του Λάμπρου Τσουκνίδα
Η εικόνα γνωστή από όλες τις πρωινές εκπομπές και τα βραδινά πάνελ. Βουλευτές της συγκυβέρνησης, με τα non paper των επικοινωνιακών επιτελείων μπροστά τους, να κουνάνε το δάχτυλο στην κοινωνία ρωτώντας αφοπλιστικά «και πού θα βρεθούν τα έσοδα;», προκειμένου να καταλήξουν στο ίδιο πάντα συμπέρασμα: «δεν υπάρχει άλλη λύση». Οπότε, δεχτείτε αγόγγυστα κάποιου είδους παράταση στο διαβόητο Ειδικό Ενιαίο Τέλος Ηλεκτροδοτούμενων Δομημένων Επιφανειών, αποδεχτείτε μια νέα μείωση στις ήδη πενιχρές συντάξεις ή στους μισθούς που, ονομαστικά τουλάχιστον, καταβάλλονται, διότι ξέρουμε καλά πόσοι και πόσες εργάζονται χωρίς στην πραγματικότητα να πληρώνονται για μήνες…
Αποδεχτείτε τα όλα ετούτα και παρακολουθήστε την ανεργία να κερδίζει την πρωτιά στην Ευρώπη των 26.000.000 ανέργων, αποδεχτείτε τα και ζήστε με συσσίτια και αγαθοεργίες, αποδεχτείτε τα και κοιτάξτε τα παιδιά σας να μεγαλώνουν χωρίς προοπτική και προσδοκίες μέχρι -μας λένε- να αποδώσει αυτή η πολιτική και να έλθουν επενδύσεις και να δημιουργηθούν θέσεις εργασίας που -το ομολογούν- δεν θα σας λύσουν το πρόβλημα, αλλά κάτι καλύτερο θα γίνει… «Ναι, η κοινωνία υποφέρει, αλλά είμαστε σε έκτακτες συνθήκες, δεν υπάρχει άλλη λύση», επαναλαμβάνουν μονότονα μιλώντας πάντα για τους άλλους, σε τρίτο πρόσωπο, αφού ακόμα και η γλώσσα που χρησιμοποιούν -για να ζητήσουν «στυγνή» εφαρμογή της σημερινής πολιτικής, όπως δήλωσε ανερυθρίαστα βουλευτής της Ν.Δ.- προδίδει ότι οι επαγγελματίες της πολιτικής (που συνήθως δεν έχουν κολλήσει αλλού ένσημα) δεν ζουν με τις πενταροδεκάρες που θεωρούν αρκετές για την πλειοψηφία της κοινωνίας.
Για την πλειοψηφία, όχι για όλους… Διότι από αυτό το Μνημόνιο, που πρέπει να τηρηθεί απαρέγκλιτα σε βάρος ανέργων, μισθωτών, συνταξιούχων, υπάρχουν κάποια σημεία στα οποία αυτή η κυβέρνηση είπε «όχι» στην πράξη. Είπε «όχι» σε ρυθμίσεις που είχαν συμφωνηθεί και συνυπογραφεί με την τρόικα – σαν αυτές που μας λένε ότι δεν μπορούμε να διαπραγματευτούμε. Να θυμηθούμε το μισό δισ. από την αδειοδότηση των τηλεοπτικών καναλιών που θα υπερκάλυπτε τα 325 εκατ. που αναζητούσαν τον Μάιο οι πολιτικοί αρχηγοί επιβάλλοντας νέες περικοπές; Να θυμηθούμε τη νέα αναστολή, μόλις προχθές, στην εφαρμογή του νόμου για φόρο 20% επί της τηλεοπτικής διαφήμισης που περιλαμβανόταν σε Πράξη Νομοθετικού Περιεχομένου που ήρθε προς κύρωση που μάλιστα τεκμηριώθηκε από τον κυβερνητικό εκπρόσωπο με την επίκληση του «ορατού, απτού κινδύνου» να κλείσουν κανάλια και να χαθούν θέσεις εργασίας – λες και τα υπόλοιπα μέτρα δεν έχουν ήδη οδηγήσει στην απώλεια εκατοντάδων χιλιάδων θέσεων εργασίας; Να θυμηθούμε την αναστολή, μη εφαρμογή για την ακρίβεια, της νομοθετικής πρόβλεψης για εισφορά επί του τζίρου των επιχειρήσεων που οδηγεί σε μια τρύπα μερικών εκατοντάδων εκατομμυρίων την οποία θα κληθούν να καλύψουν, πάλι, οι συνταξιούχοι με νέες περικοπές;
Εντελώς συμπτωματικά, βλέπουμε ότι τελικά μπαίνουν -και τηρούνται- από την τρικομματική κυβέρνηση συνεργασίας «κόκκινες γραμμές», μόνον που αυτές αφορούν, πάντα, την υπεράσπιση των επιχειρήσεων (όλως τυχαίως δε, σε μεγάλο βαθμό, των επιχειρήσεων ΜΜΕ που «βομβαρδίζουν το κοινό» με την έλλειψη εναλλακτικής λύσης) και όχι των εργαζομένων. Καμία έκπληξη, βεβαίως αφού η ταξικότητα -και τοξικότητα, και πέραν των Σκουριών ή του Ασωπού- αυτής της πολιτικής είναι το κύριο χαρακτηριστικό του νέου οικονομικού και κοινωνικού μοντέλου βίαιης προσαρμογής που εφαρμόζεται. Τουλάχιστον να μην βαφτίζεται ως κάτι άλλο από αυτό που είναι.
Via : www.avgi.gr
