του Κώστα Καλλίτση
Ο ελληνικός λαός εμπιστεύτηκε τον πρωθυπουργό κ. Τσίπρα και, παρά τα δεινά που συνέβησαν το 7μηνο της πρώτης κυβερνητικής θητείας, του έδωσε νέα καθαρή εντολή. Με την προσδοκία (όχι να κάνει θαύματα, αλλά) να αρχίσει να κάνει όσα δεν κατάφεραν ή δεν θέλησαν να κάνουν οι προηγούμενες κυβερνήσεις. Με δυο λόγια, ελπίζοντας ότι θα αρχίσει να αλλάζει το οικονομικό μοντέλο, να απελευθερώνονται οι παραγωγικές δυνάμεις από το ασφυκτικό πλαίσιο των πελατειακών-παρασιτικών σχέσεων, να σταματήσει η καταστροφή θέσεων εργασίας και, σταδιακά, να δημιουργούνται νέες. Προσδοκώντας ότι θα αρχίσει πόλεμο κατά της κοινωνικής μάστιγας που λέγεται ανεργία. Δεν έδωσε εντολή για «αριστερές» ατάκες, αλλά για αποτελέσματα.
Για να επιτευχθούν, χρειάζεται σχέδιο – η ανάπτυξη, έχει τονιστεί, είναι δική μας δουλειά και επιδίωξη, δεν ενδιαφέρει τους δανειστές. Σχέδιο που θα ενσωματώνει και, ταυτόχρονα, θα υπερβαίνει τους καταναγκασμούς του Μνημονίου. Χρειάζονται και υπουργοί που θα αγωνίζονται ώστε να γίνουν ταχύτατα όλα όσα πρέπει, και που θα πιστεύουν σε αυτήν την πολιτική, θα αναλάβουν την κυριότητά της. Και θα απαρτίζουν μια κυβέρνηση χωρίς φέουδα και προσωπικές στρατηγικές, που θα διαθέτει υψηλού επιπέδου διαχειριστικές και πολιτικές ικανότητες. Ολη η κοινωνία έχει βαρεθεί τα (εκάστοτε) «δικά μας παιδιά».
Μέχρι σήμερα, βλέπει μια κυβέρνηση που δεν τολμά να σπάσει τον φαύλο κύκλο καθυστέρησης της Ελλάδας. Σε μια ατμόσφαιρα που βαραίνει από το προσφυγικό πρόβλημα, η ανεργία είναι ανελέητη (κανένα φως στο βάθος του τούνελ) και η φτώχεια παρούσα. Η αγορά εκκαθαρίζεται από υγιείς μικρομεσαίες μονάδες, που κλείνουν είτε εξωθούνται να αγωνιστούν να επιβιώσουν μεταφερόμενες σε γειτονικές χώρες. Η καταστροφή της μεσαίας τάξης συνεχίζεται αδυσώπητη. Τα «κόκκινα» δάνεια αυξάνονται – σε λίγο, το ύψος τους θα τείνει να ανταγωνιστεί τις καταθέσεις. Αυτή είναι η κατάσταση, δεν παίρνει «αριστερό» πρόσημο, ούτε αλλάζει με επικοινωνιακά τεχνάσματα.
Κάποιοι στηρίζουν τις ελπίδες τους στην αντιπολίτευση. Φοβούμαι ότι είναι ανίκανη να βοηθήσει τη χώρα, παραδομένη στη παραζάλη των εσωτερικών της προβλημάτων. Είτε τάζει άμεση μείωση των κρατικών δαπανών χωρίς (βεβαίως) απολύσεις, είτε προσποιείται τον Ρομπέν των φτωχών – αθώα του αίματος. Αλλοτε κραυγάζει να πέσει η κυβέρνηση, να ακυρωθεί το «αριστερό» και να φέρουμε ένα «δεξιό» Μνημόνιο.
