Οι πειθαρχικές διώξεις δημοσιογράφων είναι αυτονόητα απαράδεκτες. Το εύκολο είναι η αποδοκιμασία τους. Το δύσκολο είναι να κοιταχθούμε όλοι στον καθρέφτη
του Χρήστου Μαχαίρα *
Επειδή η μοναδική αλήθεια είναι συγγενής εξ αίματος του ολοκληρωτισμού, ας αποτολμήσουμε να διατυπώσουμε ορισμένες σκέψεις για την πρόσφατη απόφαση του πειθαρχικού της ΕΣΗΕΑ, έχοντας πλήρη συνείδηση ότι το κλίμα που διαμορφώθηκε δεν είναι και το καταλληλότερο για διάλογο.
Κατ’ αρχάς, η απόφαση της διαγραφής δημοσιογράφων, οποιαδήποτε πολιτική άποψη κι αν εξέφρασαν, είναι απολύτως απαράδεκτη. Δεν εκθέτει μόνο όσους την υπογράφουν, αλλά και το ίδιο το συνδικαλιστικό όργανο, που ενώ τόσα χρόνια καταπίνει αγόγγυστα την κάμηλο του κιτρινισμού και της σκανδαλολογίας, εμφανίζεται τώρα να διυλίζει την προστατευόμενη συνταγματικά, νομικά και δεοντολογικά δυνατότητα έκφρασης γνώμης.
Υπό αυτή την έννοια, η σπουδή των μελών του πειθαρχικού να αποδώσουν «δικαιοσύνη», λες και η νομιμοποίηση οποιασδήποτε άποψης κρίνεται από πλειοψηφίες και μειοψηφίες, υπακούει σε μια σκουριασμένη αντίληψη πολιτικής ορθότητας, μεταφέρει φορτία άλλων εποχών και, ως τέτοια, καλώς αποδοκιμάζεται.
Μέχρι εδώ, φαντάζομαι πως οι περισσότεροι συμφωνούμε. Εκεί που αισθάνομαι ότι πιθανώς θα προκύψουν διαφωνίες, είναι αν επιχειρήσουμε, επ’ αφορμή της συγκεκριμένης απόφασης, να κουβεντιάσουμε για την προπαγανδιστική χρήση της δημοσιογραφίας ή αν δοκιμάσουμε να αναζητήσουμε τα όρια ανάμεσα στη διατύπωση γνώμης και στη χειραγώγηση της κοινής γνώμης.
Ιστορικά, η δημοσιογραφία ως λειτουργία δεν υπήρξε μόνο αγωγός ελευθερίας ή πεδίο πολυφωνίας και ανεξαρτησίας. Υπήρξε, παράλληλα, καθρέφτης, πάνω στον οποίο αποτυπώνονταν, άλλοτε αυθεντικά κι άλλοτε παραμορφωτικά, οι σχέσεις δύναμης και οι συσχετισμοί που σφράγιζαν την πολιτική και κοινωνική ζωή.
Σε πείσμα της εξωραισμένης εικόνας που καλλιεργήθηκε και καλλιεργείται για τον Τύπο, η τέταρτη εξουσία δύσκολα μπορεί να αποδείξει την ανεξαρτησία της έναντι των υπολοίπων εξουσιών ή των κέντρων ισχύος, όπως αυτάρεσκα μία μεγάλη ομάδα δημοσιογράφων επαναλαμβάνει. Το σύνηθες είναι, μάλιστα, ο χώρος μας να στοιχίζεται πολλές φορές πίσω από συγκρουόμενους πόλους και να αναπαράγει τις παθογένειες που χαρακτηρίζουν τη δημόσια ζωή.
Με αυτόν ακριβώς τον μηχανισμό, τα ελληνικά media, έντυπα και ηλεκτρονικά, ενσωμάτωσαν στα χρόνια των μνημονίων την αντίληψη του άσπρου και του μαύρου, τη λογική των συγκρουόμενων κόσμων, που σημάδεψε την πολιτική ζωή και κατ’ επέκταση τις κοινωνικές πολώσεις.
Το μνημόνιο- αντιμνημόνιο δεν διχοτόμησε μόνο τον δημόσιο χώρο, συμπιέζοντας μέχρι εξαφάνισης τις ενδιάμεσες απόψεις. Προσδιόρισε και τις βασικές τάσεις στο χώρο του Τύπου, ορίζοντας δύο συγκρουόμενα στρατόπεδα, σχεδόν αλληλομισούμενα, χωρίς ανοχές και διαύλους επικοινωνίας.
Καρπός αυτής της ακραίας πόλωσης υπήρξαν τόσο οι «προσκυνημένοι», οι «δοσίλογοι» και οι «γερμανοτσολιάδες», χαρακτηρισμοί που επιστράτευσαν οι Ταλιμπάν της μιας πλευράς για να στιγματίσουν τους αντιπάλους τους, όσο και η δαιμονοποίηση που επιφύλαξαν σε κάθε εκδοχή Αριστεράς οι φανατικοί υποστηρικτές της ισοπεδωτικής «κανονικότητας» που γεννήθηκε στα ερείπια της κρίσης.
Η απόφαση του πειθαρχικού της ΕΣΗΕΑ αποτελεί επίπτωση αυτής της αντίληψης, που δηλητηρίασε όχι μόνο πολιτικές, αλλά και επαγγελματικές σχέσεις. Μακάρι να είναι και η τελευταία, αν και για να κλείσει το ρήγμα που διχάζει (και) τους δημοσιογράφους, χρειάζεται ένα ποιοτικό σοκ, μια ποιοτική αναβάθμιση της δημόσιας ζωής, που θα φέρει τις αντιθέσεις στις πραγματικές τους διαστάσεις και θα βάλει σε δεύτερο πλάνο την ιδεολογία και την αισθητική των διαρκών μετώπων.
*Ο Χρήστος Μαχαίρας είναι δημοσιογράφος
Via : http://news247.gr
