μετατρέπεται κάθε τόσο σε Μινώταυρο που χρειάζεται αίμα για να κατευναστεί και να μην στραφεί εναντίον των πραγματικών υπαιτίων και αιτιών της τυφλής οργής της. Ο θάνατος σου, η ζωή μου έγινε κοινωνικό δόγμα.
Πάμε , λοιπόν, σαν άλλοτε.
Περίσσεψαν πάλι οι ανθρωποφαγικές διαθέσεις και τα κροκοδείλια δάκρυα με αφορμή την υπόθεση των τηλεοπτικών αδειών. Αυτή τη φορά, στην κρεατομηχανή της επισφάλειας ρίχνονται οι εργαζόμενοι των “αμαρτωλών” καναλιών που λόγω του καζινο – διαγωνισμού έτυχε να είναι οι μέν και όχι οι δε.
Κυβερνητικά χείλη δεν τόλμησαν ακόμη να το ξεστομίσουν αλλά πλανάται στο πίσω μέρος των φράσεων τους κάτι σαν “το μαύρο της ΕΡΤ παίρνει την εκδίκησή του”. Δεν αναφέρω τις φαρμακερές αναρτήσεις στα social media γιατί οι ηλίθιοι είναι χρήσιμοι στο δημόσιο βίο, όχι όμως για τις ανάγκες του παρόντος άρθρου. Τόσο μπορούν, τόσο σκέφτονται όσοι επιχαίρουν για την ψυχοφθόρο αβεβαιότητα, την αγωνία και το φόβο χιλιάδων ανθρώπων που βλέπουν το έδαφος να φεύγει κάτω από τα πόδια τους.
Το ίδιο ισχύει και για όσους χειροκρότησαν όταν έκλεισε η ΕΡΤ και βρέθηκαν στο κενό ζωές συντεταγμένες. Κανιβαλισμός και κροκοδείλια δάκρυα τότε και τώρα.
Η δημοκρατία του Κολοσσαίου.
Όσοι ξερνούν χολή, θα έπρεπε να συλλογιστούν πολιτικά, να δουν το δάσος, τις δομές που θέλουν ξήλωμα – και όχι αναδιευθέτηση – ώστε να μην παράγουν προβληματικές καταστάσεις. Βεβαίως σ’ αυτήν την περίπτωση , θα χρειαστεί να κοιταχτούμε όλοι στον καθρέφτη. Χωρίς, πάντως, να αθωώνω τον όχλο που εύκολα φωνάζει “Σταύρωσον αυτόν”, θεωρώ ότι μεγαλύτερη ευθύνη φέρουν οι εκάστοτε κυβερνώντες και οι αντιπολιτευόμενες δυνάμεις καθώς δίνουν τον τόνο στη συλλογική διάθεση. Είναι ο μαέστρος στη συμφωνία που παίζεται, κατευθύνουν τα όργανα και δυστυχώς προς ίδιον όφελος.
Με πρόσχημα ότι διορθώνουν τα κακώς κείμενα οι νυν ή για να αποσείσουν οι πρώην από πάνω τους την κοινωνική οργή για όσα έκαναν ή δεν έκαναν, ρίχνουν στον λάκκο με τον ασβέστη τους εύκολους εχθρούς, όποιους βολεύει η συγκυρία. “Δύναμή μου το μίσος του κόσμου”.
Οι κοινωνίες δεν μπορούν να πάνε μπροστά με αλληλλοεκδικούμενα τα υποκείμενα τους.
Οι ουλές του μίσους από τον νέο εμφύλιο δεν θα σβηστούν εύκολα, θα ανοίγουν με κάθε ευκαιρία, οι θύτες θα γίνονται θύματα σ’ έναν αέναο χορό φθοράς και υπονόμευσης.
Αυτό είναι το πραγματικό πρόσωπο της Κρίσης.
Via : www.liberal.gr
