Συντάκτης: Ελεάννα Ιωαννίδου*
Την πολυσυζητημένη παράσταση της Πηγής Δημητρακοπούλου «Ισορροπία του Νας» δεν την έχω δει, συνεπώς μπορώ να μιλήσω μόνο για συγκεκριμένα πράγματα.
Σε αντίθεση με πολλούς, δεν μπορώ και να αφορίσω την χρήση των κειμένων του Ξηρού, καθώς ο τρόπος που αυτά ενσωματώνονται στην αφήγηση έχει μεγάλη σημασία.
Προσωπικά δεν μου άρεσε που είδα να εμφανίζεται κι ως ρόλος ο ίδιος ο Ξηρός στην παράσταση, αλλά το θεωρώ έλασσον. Κάποιοι μπορεί να το θεωρούν και σημαντικό, αλλά όλη αυτή είναι μια συζήτηση για την τέχνη.
Gustibus et coloribus…
Αυτό όμως που προηγήθηκε δεν ήταν μια συζήτηση για την τέχνη, αλλά για την τρομοκρατία. Κι ως έχει καθιερωθεί, η συζήτηση αυτή δεν είχε πολιτικό χαρακτήρα, αλλά κομματικό κίνητρο και την ηθικολογία στον πυρήνα της.
Αντί ως κοινωνία να συζητήσουμε για τα κοινωνικά αίτια της τρομοκρατίας ή το θωράκισμα της δημοκρατίας απέναντί της, που για μένα γίνεται μόνο χωρίς εκπτώσεις στην ελευθερία, βυθιζόμαστε πάλι στη μικροπολιτική γύρω από το ταμπού θέμα.
Από τη μια έχουμε την εκμετάλλευση του αίματος των θυμάτων, κακή παράσταση war on terror σε επανάληψη, με την γνώριμη συσπειρωτική αξία τού «ή μαζί μας ή με τους τρομοκράτες».
Απογοητεύομαι σφόδρα να βλέπω ανθρώπους που στη μεν περίπτωση της δίωξης Ρίχτερ πρόταξαν την ελευθερία της έκφρασης αλλά στο θέμα του Εθνικού Θεάτρου πρόβαλαν ως αξία τον σεβασμό της μνήμης, όπως παρατήρησαν κι άλλοι.
Για μένα, η ειδοποιός διαφορά είναι ότι η δεύτερη περίπτωση αντιμετωπίστηκε ως πεδίο άσκησης αντιπολίτευσης. Μήπως να ξαναδούν κάποιοι φιλελεύθεροι φίλοι τις προτεραιότητές τους;
Βρίσκουν πεδίο αντιπολίτευσης; Κι όταν δεν βρίσκουν, δημιουργούν.
Από τη μεριά της Αριστεράς έχω να σημειώσω δύο ενδιαφέρουσες για το θέμα μας πτυχές. Η πρώτη έχει να κάνει με το θέμα της προάσπισης των ανθρωπίνων δικαιωμάτων ακόμα και των κατηγορουμένων ή των καταδικασμένων για τρομοκρατία.
Δεν χρειάζεται να σημειώσω ότι συμμερίζομαι αυτή την αξία και πόσο με ενοχλούν οι διάφορες μονταζιέρες που στοχοποιούν όσους, στ’ αλήθεια, προτάσσουν τον Διαφωτισμό, δηλαδή την ανθρώπινη μεταχείριση, χωρίς βασανιστήρια, με δικαίωμα στη δίκαιη δίκη κ.λπ.
Η πραγματική όμως αχίλλειος πτέρνα της Αριστεράς βρίσκεται στη συμπάθεια μιας μερίδας της προς τον ένοπλο αγώνα, εμφυλιακό κατάλοιπο και δείγμα μιας ανιστορικότητας που ονειρεύεται Βελουχιώτηδες το 2016.
Κι αν μετά τη «Βάρκιζα» του Ιουλίου, στον Σύριζα τέτοιες φωνές έχουν περιοριστεί, δηλώσεις (όπως η σημερινή του βουλευτή Μπαλαούρα που διαχωρίζει τους τρομοκράτες από άλλους πολιτικούς εγκληματίες με βάση το σκεπτικό) μας υπενθυμίζουν ότι δεν έχουν εκλείψει εντελώς.
Τέλος, το μυαλό μου πηγαίνει στους καλλιτέχνες καθώς κατανοώ τις πιέσεις που αυτοί δέχθηκαν και το αίμα που το τέρας της ηθικολογίας τούς «χρέωσε». Ίσως και να έπρεπε να το περιμένουν. Σκέφτομαι να ξαναδιαβάσω τη «Χαμένη Τιμή της Καταρίνα Μπλουμ». Αυτό δεν έχει αποσυρθεί.
ΥΓ. Αν εκεί στον ΣΥΡΙΖΑ ενοχλούνται από τη χυδαία πολιτική χρήση της τρομοκρατίας, ας ρωτήσουν την άποψη του συγκυβερνήτη τους Καμμένου. Κάτι θα θυμάται από τα νιάτα του.
* Δικηγόρος, δημοτική σύμβουλος Θεσσαλονίκης της παράταξης «Γειτονιές σε Δράση»
Via : www.efsyn.gr
