της Μαρίας Δημητροπούλου
Λίγες ημέρες πριν ο Φώτης Κουβέλης προχωρά στη διαγραφή των δύο βουλευτών με αφορμή την υπόθεση της λίστα Λαγκάρντ. Τους διαγράφει προληπτικά, υιοθετώντας ένα νέο πολιτικό πολιτισμό. Οι διαγραφές από εδώ και στο εξής θα προηγούνται πρακτικά της ψήφισης, που εκφράζει έμπρακτα τη διαφοροποίηση. Με τον τρόπο αυτό μπορούν να λειτουργήσουν διδακτικά και να τρομοκρατήσουν όσους πιθανά βρίσκονται στο μεταίχμιο της διαφοροποίησης σε κάποια ψηφοφορία.
Προφανώς, ο Φώτης Κουβέλης είχε κάποιους εξαιρετικά σοβαρούς λόγους, που τον οδήγησαν να ακυρώσει την παράδοση της δημοκρατικότητας του κόμματος και την έκφραση της άλλης άποψης. Οι λόγοι αυτοί μένει να αποδειχθούν.
Ωστόσο, είναι παράδοξο ότι τις βεβιασμένες κινήσεις για τη λίστα Λαγκάρντ, ακολουθεί η συνάντηση των αρχηγών των τριών κομμάτων η οποία δεν συζητά τη διαδικασία ψήφισης των τριών προτάσεων που έχουν κατατεθεί στη βουλή. Το θέμα αυτό οι αρχηγοί το αφήνουν αποκλειστικά στη δικαιοδοσία των προέδρων της βουλής!
Επίσης, η τελευταία συνάντηση πραγματοποιείται στον απόηχο της ψήφισης στη βουλή τριών κρίσιμων για τη ζωή των πολιτών νομοσχεδίων: τη συγχώνευση φορέων του δημοσίου, το φορολογικό και το πολυνομοσχέδιο, που ψηφίστηκε με τη συνηθισμένη πια διαδικασία του “κατεπείγοντος”.
Το κοινό χαρακτηριστικό των συζητήσεων στη βουλή ήταν, ότι σύμφωνα με τις εισηγήσεις και τις ομιλίες των βουλευτών τους, το ΠΑΣΟΚ και η ΔΗΜΑΡ διαφωνούσαν σε πάρα πολλά σημεία με όλα τα νομοσχέδια. Τα οποία τελικά ψήφισαν με εξαίρεση την καταψήφιση ενός άρθρου από τη ΔΗΜΑΡ. Τροπολογίες και προτάσεις ακόμη και για μέτρα για τις κοινωνικά ευπαθείς ομάδες απορρίφθηκαν από τον Υπουργό Οικονομικών ως μη συμβατές με τους δημοσιονομικούς στόχους. Προτάσεις για την μη συμπερίληψη στο πολυνομοσχέδιο επικαιροποίησης της δανειακής σύμβασης άρθρων για την ίδρυση “Φιλοτελικού Μουσείου” ή διατάξεων για την ενεργειακή απόδοση των κτιρίων, που σίγουρα δεν αποτελούν συμβατικές υποχρεώσεις προς τους δανειστές έπεσαν στο κενό.
Τι θα περίμενε κανείς μετά από τις τρεις πραγματικά θυελλώδεις συνεδριάσεις της βουλής, όπου οι προτάσεις των δύο κομμάτων της συμπολίτευσης τέθηκαν εκτός ατζέντας; Το αυτονόητο είναι να τεθούν τα θέματα: της αναδιοργάνωσης του φοροεισπρακτικού μηχανισμού, του ελάχιστου εγγυημένου εισοδήματος σε μια χώρα με 25% επίσημη ανεργία, της αξιολόγησης των φορέων του δημοσίου πριν τη συγχώνευσή τους, των αναπτυξιακών μέτρων. Και βέβαια του τρόπου λειτουργίας της κυβέρνησης συνεργασίας, της οποίας η λειτουργία θα έπρεπε να στηρίζεται στην προγραμματική συμφωνία και στη συναίνεση των κυβερνητικών εταίρων. Αυτά βέβαια θα ίσχυαν, αν ο Σαββόπουλος δεν είχε δίκιο ότι: “Κάτι αλήθεια συμβαίνει εδώ… Κάτι μυστικό. Κάτι πλούσιο και παράξενο, σαν το πλοίο του βυθού”!
*Η Μαρία Δημητροπούλου είναι επιστημονικός συνεργάτις & έχει σπουδάσει σύγχρονη ιστορία και πολιτικές επιστήμες