Αλλοτε εναγκαλίζεται όποιον επιχειρεί να μας επαναφέρει στη 10ετία του 1980 και να εμφανίσει την ελληνική κυβέρνηση ως συνεργάτη των τρομοκρατών – λίγες μέρες πριν τη 17η Νοεμβρίου και την 8η Δεκεμβρίου… Αλλοτε άλογα προσφέρει συγχωροχάρτι στους νεοναζί, ως ότι τους υποκινεί η κυβέρνηση.
Λοιπόν, όλοι όσοι κυβέρνησαν τη χώρα, δεν είναι αρχάγγελοι, ούτε παρθένες. Εχουν ευθύνες για το σημερινό κατάντημα. Τις οποίες όχι μόνο αποποιούνται (λες, είμαστε χώρα λωτοφάγων…) αλλά, επιπλέον, ανέμελα ανοίγουν μέτωπα που μπορεί να αποβούν άκρως επικίνδυνα για τη δημοκρατία. Γι’ αυτό, δεν κατανοώ τι υπηρετεί η προβολή ως «διέξοδος στα αδιέξοδα» της ιδέας για συμμετοχή μιας αντιπολίτευσης με τέτοια μυαλά, σε κυβέρνηση «οικουμενική ή κάπως έτσι» –πλην, ίσως, μιαν άρρητη επιδίωξη, δηλαδή τη διανομή εξουσίας, την παραχώρηση ισχύος σε διάφορα «γνωστά άγνωστα» εξωθεσμικά κέντρα.
Σήμερα, η πορεία της χώρας εξαρτάται από τον πρωθυπουργό, κ. Αλ. Τσίπρα. Γνωρίζει, ασφαλώς, ότι χωρίς πολιτική ηγεμονία, η όποια πολιτική κυριαρχία δεν μπορεί να μακροημερεύσει – ποτέ και πουθενά.
Σήμερα, πολιτική ηγεμονία δεν υπάρχει – ούτε θα υπάρξει αν δεν ανατραπούν τα κακώς κείμενα. Εξαρτάται όχι από τη μια ή την άλλη ρητορική, αλλά από τις ουσιαστικές ιδέες και, κυρίως, από τη «μετάφρασή» τους σε εφαρμοσμένη πολιτική. Οποιος υπουργός διαφωνεί, ας απελευθερωθεί από την καρέκλα του, ας πάψει να «θυσιάζεται» και να ζητεί συγγνώμη για την κυβερνητική πολιτική. Ισως, έτσι, πάψει η κυβέρνηση, λίγες βδομάδες μετά τις εκλογές, να φαίνεται κουρασμένη (λες, κυβερνούσε μια 4ετία), να ασθμαίνει, χωρίς πυξίδα.
Ο πρωθυπουργός οφείλει να θέσει τις προτεραιότητες (μάχη κατά της ανεργίας!), να σχηματίσει κυβέρνηση ικανή να τις υπηρετήσει με πείσμα, εμμονικά και, ταυτόχρονα, να διασφαλίσει την πολιτική και κοινωνική υποστήριξη της πολιτικής του. Οχι, δεν είναι εύκολο. Αντιθέτως, εδώ που φτάσαμε, θα είναι μεγάλος άθλος. Αλλά, αν δεν ληφθούν γρήγορα αποφάσεις για ριζικές τομές, η κυβέρνηση δεν αλλάξει βηματισμό και δεν αποκτήσει πυξίδα την αναχαίτιση της ανεργίας, υπάρχει το ενδεχόμενο ο κ. Τσίπρας να χάσει την πρωτοβουλία των κινήσεων, να υποχρεωθεί να περιοριστεί στη διαχείριση μιας διογκούμενης κοινωνικής αναστάτωσης και η χώρα να κινδυνέψει να μπει σε ατραπό που οδηγεί σε αχαρτογράφητες περιοχές. Με απειλές ορατές, απροσδόκητες, ενίοτε ασύμμετρες.
Via : www.kathimerini.gr
