Δεν πίστευα σε αυτό που άκουγα: σε απόγνωση είναι κολλητός φίλος, αγρότης στην Χαλκιδική.
«Χρειάζομαι 50 ανθρώπους φέτος για να μαζέψουμε τις ελιές και δεν βρίσκω!».
Τον κοίταζα σαν χαζός. «Τι λες ρε Γιάννη; Με τόση ανεργία και δεν βρίσκεις; Πλάκα μου κάνεις;».
Δεν έκανε πλάκα!
Δεν βρίσκει!
Με την οικογένεια μαζεύει βαριά-βαριά 7-8 ανθρώπους. Από τη Βουλγαρία δεν μπορεί -και δεν θέλει- να πάρει διότι πρέπει να τους πληρώσει «μαύρα». Εχει πάρει σβάρνα τα καφενεία και τις πλατείες και κανείς δεν έρχεται.
«Πόσα δίνεις;»
«Δίνω 2,5 ευρώ την κλούβα!»
«Κάνε το λιανά!»
«Ενας καλός μαζεύει καμιά 20αριά κλούβες την ημέρα. Ενας άσχετος μπορεί και 12 με 15… Κάνε πολλαπλασιασμό…».
Τον έκανα. Μου βγαίνει ένα μεροκάματο από 30 μέχρι 50 ευρώ την ημέρα. Για 30-35 μέρες…
Ξεκίνησα ρεπορτάζ:
Αυτή τη στιγμή στη Χαλκιδική -στην Κεντρική Μακεδονία με το ρεκόρ ανεργίας- υπάρχει πρόβλεψη για 30.000 τόνους ελιές, φέτος. Με 2,5 ευρώ την κλούβα, αυτό σημαίνει 3,5 εκατομμύρια έτοιμα να δοθούν για εργατικά. Μέσα σε 30-35 μέρες. Και δεν πάει κανένας να τα πάρει.
Κάτι ΔΕΝ πάει ΚΑΘΟΛΟΥ καλά εδώ!
Μα ΚΑΘΟΛΟΥ καλά!
Καθόμουν και σκεφτόμουν: και ο ΟΑΕΔ τι σκατά κάνει;
Δηλαδή δεν μπορείς να πας, να δηλώσεις πόσο εργατικό δυναμικό χρειάζεσαι, τι δίνεις και να βγάλει μια ανακοίνωση;
Προφανώς αυτό δεν γίνεται!
Το επίδομα ανεργίας είναι 4 και 5 φορές μικρότερο απ΄ όσα μαζέψεις αυτές τις 30 ημέρες. Κι όμως… Οι ελιές θα πέσουν και θα σαπίσουν, αλλά χέρια δεν θα βρεθούν.
Θα αλλάξουμε ποτέ μυαλά;
Τρέλα! Εχω, μάλιστα, την εντύπωση ότι αυτό που περιγράφω δεν αφορά μόνο τη Χαλκιδική ούτε μόνο τις ελιές. Όχι;
