Photo: somber/Flickr
του Αντώνη Παπαγιαννίδη
Λοιπόν: το σεμνό μπλεδάκι και το πρασινάκι (με το πράσινο από πάνω, οι λεπτομέρειες μετρούν σ’ αυτά!) που πλαισιώνουν την (νέα) παρουσία της ΔΤ στις οθόνες μας είναι, τελικά, το καλύτερο που παρήγαγε η Κυβέρνηση αυτή μετά την απόφασή της για μαύρο στις τηλεοπτικές οθόνες. Έχει, ο χρωματικός κώδικας, όλη τη λεπτότητα της ομολογημένης ταυτότητας του εγχειρήματος, ως (α) δικομματικού, (β) αχνού/χλωμού, (γ) με το-πάνω-χέρι-στο-ΠΑΣΟΚ.
Από κει και πέρα, η φιλότιμη – σοβαρά, τρυφερά το λέμε, χωρίς σαρκαστική διάθεση – προσπάθεια των Λιναρδάτου/Τρουπή να «βγάλουν» αυγουστιάτικα συζήτηση σε πάνελ με θέματα επικαιρότητας, μας πάει πίσω-πίσω σε ημέρες όπου η κρατική τηλεόραση (να πούμε δεκαετίας του ΄80;) πάσχιζε να σταματήσει να είναι μόνο συρραφή Δελτίων Τύπου (Δ.Τ.=κοιτάξτε σύμπτωση αρχικών!) της επίσημης/κρατικής άποψης. Οι διστακτικοί πρώτοι προσκεκλημένοι, μαγκωμένοι. Τα ρεπορτάζ δρόμου για «θέματα επικαιρότητας» παρομοίως. Μόνον όταν τα θέματα ξεφεύγουν προς τα διεθνή – καλά να ‘ναι η χρήση χημικών στη Συρία, ο εκτροχιασμός διαδηλώσεων στην Αίγυπτο! –, που κάπως παραπάνω τα κατέχει η Οντίν Λιναρδάτου, το πράγμα αρχίζει να θυμίζει την κρατική/παρεϊκή τηλεόραση των τελευταίων χρόνων, που όλοι μεν λατρεύαμε να κατηγορούμε, πλην όμως είχε καταφέρει – δηλαδή: οι συντελεστές τους, οι άνθρωποί της είχαν καταφέρει – να κάνει «κάποια συζήτηση», να βγάζει κάποιες αντιθέσεις, να έχει κάποιες αιχμές.
Με τον ρυθμό που τη βλέπουμε να εξελίσσεται, σε καμιά 3ετία/5ετία, η ΔΤ της ΝΕΡΙΤ θα βρίσκεται από πλευράς ωρίμανσης στις αρχές της δεκαετίας του ΄90. Ύστερα… έχει ο Θεός (της Ελλάδας).
Όχι! Δεν περιμένουμε τις ειδήσεις, που ο Παντελής Καψής προαναγγέλλει για οσονούπω. Περιμένουμε να θαυμάσουμε την πρώτη κάλυψη προεκλογικής περιόδου!
Via : www.protagon.gr
