του Παντελή Μπουκάλα
Ούνα φάτσα, ούνα ράτσα; Δεν ξέρω αν το λένε και οι Ιταλοί αυτό, εμείς πάντως το συνηθίζουμε, είτε απαξιωτικό περιεχόμενο του δίνουμε όταν το φυτεύουμε στις κουβέντες μας είτε τιμητικό. Και πρέπει να ’ναι αρκετά παλιά η πεποίθηση περί ομοιότητας στη νοοτροπία, αν κρίνουμε από όσα έγραφε το 1860 ο Σπυρίδων Ζαμπέλιος στα «Ιστορικά σκηνογραφήματα»: «Οτι ο ιταλικός νους ουδέποτε ηρίστευσεν επί συστηματική φιλοκερδεία και πραγματοκοπία, τούτο παρά πάντων ομολογούμενον. Ως οι Ελληνες, οι Ιταλοί, αντί των δελεασμάτων του Ερμού, […] αιρετωτέραν έκρινον την λατρείαν των Μουσών και της Αθηνάς». «Ως οι Ελληνες»… Αφοριστικά ηχούν οι γενικεύσεις αλλά κάποιο στίγμα το δίνουν.
Εφαρμόζεται άραγε και στην περίπτωση Μπερλουσκόνι το «ούνα φάτσα…»; Θα μπορούσε δηλαδή να υπάρξει και εδώ ανάλογο φαινόμενο, με τόση δημοτικότητα και αντοχή στον χρόνο παρά τα καταμαρτυρούμενα;
Κι εμείς έχουμε βεβαίως τον λαϊκισμό μας, δεν παραπονιόμαστε· το χρώμα του μάλιστα ποικίλλει, ώστε να έχουμε περιθώριο επιλογής. Και πρέπει πάντοτε να θυμόμαστε ότι δεν είναι άμοιροι λαϊκισμού όσοι αυτοσυστήνονται καμαρωτά σαν αντιλαϊκιστές: Και αυτοί σαν αυθεντικοί γνώστες της μοναδικής σωτήριας λύσης αυτοπροβάλλονται, και αυτοί αφήνουν να εννοηθεί ότι ξέρουν καλύτερα από τον λαό ποιο είναι το συμφέρον του και πώς να το προστατέψουν.
Προϋποτίθεται βαρύτατο πολιτικό αλτσχάιμερ για να αποδεχτεί κανείς ότι οι νυν αυτοεγκωμιαζόμενοι «μεταρρυθμιστές», πράσινοι και βένετοι, δικαιούνται να παραδίδουν αυστηρά μαθήματα αντιλαϊκισμού και αντιρουσφετολογισμού και να κατακεραυνώνουν το πελατεικό κράτος. Πόση αμνησίνη να καταπιεί κανείς…
Εν πάση περιπτώσει, και στα μέρη μας η διαφθορά και η διαπλοκή ανθούν παλαιόθεν περισσότερο και από την ποιητικώς γνωστή φαιδρά πορτοκαλέα.
Και εδώ το σκοτεινότερο αντικείμενο του πόθου για κάθε εξουσιόφιλο είναι τα μίντια.
Και εδώ το ποδόσφαιρο (και ο αθλητισμός εν γένει) σύρθηκε στις ορέξεις διαφόρων κομματαρχών.
Και εδώ επίσης κάποιες στιγμές «πολιτικοποιήθηκε» το ερωτικό παίγνιο, όπως επί Ανδρέα Παπανδρέου, όταν ο δεσμός κατοχυρώθηκε και επικυρώθηκε σαν πολιτικός-πολιτειακός θεσμός διά μίας και μόνης ηγεμονικής χειρονομίας.
Και εδώ γίνεται ανεκτό το οικουμενικώς σεβαστό μοντέλο του υπερήλικου κατακτητικού αρσενικού, που χρησιμοποιεί σαν υπεραφροδισιακό την εξουσία του, και του ανθηρού θηλυκού που προορίζεται για ρόλο λαφύρου ή επίπλου· το αντίθετο, ηλικιακώς ώριμη πολιτευόμενη – νεαρός αγαπητικός, θα προκαλούσε σάλο, στα όρια του ηθικού πανικού.
Στην περίπτωση του Μπερλουσκόνι όμως όλα τούτα συναντώνται στον ίδιο ζεν πρεμιέ της «πολιτικής της σαχλαμάρας» κατά τον ορισμό του ακριβολόγου Μιχάλη Παπαγιαννάκη. Ας ελπίσουμε πως η Ιστορία θα ανταμείψει τον καβαλιέρε με την αγέρωχη αδιαφορία που του επιφύλαξε, την ώρα που ψήφιζε, η ωραία εκλογική αντιπρόσωπος, τσακίζοντας τη φαύλη εγωπάθειά του.
Via : www.kathimerini.gr
